ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 58

“ตามที่ข้าน้อยดู นี่ก็คือยาพิษที่ธรรมดาที่สุด ทำให้คนไม่สบายเพียงครู่เดียว ไม่ได้มีอาการอย่างที่พระชายาพูด และไม่มีอาการผลค้างเคียงอะไรเลย”

พ่อบ้านกาวถามอีก “จริงหรือ?”

ซินแสพูดอย่างเคารพ “จริง ข้าน้อยช่วยท่านอ๋องจ่ายยาเดี๋ยวนี้ หลังดื่มยาไปแล้วครึ่งชั่วยาม ร่างกายของท่านอ๋องก็จะฟื้นฟูเป็นปกติ”

มองดูสีหน้าซินแสพูดอย่างมั่นใจ กู้โม่หานสีหน้าดำขึ้นทันที ใจที่กังวลอยู่ก็ปล่อยวางลงแล้ว แต่กลับยิ่งโกรธ

เขากลับถูกหนานหว่านเยียนหลอกอีกครั้งแล้ว! เดี๋ยวเขาต้องให้นางเจ็บปวดอย่างสิ้นหวัง!

พ่อบ้านกาวก็แอบโล่งใจ สายตาที่มองดูกู้โม่หานมีแววที่ไม่เข้าใจเลื่อนผ่านอย่างรวดเร็ว

.......

“เอา! ขนมสามถุง มากกว่านี้ไม่ได้แล้ว!” ในเรือนเซียนหลิน เกี๊ยวน้อยมื้อข้างหนึ่งเท้าสะเอว หันหน้าหนียื่นขนมสามถุงที่ห่ออย่างประณีตให้กับอวี๋เฟิง

ยายเด็กน้อยโกรธจนหน้าแดง น้ำเสียงยังส่อแววไม่ค่อยเต็มใจ

อวี๋เฟิงมองดูเจ้านายน้อย รู้สึกระอาไม่รู้จะทำอย่างไร

ก่อนหน้านี้เขาช่วยเด็กสองคนลงมาจากหลังคาเรือนจู๋หลาน เกี๊ยวน้อยขัดขืนอยู่ในอ้อมกอดเขาทั้งต่อยทั้งถีบ ต่อยไปด้วยก็บ่นไปด้วย “เจ้าปล่อยข้าลงไป! ข้าจะช่วยท่านแม่แก้แค้น!”

เขาคิดไม่ถึง เด็กผู้หญิงตัวน้อยที่ร่าเริงสดใสสองคนนี้ จะเป็นปีศาจที่แอบซ่อน

วิชาตัวเบาของเขาถือว่าระดับสูง หลบเหล่าองครักษ์ที่ตรวจเวรกลับมาถึงเรือนเซียนหลินอย่างลำบาก สองตัวนี้ยังไม่ยอมหยุด

อวี๋เฟิงจึงทำได้เพียงสั่งสอนยายเด็กสองคนนี้อย่างจริงจังไปยกหนึ่ง พูดว่าจะบอกท่านแม่ของพวกนาง ซาลาเปาถึงได้ร้องขออย่างน่าสงสาร

เกี๊ยวน้อยนิสัยตรงไปตรงมาไม่กลัวเรื่อง หยิบของถุงหนึ่งออกมาจากห้องยื่นให้เขา ทำดีต่อเขา

อวี๋เฟิงไม่รับ ยังคงยืนยันจะบอกหนานหว่านเยียน

เกี๊ยวน้อยถึงได้ร้อนรนแล้ว หยิบขนมออกมาสามถุงเพื่อติดสินบน

อวี๋เฟิงมองดูหน้าของเกี๊ยวน้อยทั้งๆที่เสียดาย แต่สภาพที่พยายามอยากซื้อตัวเขาน่ารักอยากมาก หัวเราะออกมาเบาๆ

ซาลาเปาดึงชายเสื้อของอวี๋เฟิง “พี่ชายที่รัก อย่าบอกท่านแม่ได้ไหม? ข้ากับพี่สาวก็มีเท่านี้แล้ว ให้ท่านหมดเลย!”

