ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 570

เหล่าอวี๋หันสายตากลับไปบนเวที กู้โม่เฟิงชักดาบออกมาด้วยความฮึกเหิมอย่างยิ่ง จากนั้นก็เปลี่ยนทิศทางคมดาบอย่างว่องไว แล้วตัดศีรษะของหุ่นจนขาด

ทุกกระบวนท่าเต็มไปด้วยจิตสังหารที่รุนแรง

“ทุกคนจงฟัง ตอนนี้เป็นเพียงการฝึกฝนเท่านั้น แต่เมื่ออยู่ในสนามรบ จะต้องสู้กันให้ตายไปข้างหนึ่ง ดังนั้นต้องลงมือให้โหดเหี้ยมมากๆ !”

เหล่าทหารใหม่เคยเห็นสถานการณ์การสู้รบที่ไหนกัน ถูกทำให้หวาดกลัวกันหมดแล้ว

แต่พวกเขาต้องยอมรับ ว่าเฉิงอ๋องนั้นเก่งกาจยิ่งนัก! อย่างน้อยที่สุดจิตสังหารก็เพียงพอที่จะทำให้ผู้คนตกใจกลัวแล้ว

เก่งกว่าท่านอ๋องเจ็ดที่นุ่มนวลมากโข!

“ได้! วิชาดาบของเฉิงอ๋องโหดเหี้ยมจริงๆ !”

“สมกับเป็นแม่ทัพที่ติดตามท่านอ๋องมาหลายปี! ข้าน้อยเลื่อมใสศรัทธายิ่งนัก!”

ฝูงชนส่งเสียงดังเอะอะโวยวายขึ้นมาทันที ถึงขนาดมีคนจำนวนไม่น้อย แสดงความสมัครใจที่จะฝึกทหารกับกู้โม่เฟิง

ซึ่งตอนที่กู้โม่หลิงแสดงฝีมือเมื่อครู่นี้ ไม่มีปรากฏออกมาเลยสักนิด

เพลงยุทธ์สุดท้ายแทงเข้าตรงหัวใจของหุ่น กู้โม่เฟิงเก็บดาบด้วยความพึงพอใจ เหล่านายทหารก็เริ่มส่งเสียงโห่ร้องแสดงความดีใจ

“เฉิงอ๋อง เฉิงอ๋อง!”

กู้โม่หานเองก็ปรบมือให้กับกู้โม่เฟิง “ไม่เลวเลย เก่งมาก!”

กู้โม่เฟิงยิ้มทันที เดินไปหาเขาอย่างอารมณ์ดี กู้โม่หานตบไหล่เขาไปมา “ค่ายทหารมีเฉิงอ๋อง ก็เหมือนกับเสือติดปีก”

เป็นการได้รับการยอมรับที่ยิ่งใหญ่ หัวใจของกู้โม่เฟิงอ่อนนิ่มขึ้นมา ราวกับมีกระแสไออุ่นไหลผ่าน

เป็นเช่นนี้ตลอดมา เขาอยากเป็นตัวอย่างที่ดีของค่ายทหาร เป็นแม่ทัพที่ดีคนหนึ่ง

น่าเสียดายที่ในอดีตเขาใช้วิธีที่ผิด เพียงรู้จักการใช้กำลังและลงโทษผู้ฝ่าฝืนอย่างรุนแรงเพื่อให้ได้รับการนับถือ และตอนนั้นเขาถูกคนหลอกให้อิจฉากู้โม่หาน มักไปจ้องจับผิดเหล่านั้นทั่วทุกหนทุกแห่ง

แต่นับตั้งแต่เขาขจัดความเข้าใจผิดกับกู้โม่หาน และหลังจากลดความโกรธที่รุนแรงลง ความสัมพันธ์กับเหล่าทหาร กลับยิ่งแนบแน่นสนิทสนม ทำให้เขา ค้นพบความรับผิดชอบกับการถูกยอมรับที่แม่ทัพควรมี

ทั้งหมดนี้ ล้วนต้องยกความดีความชอบให้กับกู้โม่หานและหนานหว่านเยียน

แต่เขากลับตบหน้าอกไปมา “เช่นนั้นหลังจากนี้ไป ก็ขออาศัยแม่ทัพชี้แนะและสนับสนุนแล้ว”

เหตุใดถึงเหมือนกับย้อนกลับไปช่วงวัยเด็กเลย ที่ทั้งสองยกยอปอปั้นกันไปมาเช่นนี้ กู้โม่หานก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาทันที “ได้”

กู้โม่หลิงอยู่ข้างๆ มองดูกู้โม่หานกับกู้โม่เฟิงล้อเล่นกันอย่างเบิกบาน มือที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อ กำหมัดแน่นทันที

ภายในใจของเขาไม่ยอม แต่กลับไม่ได้แสดงออกมาสักนิด และเอ่ยกับทั้งสองคนพลางยิ้มว่า “เสด็จพี่สามฝีมือเยี่ยมจริงๆ น้องเจ็ดยอมรับความแพ้จากใจจริงเลย”

กู้โม่หานยังคงยิ้ม และเอ่ยว่า: “น้องเจ็ดไม่ต้องเศร้าซึมดอก ค่ายทหารก็เป็นเช่นนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว คนที่มีความสามารถจึงจะสามารถปฏิบัติหน้าที่ได้ทุกอย่าง”

กู้โม่หลิงก้มหน้าก้มตาหัวเราะ “วันนี้ข้าได้พบเห็นแล้ว ดูท่าข้าคงต้องฝึกฝนให้มากขึ้นอีก”

“จากนี้เป็นต้นไป ก็จะมาร่ำเรียนกับพี่สามและพี่หกที่ค่ายเสินเชื่อให้มากๆ เพื่อขัดเกลาตัวเอง”

ตอนนี้เขามีโอกาสมาที่ค่ายเสินเชื่อแล้ว แม้ว่าจะถูกเฉิงอ๋องบดขยี้ เขาก็ไม่มีทางถอย เขาไม่มีทางปล่อยโอกาสที่จะเอาชนะไปเด็ดขาด

กู้โม่เฟิงกับเหล่าอวี๋ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไป