ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 594

กู้จิ่งซานยื่นมือออกไปพยายามสัมผัสกู้โม่หานอย่างยากลำบาก แต่ยังพูดไม่จบ ทันใดนั้นเขาก็พ่นเลือดออกมาเต็มคำ มือของเขาลดลง ลมหายใจของเขาหยุดลงตลอดกาลในจุดนี้ ดวงตาของเขาจับจ้องมองไปที่กู้โม่หาน อย่างแน่นหนา ซึ่งเต็มไปด้วยอารมณ์มากมาย

กู้โม่หานเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ และในที่สุดดวงตาของเขาก็กลายเป็นสีแดง

กู้จิ่งซานคิดไปคิดมา แต่สุดท้ายก็จบลงแบบนี้ ไม่รู้ว่าเขาได้รู้สึกเสียใจบ้างหรือไม่ ...

หลังจากนั้นไม่นาน กู้โม่หานก็ลุกขึ้น

เขาเดินออกจากห้องโถงด้านข้างโดยไม่ได้หันกลับมามอง เสื้อคลุมสีดำทำให้รูปร่างของผู้ชายดูตั้งตรงขึ้นเล็กน้อย

นอกตำหนักหย่างซิน มีฝูงชนได้คุกเข่าลงแล้ว

ทุกคนรีบมาที่นี่หลังจากได้รับข่าวจากกู้โม่หานล่วงหน้า ตอนนี้ ทุกคนมองไปที่กู้โม่หานซึ่งกำลังผลักประตูออกจากห้องโถงอย่างช้าๆและหัวใจของพวกเขาก็แน่นนิดหนึ่ง

“ไท่จื่อเตี้ยนเซี่ย...”

ใบหน้าที่หล่อเหลาของกู้โม่หานแอบมาความเจ็บปวด "เสด็จพ่อ สวรรคตไปแล้ว"

ข่าวนี้เหมือนค้อนหนักๆ กระแทกหัวใจองค์ชายสิบอย่างแรง

จู่ๆ เขาก็อ่อนแรงลงแขนขาทั้งสี่ เอามือยันพื้นอย่างสุดเศร้าซึ้ง “เสด็จพ่อ!”

เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้เขาเหลือเชื่อและเจ็บใจแทบขาด

กู้โม่เฟิงเตรียมใจไว้แล้ว แต่เมื่อได้ยินคำพูดนั้นหัวใจของเขาก็ยังคงสั่น และก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย ถึงอย่างไร ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดีก็ยังเป็นเสด็จพ่อของพวกเขาอยู่

แต่อาณาจักรหนึ่งจะขาดฮ่องเต้ไม่ได้สักวันหนึ่ง และกู้โม่เฟิงรู้ตัวชัดเจนอยู่เสมอที่เกี่ยวกับเรื่องหลัก เขาคุกเข่าลงอย่างเคารพต่อกู้โม่หาน "อดีตฮ่องเต้สิ้นพระชนม์แล้ว และไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยควรสืบทอดต่อ กระหม่อมขอถวายบังคมฮ่องเต้ใหม่ ขอจงทรงพระเจริญ ฮ่องเต้ทรงพระเจริญ ทรงพระเจริญ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ขุนนางทุกคนก็คุกเข่าลงอย่างเคร่งขรึมและตะโกนพร้อมกันว่า "ขอทรงพระเจริญ ฮ่องเต้ทรงพระเจริญ ทรงพระเจริญ!"

แม้แต่องค์ชายสิบก็ไม่มีเวลาเศร้า รีบเช็ดน้ำตาและคุกเข่าลงเพื่อบูชากู้โม่หาน

อดีตฮ่องเต้สิ้นพระชนม์ ก็ควรให้ไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยขึ้นครองราชย์ทันที แม้ว่าจะไม่มีพิธีสถาปนา ก็ควรปฏิบัติตามมาตรฐานของฮ่องเต้องค์ใหม่

ดวงตาหงส์ที่ยาวแคบของกู้โม่หานนั้นนิ่งเหมือนปกติ ดูครอบงำสุด ๆ

"ทุกคนลุกขึ้นได้"

หลังจากที่ทุกคนตะโกนว่า "ขอบคุณ ฝ่าบาท" ถึงกล้าที่จะยืนขึ้น

ตอนนี้การเปลี่ยนแปลงของวังเพิ่งถูกระงับลง เรื่องยังค้างอยู่เยอะ กู้โม่หานมองไปที่กู้โม่เฟิง "เฉิงอ๋องนำกองเกราะเสวียนทันที ไปกวาดล้างสำนักอู๋หยิ่งและกองกำลังทั้งหมดของชี่กุ้ยเฟยกลุ่มผู้ก่อกบฏ! จับกุมผู้นำและสอบปากเขา และที่เหลือ—ฆ่าอย่างไร้ความปรานี!”

ชี่กุ้ยเฟยและสำนักอู๋หยิ่งมีความสัมพันธ์กันอย่างใกล้ชิด สำนักอู๋หยิ่งลอบสังหารเขาและหนานหว่านเยียนหลายครั้ง และยังมารังแกลูกทั้งสองของเขา ควรจะถูกทำลายไปนานแล้ว!

กู้โม่เฟิงโค้งคำนับอย่างเคร่งขรึม "ครับ! กระหม่อมรับคำสั่ง!"

กู้โม่หานมองไปที่รองแม่ทัพอวี๋ในฝูงชนอีกครั้งและพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชามาก "รองแม่ทัพอวี๋นำกลุ่มหนึ่งของค่ายเสินเชื่อไปเฝ้าท่านอ๋องเจ็ดและพรรคพวกของเขาที่ออกจากเมืองหลวง หากมีอะไรผิดปกติ ก็จัดการตามนั้น!"

