ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 549

“ท่านเจ้าไม่รู้ เสด็จแม่ดูเหมือนจะไม่ชอบนาง...” กู้โม่หานกับเสิ่นอี่ว์เอ่ยปากขึ้นมาพร้อมกัน ประโยคหลังก็ถูกเสิ่นอี่ว์กลืนกลับลงไป พลันเบิกตากว้างพร้อมกับถามว่า “อ๊ะ หยีเฟยเหนียงเหนียง ฟื้นแล้วหรือ?!”

เหนียงเหนียงฟื้นตั้งแต่เมื่อใด?!

ไม่ใช่ เหนียงเหนียงก็เพิ่งฟื้น ทำไมถึงไม่ชอบพระชายานะ พระชายาออกจะเป็นที่โปรดปรานของผู้คน

หรือว่า…เป็นเพราะพระชายาคือธิดาสายตรงของจวนเฉิงเซี่ยง?

ทันใดนั้นเสิ่นอี่ว์ก็ทำอะไรไม่ถูก ลำบากใจ ไม่รู้ว่าควรบอกกู้โม่หานดีไหมว่าหนานหว่านเยียนต่างหากคือผู้มีพระคุณช่วยชีวิตเขา

แต่กู้โม่หานกลับไม่สังเกตเห็นความผิดปกติในตัวเขา ใบหน้าหล่อเหลาดูหดหู่

“เสด็จแม่ฟื้นขึ้นมาเมื่อหลายวันก่อน แต่นอนอยู่บนเตียงนานเกินไป จึงขยับตัวไม่ได้ สูญเสียความสามารถในการพูดชั่วคราว”

เหนียงเหนียงลำบากเช่นนี้ ท่านอ๋องคงจะเสียพระทัยมาก

เสิ่นอี่ว์อดขมวดคิ้วไม่ได้ เมื่อคิดว่ากู้โม่หานน่าสงสารแบบนี้มาตั้งแต่เล็กจนโตก็อดปวดใจไม่ได้ พลางเอ่ยปากปลอบโยนเขาอย่างเคอะเขิน

“ท่านอ๋อง ท่านไม่ต้องกังวล ในเมื่อหยีเฟยเหนียงเหนียงฟื้นขึ้นมาแล้ว นางจะค่อยๆ ฟื้นตัว อีกอย่างนางพูดไม่ได้ อาจไม่ใช่เพราะไม่ชอบพระชายา แค่…เอาเป็นว่า ตอนนี้ท่านและพระชายาดีกันแล้ว ปล่อยไปตามธรรมชาติเถอะ”

เขาไม่ควรพูดตอนนี้ เผื่อว่าจะทำให้ท่านอ๋องกังวลมากขึ้น รอหาโอกาสเหมาะๆ ก่อนค่อยพูดแล้วกัน

“ก็หวังอย่างนั้น” กู้โม่หานหงุดหงิด เมื่อคิดว่าหนานหว่านเยียนจะหลบหน้าเขาแม้แต่การลงจากรถม้า ก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา

ระหว่างพวกเขา ดูเหมือนว่าจะเข้ากันได้ดีเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นเท่านั้น ทันทีที่อยู่ด้วยกันเป็นการส่วนตัว ความไม่ชอบเขาของนางก็จะชัดเจน ไม่มีปิดบัง

เขาสะกดความคิด บอกกับเสิ่นอี่ว์ว่า “ข้ากลับก่อนล่ะ เจ้าพักผ่อนให้มากๆ หากนึกอะไรออกต้องบอกข้าด้วย”

เสิ่นอี่ว์รีบตอบรับ “พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยพักผ่อนเพียงพอแล้ว หากท่านอ๋องต้องการสิ่งใดโปรดมอบหมายมาได้เลย”

กู้โม่หานโบกมือ บอกให้เขาอย่าฝืนตัวเอง พักผ่อนให้มากๆแล้วจึงจากไป

เสิ่นอี่ว์ถอนหายใจด้วยความรู้สึกผิดที่อธิบายไม่ได้

หวังว่าความสัมพันธ์ระหว่างท่านอ๋องกับพระชายาจะคลี่คลายโดยเร็วที่สุด…

หลังจากออกจากเรือนซีเฟิงแล้ว กู้โม่หานไม่ได้กลับไปที่ห้องของตัวเอง แต่ตรงไปที่เรือนเซียงหลินแทน

ภายในเรือนเงียบสงบ ไฟในห้องของหนานหว่านเยียนถูกปิดตั้งนานแล้ว กู้โม่หานผลักประตูเบาๆ แล้วเดินเข้าไป

ภายใต้แสงจันทร์ เขาเห็นหนานหว่านเยียนกำลังนอนหลับอย่างสงบอยู่บนเตียง

นางนอนหลับไม่สนิท ไม่รู้ว่าฝันถึงอะไร คิ้วขมวดแน่นขึ้นมา

ในอ้อมแขนของหนานหว่านเยียน เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยสองพี่น้องนอนหลับปุ๋ย ทั้งสองกำลังยิ้ม มองปราดเดียวหัวใจก็เหมือนเต็มไปด้วยน้ำผึ้ง

หลังจากสงบสติอารมณ์ลง กู้โม่หานก็ก้มตัวลง ค่อยๆ เกลี่ยรอยขมวดคิ้วของหนานหว่านเยียนด้วยนิ้วมืออันเรียวยาว พลางเอ่ยเสียงเบา “ฝันถึงอะไร ทำไมดูไม่มีความสุขเลย”

ไม่มีใครตอบสนองตามธรรมชาติ กู้โม่หานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ไหนๆ ตอนนี้หนานหว่านเยียนก็ไม่รู้เรื่อง เขาเลยถอดเสื้อคลุมออก แล้วนอนลงข้างๆ สามคนแม่ลูก

ชายหนุ่มกอดหนานหว่านเยียนและเด็กหญิงตัวน้อยทั้งสองอย่างอ่อนโยน โอบสามแม่ลูกไว้ในอ้อมแขน หลับตาลงค่อยๆผล็อยหลับไป

ในคืนนี้ เขารู้สึกอุ่นใจอย่างหาที่เปรียบมิได้…

บรรยากาศภายในจวนอ๋องอี้อี้อ๋องอบอุ่นและผ่อนคลาย แต่ในขณะนี้ภายในคุก กลับมีคลื่นใต้น้ำกำลังพรั่งพรู อันตรายเกิดขึ้นรอบด้าน

หนานชิงชิงสวมเสื้อผ้าสกปรกขดตัวอยู่ที่มุมห้องขัง บรรยากาศโดยรอบเย็นเยียบและเปียกชื้นไปด้วยวัชพืช

แต่ถึงอย่างนั้น หนานชิงชิงก็ยังไม่ยอมแพ้