ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 55

นางเห็นทั้งสองคน “สำเร็จอีกครั้ง” กลายเป็นลูกหมาตกน้ำอีกครั้ง ไม่ต้องพูดถึงว่าสะใจแค่ไหน

สมน้ำหน้า！ใครให้กู้โม่หานผู้ชายที่สมควรตายคนนี้จงใจแก้แค้นนาง ทำให้นางเหนื่อยแทบตาย น้ำเย็นที่นางสาดให้ผู้ชายคนนี้ “ไม่ปรุงแต่ง” ก็ถือว่าเขาโชคดีแล้ว กู้โม้หานมีสิทธิ์อะไรยังกล้ามาตะโกนใส่นาง?

กู้โม่หานจ้องผู้หญิงอย่างดุดัน พูดตะโกนอย่างโมโห “หนานหว่านเยียน! ข้าว่านางมารร้ายอย่างเจ้ามันจงใจชัดๆ!”

ตอนแรกหยุนอี่ว์โหรวกับกู้โม่หานก็ใกล้สำเร็จแล้ว ถูกหนานหว่านเยียนสาดน้ำเย็นมาหนึ่งถัง โกรธจนแยกเคี้ยวกัดฟันจนเกิดเสียง นิ้วมือก็บีบไว้แน่น

จากนั้น นางกอดตัวเองไว้ หดตัวอยู่ในสระน้ำค่อยๆยกหัว

“ท่านอ๋อง โหรวเอ๋อร์ โหรวเอ๋อร์รู้สึกหนาวมาก.......ทำไมพระชายาต้องทำเช่นนี้กับโหรวเอ๋อร์ด้วย หรือว่าโหรวเอ๋อร์ทำอะไรผิดอีกแล้ว ทำให้พระชายาโกรธหรือ?”

กู้โม่หานกำลังอยู่ในความโมโห เขาเห็นหญิงที่รักในใจน้อยอกน้อยใจ ตอนนี้ยังหดตัวเนื้อตัวสั่นอยู่ ยิ่งโมโหโกรธามากขึ้น

เขารีบอุ้มหยุนอี่ว์โหรวขึ้นมาอย่างอ่อนโยน ผลักหนานหว่านเยียนออกไป เอาเสื้อผ้าสะอาดมาคลุมที่ตัวหยุนอี่ว์โหรว

หนานหว่านเยียนสะดุด หมอบอยู่ที่ผนังแกล้งทำเป็นปาดน้ำตาอย่างอ่อนแอ “น้องทำไมพูดเช่นนี้ล่ะ? วันนี้ข้าก็ถือว่าเป็นแม่สื่อให้กับน้องและท่านอ๋องมาทั้งวัน แล้วก็จัดการให้น้องเข้าบ้านแล้วยังช่วยพวกเต้าตัดน้ำอาบน้ำอีก พวกเจ้าร้อนแล้ว ยังใจดีช่วยพวกเจ้าเติมน้ำเย็น”

“เฮ้อ ใจดีกลับถูกมองเป็นใจดำ!” ผู้หญิงพูดไปด้วย ก็สะอื้นขึ้นมา

หยุนอี่ว์โหรวแพศยาใช่ไหม? งั้นก็ดูว่าใครแพศยากว่ากัน!

หยุนอี่ว์โหรวได้ยินก็โมโหแทบตายแล้ว หนานหว่านเยียนเป็นแม่สื่อให้นางอะไรกัน!

หากไม่ใช่ว่านางเป็นที่รักใคร่ มีกู้โม่หานคอยหนุนหลัง นางต้องถูกหนานหว่านเยียนทำให้ตายไม่ช้าก็เร็ว!

นางโมโหจนน้ำตาไหล “ท่านอ๋อง ท่านดู......พี่สาวไม่พอใจจริงๆแล้ว เป็นความผิดของโหรวเอ๋อร์ทั้งนั้น เป็นโหรวเอ๋อร์ที่ไม่ควรตะกละต่อความรักของท่านอ๋อง ทำให้พี่สาวโกรธแล้ว......”

ได้ยินแล้ว กู้โม่หานก็โมโหขึ้นมา ความโมโหต่อหนานหว่านเยียนที่สะสมมาทั้งวันก็ระเบิดทันที เขาตะโกนอย่างโมโห “ให้คนเข้ามา!ลากตัวพระชายาออกไป! โบยสามสิบที!”

หยุนอี่ว์โหรวครั้งนี้ไม่พูดอะไรอีก เพียงแค่แนบชิดอยู่ในอกของผู้ชายไม่ปล่อยมือ ร้องไห้อย่างน่าสงสาร

หนานหว่านเยียนได้ยินกู้โม่หานจะลงโทษตัวเอง ก็พูดโต้แย้งอย่างเย็นชาด้วยสีหน้าบึ้งตึง “เจ้ามีสิทธิ์อะไรลงโทษข้า?”

องครักษ์สองคนที่เข้ามาจากประตูได้ยิน ยืนอยู่กับที่มองหน้ากันอย่างลังเล

นี่มันสถานการณ์อะไร?!

กู้โม่หานตาคมหรี่ลง แปร่งประกายรัศมีแห่งความอันตราย เขาปล่อยตัวหยุนอี่ว์โหรว เดินกระชั้นชิดเข้าไปหาหนานหว่านเยียน

หนานหว่านเยียนกลับถูกรัศมีอันกดดันของเขาบีบจนไปถึงขอบผนัง

ผู้ชายโมโหกราดเกรี้ยว “สิทธิ์อะไร? หนานหว่านเยียน การกระทำวันนี้ของเจ้า หรือจะให้ข้าช่วยเจ้าบรรยายอีกหนึ่งรอบหรือ?!”

