ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 548

เซียวลี่ได้ยินเช่นนี้ก็เข้าใจได้ทันทีว่า ท่านอ๋องพูดเช่นนี้ ต้องคาดเดาอะไรบางอย่างได้แน่

เซียวลี่พยักหน้า ตอบรับด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “พ่ะย่ะค่ะ!”

หลังจากจัดแจงทุกอย่างเรียบร้อย กู้โม่หานก็มุ่งหน้าไปที่เรือนจิ้งฉาน

ภายในเรือน หวางหมัวมัวกำลังต้มยาอยู่ กู้โม่หานเดินเข้าไป “หวางหมัวมัว ทำไมท่านไม่ไปพักผ่อนล่ะ?”

ไม่กี่วันก่อน เขาพูดคำอย่างเข้มงวดต่อหวางหมัวมัว

แม้ว่าเรื่องของหยุนอี่ว์โหรวจะไม่ใช่อย่างที่เขาคิด แต่หวางหมัวมัวไม่รู้ย่อมไม่ผิด เขาไม่ควรพูดแบบนั้นกับนาง

แต่หวางหมัวมัวกลับดูเหมือนจะลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนั้น นางยังคงยิ้มอย่างอบอุ่น “ท่านอ๋อง ท่านมาแล้ว”

“บ่าวขอต้มยาให้เหนียงเหนียงก่อน พรุ่งนี้เช้าอุ่นเล็กน้อยก็สามารถให้เหนียงเหนียงกินได้แล้ว เมื่อครู่เหนียงเหนียงเพิ่งหลับไป ท่านจะเข้าไปเยี่ยมไหม?”

กู้โม่หานพยักหน้า “อืม”

เขาเดินตามหวางหมัวมัวเข้าไปในห้อง เห็นหยีเฟยนอนสงบนิ่งอยู่บนเตียง ดูดีขึ้นกว่าเดิมมาก

กู้โม่หานมองไปที่หยีเฟยอย่างลึกซึ้ง รู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง

เสด็จแม่กำลังดีขึ้นเรื่อยๆ หากเสด็จแม่หายดีแล้ว จะได้เห็นวันที่รอคอย

กู้โม่หานมองไปที่หวางหมัวมัว พลางเอ่ยเสียงเบา “เสด็จแม่หลับอยู่ ข้าไม่อยากรบกวน ท่านดูแลเสด็จแม่ให้ดี อย่าลืมพักผ่อนด้วย”

หวางหมัวมัวพยักหน้า พลางเอ่ยเสียงเบา “เพคะ บ่าวเข้าใจแล้ว ท่านอ๋องก็เช่นกัน”

ว่าแล้วนางก็มองตามกู้โม่หานออกจากเรือนจิ้งฉาน

หลังจากกู้โม่หานออกมาจากเรือนจิ้งฉานแล้ว ก็ไม่ได้กลับห้องไปพักผ่อน แต่ตรงไปหาเสิ่นอี่ว์แทน

บนเตียง เสิ่นอี่ว์กำลังเหม่อลอย เมื่อได้ยินเสียงประตูถูกผลักเปิดออก ก็ตื่นตัวขึ้นมาทันที สายตามีความระแวดระวัง

เมื่อเขาเห็นชัดเจนว่าคนที่มาคือกู้โม่หาน ก็ถึงกับตกตะลึง จากนั้นก็แสร้งทำเป็นตื่นจากความฝันอันยิ่งใหญ่ กะพริบตาปริบๆ ให้กู้โม่หาน น้ำเสียงอ่อนแรง “ท่านอ๋อง ท่านมาที่นี่ได้ยังไง?”

เมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของเสิ่นอี่ว์ กู้โม่หานก็รู้สึกสะเทือนใจ

เขาเดินไปที่ข้างเตียงและนั่งลง ช่วยประคองเสิ่นอี่ว์ให้ลุกขึ้น รินน้ำหนึ่งแก้วให้เขา

“ข้ามาที่นี่เพื่อพบท่าน เป็นไงบ้าง หลายวันมานี้ จำอะไรได้บ้างหรือเปล่า?”

มือของเสิ่นอี่ว์ที่รับแก้วน้ำมาสั่นเล็กน้อย แต่ก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว

เขาส่ายหน้าอย่างหงุดหงิด สีหน้ามีรอยความขุ่นเคืองใจ “ขออภัยท่านอ๋อง ข้าน้อยยัง...ยังจำอะไรไม่ได้เลย”

“ถ้าไม่ใช่เพราะพระชายาวางแผนการในวันนั้น ข้าน้อยคงคิดไม่ถึงเลยว่า คนที่ต้องการฆ่าข้าน้อยในวันนั้น จะเป็นพ่อบ้านกาว!”