ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 57

ส่วนนอกเรือน ภายใต้เสื้อผ้าของหนานหว่านเยียนเนื้อหนังแตกแล้ว แต่นางกัดฟันไว้แน่น ก็เพื่อไม่ให้ตัวเองมีเสียงร้องอันเจ็บปวดอะไรออกมา

นางไม่สามารถยอมแพ้ได้ ให้นางร้องออกมาก็แพ้แล้ว นางไม่มีทางให้กู้โม่หานได้ใจ!

จากที่ไกล หนานหว่านเยียนก็มองเห็นกู้โม่หานฝีเท้าเร่งรีบ เดินมาที่นางด้วยสีหน้ามืดครึ้ม

ในที่สุดก็มาหัวเราะเยาะนางแล้วหรือ

เหอะ

หนานหว่านเยียนหัวเราะเย็นชา คิ้วกลับขมวดไว้แน่น “ท่านอ๋อง คืนเข้าห้องหอไม่ไปนัวเนียกับพระชายารองของเจ้า วิ่งมาดูข้าถูกโบย ช่างน่าสนใจนัก!”

กู้โม่หานไม่พูดสักคำ แค่จ้องมองหนานหว่านเยียนถูกโบย สีหน้ายากจะคาดเดา

เขารู้สึกว่าเมื่อครู่เขาต้องเกิดภาพลวงตาแน่นอน หนานหว่านเยียนวันนี้กำเริบเสิบสาน ถึงทำให้สมองของเขาเต็มไปด้วยเงาของหนานหว่านเยียน

ตอนนี้เห็นสภาพอนาถของหนานหว่านเยียน นอกจากความสะใจของเขา ในใจยังมีความรู้สึกประหลาดบางอย่างที่ยากจะสังเกตเห็น

หนานหว่านเยียนเห็นกู้โม่หานไม่ออกเสียง แค่มองดูนางถูกโบย ก็โมโหขึ้นทันที “กู้โม่หาน! เจ้าโรคจิตใช่ไหม! ชอบดูข้าถูกโบย?”

ผู้ชายสารเลว ก็ผู้ชายคนหนึ่งที่ชอบใช้ความรุนแรง เจ้าของร่างเดิมทำไมถึงชอบเขา? หากเป็นนาง ไม่มีทางยอมถูกทำร้ายชอบเขาแน่!

ได้ยินแล้ว กู้โม่หานหัวเราะเย็นชา สิ่งที่ทำให้เขาคิดไม่ถึงคือ หนานหว่านเยียนกลับไม่ร้องออกมาสักคำ ดูถูกความสามารถในความอดทนของนางเกินไป

ในที่สุด องครักษ์สองคนโบยเสร็จสามสิบไม้ ตอนนี้ก็เหงื่อไหลท่วมหลังแล้ว ยืนอยู่ด้านข้างอย่างเคารพ

กู้โม่หานเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว จับคางของหนานหว่านเยียนไว้แน่นจากที่สูง ภายใต้น้ำเสียงนั้นมีความข่มขู่และโหดเหี้ยมที่ไม่อาจปฏิเสธได้

“หนานหว่านเยียน ทางที่ดีที่สุดเจ้าต้องจำเป็นบทเรียนบ้าง หากกล้ายั่วโมโหข้าอีก ครั้งต่อไป ข้าจะทำให้เจ้าตายทั้งเป็น! อนาถยิ่งขึ้นทุกครั้ง!”

ยังกล้าข่มขู่นาง?!

หนานหว่านเยียนจ้องกู้โม่หานอย่างเย็นชา จากนั้นก็จับนิ้วของกู้โม่หานไว้ กัดเข้าไปอย่างแรง!

“ซี๊ด.......” กู้โม่หานร้องเจ็บ ปล่อยมือออกทันที มองหนานหว่านเยียนที่ไม่ยอมแพ้ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ

“เจ้าเป็นหมาบ้าหรือไง มองเห็นข้าก็กัด!”

ในใจขององครักษ์และพ่อบ้านกาวมีคลื่นซัดขึ้นมา ครั้งแล้วครั้งเล่า พวกเขารู้สึกว่าพระชายากล้าหาญอย่างน่าทึ่ง ไม่กลัวตายแม้แต่น้อย!

มองไปทั่วจวนอ๋อง ประมาณการดูแล้วคงมีแค่พระชายาที่กล้าโต้เถียงท่านอ๋องแล้ว!

หนานหว่านเยียนถุยไปคำหนึ่ง พูดอย่างโมโห “ทำไม? หากท่านอ๋องรู้สึกว่าข้าเป็นหมา เช่นนั้นตีหมายังต้องดูเจ้าของ หากเรื่องในวันนี้ข้าฟ้องไทเฮา ท่านอ๋องเดา นางจะคิดอย่างไร?”

ผู้ชายทำเสียงเย็นชา “ข้าโบยก็โบยไปแล้ว เจ้าคิดว่านางจะทำอะไรได้?! หนานหว่านเยียน! ทางที่ดีที่สุดเจ้าให้ข้าสำรวมหน่อย! อย่าลืม สัญญาระหว่างเจ้ากับข้า!”

ขอเพียงภายในครึ่งปีนางไม่ก่อเรื่อง หลังจากครึ่งปีนางก็สามารถเอาหนังสือหย่าร้างไสหัวไปได้!

มิเช่นนั้น ทำไมเขาต้องปล่อยนางไป?!

“เหอะ” หนานหว่านเยียนไม่แยแส ความเจ็บปวดตอนนี้ทำให้นางเปียกไปทั้งตัวแล้ว แต่นางยังคงโต้ตอบอย่างโมโห “กู้โม่หาน สัญญาต้องรักษาด้วยกันสองคน ทำไมข้าจะไม่สำรวม เป็นพวกเจ้าที่รังแกคนเกินไป จะให้ข้าคุกเข่ายอมรับผิด! แล้วอีกอย่างกู้โม่หาน เจ้ายังกล้าเอายายเด็กสองคนมาข่มขู่ข้าอีก ข้าสาบาน——ถึงต้องสู้ให้ตายกันไปข้างหนึ่ง ข้าก็ต้องให้เจ้าชดใช้ต่อสิ่งที่ทำ!”

เอาเจ้าตัวน้อยสองคนข่มขู่นาง ยั่วยุถึงจุดขีดสุดของนางแล้ว!