“ข้าให้เจ้ามาทบทวน เจ้าไม่เพียงไม่คิดทบทวน ยังกินปิ้งย่างตรงหน้าประตูห้องข้า! โหรวเอ๋อร์ช่วยเจ้าร้องขอ ให้เจ้าไม่ต้องคุกเข่า เจ้ากลับรู้ว่านางร่างกายอ่อนแอ ยังสาดน้ำเย็นใส่นางอีก! นางแพศยาอย่างเจ้า! ผู้หญิงจิตใจโหดเหี้ยม! หรือว่าไม่ควรถูกทำโทษ?!”

เหอะ ผู้หญิงเสแสร้งอย่างหยุนอี่ว์โหรวคนนี้ล้างสมองเก่งจริงๆ! คนอย่างนาง ยังสามารถช่วยนางคิดก็มีผีแล้ว!

หนานหว่านเยียนไม่เลยแม้แต่น้อย หัวเราะเย็นชา “กู้โม่หาน ข้าพูดแล้ว น้ำของพวกเจ้าร้อนเกินไป เพราะฉะนั้นถึงช่วยพวกเจ้าเติมน้ำเย็น ข้าไม่ได้ผิด ข้าก็ไม่ยอมให้ทำโทษ!”

ผู้ชายบีบคางของผู้หญิงไว้อย่างแรง ใช้แรงบีบไว้อย่างแน่น ให้หัวของหนานหว่านเยียนชิดอยู่ที่กำแพง ในตาลุกเป็นไฟ

“หนาน ว่าน เยียน! เจ้ากลับกล้าโต้แย้งต่อหน้าข้า! วันนี้ข้าไม่เพียงจะลงโทษเจ้า! ยังจะลงโทษให้หนัก! ให้คนเข้ามา ลากตัวนางลงไป!”

พูดไป เขาก็สะบัดมือของหนานหว่านเยียนออกกะทันหัน ดึงเข็มหลังหูอย่างแรงแล้วโยนทิ้งบนพื้น ไม่มีความหวาดกลัวและตกใจแม้แต่น้อย

หนานหว่านเยียนตะลึง

นี่ยังไม่กลัว? กู้โม่หานในตอนนี้ยังมีความรู้สึกของเทพสงครามอยู่บ้างแล้ว

“คือท่านอ๋องที่ลงโทษข้าอย่างไร้เหตุ ข้าทำเพื่อป้องกันตัว ท่านอ๋องอย่าคิดว่าข้าข่มขู่ท่าน ข้าขอถามท่าน ตอนนี้ท่านรู้สึกว่าขาไร้เรี่ยวแรง ขาทั้งสองข้ายังรู้สึกชา?”

กู้โม่หานขมวดคิ้ว สายตาเฉียบคมเย็นชา “นั่นแล้วอย่างไร! หากเจ้าวางยาจริง ข้าก็จะเอาชีวิตเจ้าทันที!”

หนานหว่านเยียนหรี่ตา น้ำเสียงเรียบเฉย กลับมีความข่มขู่อยู่เล็กน้อย “หากท่านอ๋องจะลงโทษข้าจริง นั่นก็ลงมือเถิด เพราะว่าฆ่าข้าแล้ว ยาพิษนี้ก็ไม่สามารถถอนได้แล้ว”

ได้ยินแล้ว หยุนอี่ว์โหรวขมวดคิ้วแน่น นิ้วมือบิดแขนเสื้อไม่หยุด

“ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา!” กู้โม่หานโมโหอย่างที่สุด ตะโกนต่อองครักษ์สองคนที่ยืนตะลึง “พวกเจ้ายังอึ้งอยู่ทำไม! ให้ข้ามัดนางไว้! เฆี่ยนให้หนัก!”

หนานหว่านเยียนก็หยิบเข็มเงินออกมาจากแขนเสื้ออีกสามเล่มทันที ปลายเข็มชี้ไปทางองครักษ์สองคน “ใครกล้าเข้ามา! ข้าจะให้เขาตายทั้งเป็น!”

องครักษ์สองคนนั้นเพิ่งก้าวออกมาหนึ่งก้าว มองดูเข็มเงินอันเย็นเยือก ทันใดนั้นไม่กล้าขยับไปข้างหน้าอีก

สายตาของกู้โม่หานเคร่งขรึมลงทันที องครักษ์นี้กลับกล้าไม่ฟังคำสั่งของเขา หนานหว่านเยียนช่างใจกล้านัก! ช่างกำเริบเสิบสาน!

“ได้ ข้าทำอะไรเจ้าไม่ได้ งั้นข้าก็จะให้สองคนเล็กนั้น......หญิงรับใช้องครักษ์ในเรือนเซียนหลินรับโทษแทนเจ้า! ให้คนมา! ไปเรียกคนทั้งหมดในเรือนเซียนหลินมา! ลงโทษโบยคนละยี่สิบไม้! ทำโทษแทนพระชายา!”

พูดจบ ดวงตาของหนานหว่านเยียนก็หดแน่น พูดอย่างโมโห “กู้โม่หาน! ท่านมันช่างเลวทราม!”