ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 564

นัยน์ตาของกู้โม่หานสั่นไหวอย่างรุนแรง สีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจและความดีใจอย่างเป็นหน้าเป็นหลัง “เสด็จแม่พูดได้แล้ว?!”

เขารอมานานหลายปี รอจนกระทั่งเสด็จแม่ฟื้น วันนี้ในที่สุดก็รอจนถึงวันที่เสด็จแม่เริ่มพูดได้แล้ว!

หนานหว่านเยียนเองก็รู้สึกตกใจ

เมื่อเช้านางเพิ่งจะให้หวางหมัวมัวช่วยหยีเฟยทำการฝึกฟื้นฟูภาษา คิดไม่ถึงเลย ว่าหยีเฟยจะสามารถพูดได้เร็วเช่นนี้

การกระตุ้นของครอบครัว เหนือกว่าสิ่งอื่นใดจริงๆ

เซียงอวี้พยักหน้ารัวๆ ด้วยความดีใจจนควบคุมไม่อยู่

“ใช่แล้ว! ส่วนรายละเอียดบ่าวเองก็ไม่ค่อยรู้นัก ขอเชิญท่านทั้งสองไปประเดี๋ยวนี้เถิด!”

“ส่วนคุณหนูทางด้านนี้ บ่าวจะดูแลเป็นอย่างดี!”

เสียงพูดของเซียงอวี้เพิ่งจะจบลง กู้โม่หานก็ดึงมือหนานหว่านเยียนอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง “ไป”

ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยการเฝ้ารอ และในขณะเดียวกันก็ปะปนไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบายออกมาได้

เสด็จแม่เริ่มพูดได้แล้ว ยืนยันได้ว่าสุขภาพของนางกำลังค่อยๆ ดีขึ้น เช่นนั้นอีกไม่นานเขาก็จะได้รู้ความจริงในครานั้นแล้ว และให้นางได้เห็นว่าหนูน้อยทั้งสองนั้นเป็นเด็กดีเชื่อฟังมากเพียงใด สามารถทำหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาอยากทำในอดีต แต่ทำไม่ได้ให้เสด็จแม่ได้แล้ว

แต่เขากลับอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลอีกครั้ง ท่าทีที่เสด็จแม่มีต่อหนานหว่านเยียน จะทำให้ทุกอย่างกลายเป็นความหวังที่สูญสลายไป

กู้โม่หานมีความรู้สึกประดังประเดเข้ามา หนานหว่านเยียนเองก็ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเช่นกัน

นางนึกถึงทุกครั้งที่หยีเฟยเห็นนาง ก็มักจะมีปฏิกิริยาแปลกๆ อยู่เสมอ

กู้โม่หานกับหวางหมัวมัวมักจะรู้สึกว่าเป็นเจตนาร้าย นางเองก็คิดเช่นนี้มาตั้งแต่แรก แต่ต่อมาก็มักจะรู้สึกว่าไม่ใช่ เพลานี้หยีเฟยพูดได้แล้ว ก็น่าจะถึงเวลาที่เปิดเผยความจริงแล้ว……

ระหว่างที่ครุ่นคิด ทั้งสองคนก็มาถึงหน้าประตูเรือนจิ้งฉานแล้ว

หวางหมัวมัวกำลังรออยู่หน้าประตู เห็นกู้โม่หานจูงมือหนานหว่านเยียนแน่น แววตาก็ปรากฏความรู้สึกเสียดายขึ้นมา

นางดูออก ว่าปัจจุบันนี้ท่านอ๋องชอบพระชายามากจริงๆ แต่น่าเสียดาย ที่ท่าทางของเหนียงเหนียงที่มีต่อพระชายา ไม่ค่อยดีนัก

แต่นางกลัวว่าหนานหว่านเยียนจะตึงเครียด เลยไม่ได้แสดงออกมา เพียงแค่ก้าวไปข้างหน้าเชิญทั้งสองคนเท่านั้น “เหนียงเหนียงรออยู่ด้านใน ท่านทั้งสองโปรดรีบเข้าไปเถิด”

ขณะที่พูด หวางหมัวมัวก็พาหนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานเข้าไปในห้อง

นางเดินมาถึงหน้าประตู ก็เอ่ยเสียงดัง “เหนียงเหนียง! บ่าวพาท่านอ๋องกับพระชายามาหาท่านแล้ว!”

หยีเฟยนัยน์ตาเป็นประกาย หลังเห็นหนานหว่านเยียน ลูกตาก็สั่นไหวด้วยความตื่นเต้นดีใจ แต่พอนางหันไปเห็นกู้โม่หาน สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเย็นเยือกทันที แล้วเกร็งมุมปาก เอ่ย “ไม่ ไม่พบ……”

หวางหมัวมัวมึนงงทันที

ไม่พบ?

แต่เมื่อครู่นี้เหนียงเหนียงไม่ได้บอก ว่าอยากพบพระชายาหรือ?

หรือพอเห็นแล้วก็โกรธอย่างสุดขีด ทนไม่ไหวเลยจะไล่พระชายาไป?

หวางหมัวมัวมองหนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานด้วยสีหน้าลำบากใจ “ท่านอ๋อง……”

กู้โม่หานเองก็คิดเหมือนกันกับหวางหมัวมัว แม้ในใจเขาจะรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง แต่ก็ยังเอ่ยกับหนานหว่านเยียนอย่างอ่อนโยน “หว่านเยียน เจ้ารอก่อน ข้าจะอธิบายกับเสด็จแม่ให้ชัดเจนเอง เจ้าวางใจเถิด”

ทีแรกหนานหว่านเยียนยังโชคดีอยู่บ้าง คิดว่าหยีเฟยไม่ได้ไม่พอใจนางมากถึงเพียงนั้น

แต่ตอนนี้นางเห็นสีหน้าท่าทางของหยีเฟยดูไม่ดีเช่นนี้ ก็เริ่มลังเลขึ้นมา

“ได้ เช่นนั้นข้าจะรออยู่ด้านนอก……”

“ไม่ ไม่ใช่!” หยีเฟยร้อนใจแทบแย่

นางหายใจลำบากจนใบหน้าแดงก่ำ ไม่สามารถพูดต่อกันได้ ทำได้เพียงตบเตียงไปมา “ลูกสะใภ้อยู่ อยู่ก่อน”

“ไล่ ลูก ลูกไม่รักดี นั่น ออกไป!”

นางจะไม่ชอบลูกสะใภ้คนดีของนางได้อย่างไร!

นางไม่อยากเห็นเจ้าลูกไม่รักดีที่ทำให้นางเจ็บหัวใจต่างหาก!

ได้ยินเช่นนั้น ทุกคนก็ตกตะลึงทันที ได้แต่มองหน้ากัน ล้วนคิดว่าตัวเองฟังผิด