ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 56

กู้โม่หานช่างหน้าไม่อาย กลับเอาเด็กสองคนมาข่มขู่นาง นางไม่มีทางให้กู้โม่หานทำร้ายสองพี่น้องแม้แต่นิดเดียว และไม่สามารถกระทบต่อคนไร้เดียงสาในเรือนเซียนหลิน

ได้ยินคำพูดนี้ องครักษ์สองคนนั้นก็รีบเข้าไปข้างหน้า กดตัวหนานหว่านเยียนไว้แน่นด้วยสีหน้าเรียบเฉย

สายตาของหนานหว่านเยียนดุจมีดคม จ้องกู้โม่หานอย่างดุดัน “เจ้ามันไอ้สารเลว! ท่านอ๋องหมา!”

มือสองข้างขององครักษ์ที่จับตัวหนานหว่านเยียนไว้สั่นสะเทือน

พระชายากลับด่าท่านอ๋องต่อหน้าผู้คน?! นั่นคือเทพสงคราม!

กู้โม่หานไม่พอใจอย่างมาก ได้ยินเสียงด่าของหนานหว่านเยียนยิ่งอยู่ยิ่งไกล เขากัดฟันกำหมัด "ล้วนให้ข้าฟังไว้ หากคืนนี้หนานหว่านเยียนร้องไม่ออกเสียง ข้าก็จะให้พวกเจ้าล้วนรับโทษหนึ่งหนึ่ง!”

เหล่าองครักษ์ได้ยินยิ่งบ่นไม่หยุด ในใจตีกลองขึ้นมา

หยุนอี่ว์โหรวอดยิ้มอย่างเย็นชาไม่ได้ ปะทะกันวันนี้ลงมา มีเพียงวินาทีนี้รู้สึกเบิกบานใจแล้ว

หนานหว่านเยียนถูกกดตัวอยู่บนเก้าอี้ยาว เสื้อคลุมด้านหลังถูกเปิดขึ้นมา เผยเสื้อตัวในออกมา พ่อบ้านกาวยืนอยู่ด้านข้างมองดูองครักษ์สองคนนำท่อนไม้หนาเท่าแขนฟาดลงไปบนตัวของหนานหว่านเยียนอย่างแรง

หนึ่งที!

“เจ็บมาก” หนานหว่านเยียนกัดฟันไว้แน่น เหงื่อเม็ดโตๆไหลลงจากหน้าผาก เหงื่อไหลจนเสื้อผ้านางเปียกชุ่ม

วันหลัง นางต้องคิดบัญชีกับผู้ชายสารเลวคนนี้อย่างดีแน่นอน!

นางด่าไปทางด้านสระอาบน้ำ “กู้โม่หาน เจ้าใช้อำนาจผิดทาง เจ้าไม่สมควรเป็นท่านอ๋อง!”

สองครั้ง!

หนานหว่านเยียนสีหน้าบิดเบือน แต่ยังคงไม่ยอมพูด

“เจ้ามันคนบ้าที่ไม่แยกแยะถูกผิด! สักวันข้าต้องให้เจ้าเสียใจกับสิ่งที่ทำ! เจ็บปวดอย่างสิ้นหวัง!”

ทุกครั้งที่ไม้ฟาดลงมา หนานหว่านเยียนก็ด่ากู้โม่หานหนึ่งประโยค ในใจถือสบาย

ผู้ชายในสระน้ำกำลังปลอบโยนหยุนอี่ว์โหรว ได้ยินคำด่าไม่ขาดสายของหนานหว่านเยียน ตาทั้งสองข้างก็มีความโมโหขึ้นมา.......

พ่อบ้านกาวอยู่ด้านข้างฟังจนเช็ดเหงื่อไม่หยุด

ช่วงนี้พระชายาทำเรื่องกำเริบเสิบสาน ด่าท่านอ๋องขึ้นมาก็โหดขึ้นทุกครั้ง

พ่อบ้านกาวด้วยความแค้นใจ พระชายาวางยาพิษอย่างโจ่งแจ้งครั้งนี้ ยังยั่วกู้โม่หานไปยกใหญ่ ดูแล้วครั้งนี้นางคงหนีพ้นยากแล้ว

เป็นตามคาดหมาย กู้โม่หานที่โมโหจนระเบิดในที่สุดก็สุดจะทน ตะโกนเสียงดังจากสระน้ำ “หนานหว่านเยียน! อยากตายก็บอกข้ามาโดยตรง! ตอนนี้ข้าก็ทำให้เจ้าสมใจ!”

เมื่อก่อนเขาเกลียดหนานหว่านเยียน อยากให้นางตาย มากไปกว่านั้นก็เพราะว่าหนานหว่านเยียนเป็นคนตระกูลหนาน มีความแค้นที่ไม่อาจอยู่ร่วมแผ่นดินเดียวกันกับเขา!

