ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 565

วินาทีแรกหนานหว่านเยียนยังไม่ได้สติกลับมา “อ๋อ เป็นเช่นนี้นี่เอง ท่านกับข้าเป็นคนที่อยู่ยุค……”

เสียงพูดขาดหายไป หนานหว่านเยียนมองดูหยีเฟยอย่างประหลาดใจอย่างยิ่ง

คนที่อยู่ยุคเดียวกัน?!

หยีเฟยเองก็เป็นผู้ข้ามมิติมา?!

หนานหว่านเยียนเข้าใจในทันที ว่าเหตุใดหยีเฟยถึงได้ยินนางพูดแก้วรักษาอุณหภูมิ แล้วตื่นเต้นดีใจเช่นนั้น

ที่แท้ก็เป็นคนที่มาจากที่เดียวกัน!

ทันใดนั้น นางก็น้ำตาเอ่อล้นที่ดวงตาเล็กน้อย แล้วก็จับมือหยีเฟยเอาไว้ “ท่าน ท่านมาจากปัจจุบันจริงๆหรือ? ท่านมาได้อย่างไร?”

หยีเฟยถอนหายใจด้วยความโล่งอกราวกับยกภูเขาออกจากอก “ยี่สิบ กว่าปี ก่อน ข้า……”

หนานหว่านเยียนฟังหยีเฟยเล่าประสบการณ์ชีวิตของนางทีละคำ และอดไม่ได้ที่จะกังวลหยีเฟยอยู่ภายในใจ

ที่แท้หยีเฟยก็คือนักศึกษาปริญญาโทวิชาโบราณคดีที่จบการศึกษาในตอนนั้น ครั้งหนึ่งในระหว่างขั้นตอนสำรวจวัตถุโบราณ ก็บังเอิญข้ามข้ามมิติมาที่นี่ กลายเป็นจวิ้นจู่แห่งแคว้นต้าเซี่ย

ต่อมา นางมาอภิเษกสมรสที่แคว้นซีเหย่ แต่งงานกับกู้จิ่งซานที่ยังเป็นท่านอ๋องอยู่

หลังจากนั้น นางก็อยู่กับกู้จิ่งซาน จนกระทั่งเขาขึ้นครองบัลลังก์ และให้กำเนิดกู้โม่หานให้เขา

เรื่องราวหลังจากนั้น หนานหว่านเยียนเองก็รู้ดี

แต่นางมักจะรู้สึกว่ามีตรงไหนแปลกๆ ที่มาอภิเษกสมรสในตอนแรก ใช่จวิ้นจู่แห่งแคว้นต้าเซี่ยหรือไม่?

ดูเหมือนจะเป็นองค์หญิงแห่งแคว้นต้าเซี่ยกระมัง?

แต่หนานหว่านเยียนก็ไม่ใช่ว่าเข้าใจเรื่องราวของชาติก่อนมากนัก คิดว่าตัวเองจำผิดแล้ว ทันใดนั้นก็ได้ยินหยีเฟยเอ่ยถามนาง “ข้า รู้ว่า เจ้า อยาก ไปจาก โม่หาน ใช่หรือไม่?”

หยีเฟยจ้องหนานหว่านเยียนไม่ละสายตา จิตใจปั่นป่วนอย่างยิ่ง

นางรู้อยู่แก่ใจว่ากู้โม่หานมีความผิด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะอยากช่วยกู้โม่หานเจ้าเด็กบ้านั่น ให้เอาหัวใจของหนานหว่านเยียนคืนมา

บางทีนี่อาจจะเป็นความรับผิดชอบของแม่กระมัง นางมักจะเสียเปรียบลูกอยู่เสมอ

หนานหว่านเยียนประหลาดใจ มองดูหยีเฟยอย่างไม่อยากจะเชื่อเล็กน้อย “ท่านรู้ได้อย่างไร?”

พวกนางเพิ่งจะเริ่มคุยกัน นางยังไม่ทันพูดเรื่องนี้กับหยีเฟยเลยนะ

เมื่อครู่นี้โม่หลีบอกกับนางแล้ว ว่าหนานหว่านเยียนไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับฐานะของตัวเอง หยีเฟยเองก็เอ่ยถึงมากไม่ได้

“ข้า ได้ยิน มาว่า เขา ไม่ดี กับเจ้า ยิ่งนัก”

“เขายัง แต่งงาน กับพระชายารอง รังแกเจ้า! เขามันเลว! เขา! มันสารเลว!”

หนานหว่านเยียนได้ยินหยีเฟยด่ากู้โม่หานอย่างเจ็บแสบเช่นนี้ ทันใดนั้นก็หัวเราะอย่างระบายความโกรธเล็กน้อย แต่หลังหัวเราะไป นัยน์ตาเปล่งประกายคู่นั้นของนาง ก็ปกคลุมไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ

“ในเมื่อท่านรู้แล้ว เช่นนั้นข้าก็จะไม่ปิดบังท่าน ตอนนี้เขาไม่ได้ปฏิบัติตัวกับข้าไม่ดีนัก แต่……ข้าไม่เหมาะสมกับเขา ดังนั้นข้าเลยอยากพาหนูน้อยทั้งสองคนไปจากที่นี่ ไม่กลับมาตลอดกาล”

แม้ว่าในประโยคจะไม่ได้เอ่ยถึงความไม่ดีของกู้โม่หาน แต่หยีเฟยก็รู้สึกได้ถึงความแน่วแน่ของหนานหว่านเยียน

นางเสียใจอยู่บ้าง แต่เมื่อนึกถึงวันเหล่านั้นที่กู้โม่หานกับหนานหว่านเยียนอยู่ด้วยกัน นางมักจะรู้สึกว่าเจ้าเด็กบ้านั่นน่าจะเสียใจ นางมองดูหนานหว่านเยียนอย่างคาดหวัง “ข้า เข้าใจ แต่ ข้า อยากรู้ ว่า ไม่มี โอกาส เลยสักนิด จริงๆ หรือ?”

“เด็ก นั่น เขา……”

“ขอโทษ เสด็จแม่” หนานหว่านเยียนไม่อยากให้หยีเฟยพูดต่อ

นางมองหยีเฟยด้วยสายตาแน่วแน่ “ข้าทำไม่ได้”

“ข้าเองก็เป็นแม่ ข้ารู้ว่าเหตุใดท่านถึงรั้งข้าแทนเขา แต่อันที่จริงที่ข้าอยากไปจากที่นี่ กู้โม่หานเป็นเพียงหนึ่งในมูลเหตุเท่านั้น ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เขาทั้งหมด ข้าแค่ไม่รักเขา อยู่กับคนที่ไม่ได้รักไปชั่วชีวิตมีความทุกข์ใจมากเพียงใด ท่านน่าจะเข้าใจ”