อวี๋เฟิงทนไม่ไหว แต่รู้สึกเรื่องราวใหญ่โต ก็ลังเลขึ้นมา “แต่ว่า.......”

เกี๊ยวน้อยร้อนรนจนกระทืบเท้า นางร้อนรนจนพูดคำโหดต่ออวี๋เฟิง “ท่านเอาหรือไม่เอา! ไม่เอาข้าก็จะบอกท่านแม่ บอกว่าท่านรังแกพวกเรา! อย่างไรเสียตอนนี้พวกเราก็ล้วนเป็นจิ้งหรีดบนเชือกเส้นเดียวกันแล้ว!”

ซาลาเปาขยับเข้าใกล้หูของเกี๊ยวน้อยพูดกับนางว่า “พี่ คือตั๊กแตน.......”

“ตั๊กแตน! เป็นตั๊กแตนบนเชือกเส้นเดียวกันแล้ว! หากท่านบอกท่านแม่ พวกเราล้วนต้องถูกด่า!” เกี๊ยวน้อยแกล้งทำเป็นใจเย็น ทำเสียงเฮ้อไปทีหนึ่ง

อวี๋เฟิงเอือมระอา! คุณหนูน้อยสองคนนี้ช่างปรนนิบัติยากเหลือเกิน!

“คิดถึงท่านแม่ที่สุดเลย!” เกี๊ยวน้อยตามมาด้านหลัง สีหน้าไร้เดียงสาทำให้คนรักใคร่

แต่ด้วยความรวดเร็ว สองตัวน้อยก็ได้กลิ่นเลือดบนตัวหนานหว่านเยียน

เกี๊ยวน้อยสีหน้าเปลี่ยน “ท่านแม่บาดเจ็บแล้ว? คนเลวนั่นรังแกท่านแม่อีกแล้วใช่หรือไม่!”

ซาลาเปาน้ำตาคลอ ดึงมือของหนานหว่านเยียนอย่างระมัดระวัง “ท่านแม่ต้องเจ็บแน่เลย ข้าช่วยท่านแม่เป่า”

คนเลวนั่นดูแล้วยังกินน้ำล้างจานไม่พอ! กลับยังกล้ารังแกท่านแม่แบบนี้!

มองลูกพวกลูกสาวพอเห็นหน้าก็เป็นห่วงอาการบาดเจ็บของตัวเอง หนานหว่านเยียนรู้สึกมีความสุขอย่างเต็มที่ นางพยายามยิ้ม “แม่ไม่เป็นไร แต่ว่า พวกเจ้าตัวก่อกวนทั้งสองคนทำไม่ยังไม่นอน?”

เกี๊ยวน้อยส่งสายตาไปทางซาลาเปา ตาโตกะพริบมองไปที่หนานหว่านเยียน “ไม่มีท่านแม่กอด นอนไม่หลับ!”

หนานหว่านเยียนยังคงสงสัย ตามหลักแล้ว ถึงแม้เจ้าตัวเล็กสองคนยังไม่นอน ก็ไม่ควรอยู่ในสภาพเหน็ดเหนื่อยเช่นนี้

แต่ว่านางก็คิดไม่ถึง พาสองพี่น้องเข้าไปในเรือน

ในเรือน อวี๋เฟิงมองเห็นเสื้อผ้าสีแดงเข้มของหนานหว่านเยียน ก็รู้แล้วว่าหลังจากเขาจากไปแล้วหนานหว่านเยียนต้องถูกลงโทษไม่เบา

เขาเข้าไปพูดอย่างเป็นห่วง “พระชายาบาดเจ็บแล้ว? สาหัสหรือไม่?”

หนานหว่านเยียนตอบไม่ตรงคำถาม เหมือนดั่งสงสัยอย่างมาก “ข้าไม่เป็นไร เจ้าสองตัวเล็กนี่ทำไมถึงอยู่กับเข้า? แล้วเจ้ากลับมาถึงเรือนเมื่อไหร่?”