แต่วันนี้ เขากลับเป็นเพราะตัวของหนานหว่านเยียนเองทั้งหมด ถึงอยากให้นางตายหั่นศพหมื่นชิ้น!

สีหน้าของหยุนอี่ว์โหรวก็หม่นหมองขึ้นมา นางกัดฟันอย่างแรง

ความสนใจของกู้โม่หานตอนนี้อยู่บนตัวของหนานหว่านเยียนหมด ทั้งๆที่เป็นคืนเข้าหอของนาง อยู่ดีๆก็ถูกหนานหว่านเยียนทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี

หยุนอี่ว์โหรวสายตาก้มต่ำ กัดริมฝากเบาๆหมอบอยู่กลางอกของกู้โม่หาน อยากลองดึงความสนใจของเขากลับมา

“ท่านอ๋อง ช่างเถิด ท่านอย่าโทษพระชายาอีกเลย พระชายาถูกทำโทษตอนนี้เจ็บขนาดไหน เป็นโหรวเอ๋อร์ที่ไม่ดี การปรากฏตัวของโหรวเอ๋อร์สะเทือนอารมณ์พระชายา ท่านอ๋องอยากทำโทษ ก็ทำโทษโหรวเอ๋อร์เถิด......”

กู้โม่หานสีหน้าเคร่งเครียด

เขามองดูผู้หญิงในอ้อมกอด ยกมือลูบหลังของหยุนอี่ว์โหรวเบาๆ แต่น้ำเสียงยังคงน่าหวาดกลัว “ไม่เกี่ยวกับเจ้า ข้าว่านางไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว! เจ้าฟังดูว่านางด่าอะไรข้าข้าง! ผู้หญิงหยาบคายที่พูดไม่คิด! ทำไมข้าจะไม่ทำโทษ!”

กลิ่นอายของนางกับหยุนอี่ว์โหรวไม่เหมือนกัน หยุนอี่ว์โหรวหอมหวาน ส่วนหนานหว่านเยียนมีความดึงดูดอันมีเสน่ห์ ทำให้เขายังมีอาลัยอาวรณ์ชั่วขณะและ......

เขาบ้าไปแล้วหรือ!

กู้โม่หานโมโหทันที หันหน้าออกอย่างไม่สบอารมณ์ ไฟที่ไม่รู้มาจากไหนลุกกลี้ลุกลนในใจ ทำให้เขาไม่อาจสงบลงได้อยู่นาน

หยุนอี่ว์โหรวเผชิญต่อกู้โม่หานที่จิตใจวุ่นวายรู้สึกทำอะไรไม่ถูก นางถามอย่างน่าสงสาร “เป็นโหรวเอ๋อร์ที่ปรนนิบัติได้ไม่ดี ทำให้ท่านอ๋องโกรธแล้วหรือ?”

กู้โม่หานแกล้งทำเป็นสงบ พยายามทำให้ตัวเองแสดงออกมาอย่างสงบ เขายกมือขยี้หัวของหยุนอี่ว์โหรวเบาๆ

“ไม่ใช่ เพียงแค่ข้าคิดออกได้ว่ายังมีเรื่องต้องจัดการ โหรวเอ๋อร์วันนี้ก็เหนื่อยแล้ว พักผ่อนเช้าๆเถิด ข้าไปจัดการที่ห้องหนังสือสักครู่”

“แต่ว่าท่านอ๋อง คืนนี้.......”

“เข้ามา ส่งพระชายารองกลับห้อง!”

กู้โม่หานพูดตัดโดยตรง ออกจากห้องของหยุนอี่ว์โหรวไปโดยไม่หันกลับมาดู

หยุนอี่ว์โหรวถูกทอดท้องไปอย่างนี้ ความรู้สึกได้ใจเมื่อครู่ก็ดิ่งลงสู่เหวในทันที

นางกัดฟันอย่างโมโห “หนานหว่านเยียน! เจ้าอยากทำอะไรกันแน่! แย่งท่านอ๋องไปครั้งแล้วครั้งเล่า! เจ้ามีสิทธิ์อะไร! เจ้าคู่ควรอะไร?!”

ไม่ใช่ว่านางดูไม่ออกว่ากู้โม่หานใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว นางแค่พยายามให้ตัวเองดูจิตใจดีไร้เดียงสา แต่กู้โม่หานกลับเดินจากไปโดยตรงไม่หันกลับมามอง นี่เป็นความอัปยศอดสูขนาดไหน!

นี่เป็นคืนเข้าห้องหอที่พวกเขารอมาห้าปี!

หยุนอี่ว์โหรวทำสระน้ำกระจัดกระจายอย่างบ้าคลั่ง ทำน้ำในสระกระจายไปทั่วทุกทิศ ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความโกรธ

นางจะให้หนานหว่านเยียนทรมานอย่างที่สุด ไม่ได้ตายดี!