เมื่อกี้กู้โม่หลิงถูกปล่อยตัวไป เป็นเพราะเขาไม่ใช่เทพเจ้าของแคว้นซีเหย่ และจำเป็นต้องใช้หลักฐานและเหตุผลทุกประเภทมาจัดการกับบุคคลใดบุคคลหนึ่ง

เขาเชื่อในคนสนิทของเขา กู้โม่หลิงเป็นเจ้าของสำนักอู๋หยิ่ง จึงให้มันอยู่ต่อไม่ได้!

รองแม่ทัพอวี๋ก็ตอบอย่างเคร่งขรึมว่า "กระหม่อมขอรับคำสั่งด้วย!"

ทุกคนตกใจมาก ปรากฏว่ากู้โม่หานไม่ได้ปล่อยกู้โม่หลิงไปจริง ๆ ตอนที่เขาปล่อยเขาไปเมื่อกี้

ดูเหมือนว่าท่านอ๋องเจ็ดน่าจะไม่รอดง่าย ๆ

ต้องบอกว่าวิธีการปัจจุบันของกู้โม่หานทำได้ขั้นว่าแข็งแกร่งและเด็ดเดี่ยว คือว่าได้เป็นการจัดการฆ่าอย่างเด็ดขาด!

องค์ชายสิบมองไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาของกู้โม่หาน และเม้มปากทันที

เขาไม่อยากให้พี่น้องทำร้ายฆ่ากันจริงๆ แต่การตัดสินใจของกู้โม่หานก็ไม่มีอะไรผิด เขาแค่หวังว่าพี่เจ็ดจะไม่ทำอะไรโดยประมาทและเป็นราชบุตรเขยของแคว้นเทียนเซิ่งอย่างสันติไป ...

ในวังมีพายุนองเลือดตลอดทั้งวัน แต่จวนอี้อ๋องยังคงสงบอยู่ตลอด

จนกระทั่งยามเหม่า (*ช่วงเวลา05.00-07.00) มีการเคลื่อนไหวจากเรือนเซียงหลินในที่สุด

"พระชายา! พระชายาท่านตื่นขึ้นแล้ว! บ่าว บ่าวจะกลัวจนตายเพราะเจ้า..." เซียงอวี้อยู่ข้างเตียงของหนานหว่านเยียนตลอดทั้งคืน ในขณะนี้ เมื่อนางเห็นหนานหว่านเยียนที่ค่อยๆ ลืมตาขึ้น ก็ร้องไห้อย่างตื่นเต้น

นางมีอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ และเช็ดน้ำตาของนางทันที "บ่าว บ่าว จะไปบอกอวี๋เฟิงและองครักษ์เสิ่นเดี๋ยวนี้! ก็นั่นแหละ ยังต้องรีบแจ้งให้ท่านอ๋องทราบ!"

พอพูดจบ เซียงอวี้ก็ลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้นเปิดประตูและรีบออกไป ส่วนเซียงเหลียนซึ่งเฝ้าเตียงของหนานหว่านเยียนก็สงบลงมาก

แม้ว่านางจะตื่นเต้นพอๆ กัน และหินก้อนใหญ่ในหัวใจของนางก็ตกลงสู่พื้น แต่นางก็มองไปที่หนานหว่านเยียนซึ่งมีสีหน้าซีดเซียวทันทีด้วยความกังวลอย่างมาก

“พระชายา ท่านอยู่ในอาการโคม่ามาหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว ตอนนี้ท่านรู้สึกอย่างไรบ้าง?

หนานหว่านเยียนตื่นขึ้นมา แต่ดวงตาสีขาวดำของนางดูว่างเปล่า นางไม่รู้ว่านางกำลังมองไปที่ไหน นางนอนลงหนึ่งวันหนึ่งคืนโดยไม่มีเรี่ยวแรงใด ๆ ปวดหัวอย่างรุนแรง วรรคนับไม่ถ้วนยังคงแวบเข้ามาในความคิดของนาง ความทรงจำในอดีตระหว่าง"เจ้าตัวเดิม" กับกู้โม่หาน.

น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของหนานหว่านเยียน แต่นางยิ้มอย่างขมขื่น "ข้าจำได้ ข้าจำได้ทุกอย่าง ข้ากลับเป็นหนานหว่านเยียน และหนานหว่านเยียนก็คือข้า..."

เซียงเหลียนมองไปที่นางอย่างสับสน "พระชายา ท่านกำลังพูดถึงเรื่องอะไร"

พระชายาบ้าไปหรือเปล่า นางเพิ่งรู้หรือ ว่าชื่อของนางคือหนานหว่านเยียนหรือ?

ถึงอย่างไร หนานหว่านเยียนดูเหมือนจะไม่สนใจการมีอยู่ของเซียงเหลียน สายตาของนางยังคงพร่ามัว หัวใจของนางรู้สึกเหมือนถูกรถทับ และนางไม่สามารถหายใจได้เนื่องจากความเจ็บปวด

นางไม่รู้ว่าทำไมนางถึงเป็นลมในทันใด แต่ในช่วงที่นางเป็นลม สิ่งต่าง ๆ ที่นางจำไม่ได้ในอดีตก็ผุดขึ้นมาในช่วงเวลานี้

ตอนนั้นเองที่หนานหว่านเยียนพบว่านางได้ข้ามมิติมานานแล้ว และได้กลายร่างเป็นเด็กวัยหัดเดิน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อนางเข้ามา มันเหมือนกับว่าสมองของนางถูกทุบทิ้ง ทั้งในด้านสติปัญญาและความคิด ธรรมดา ก็ต่ำกว่าคนอื่นเยอะ บุคลิกก็แตกต่างจากยุคสมัยปัจจุบันอย่างมาก และยังได้สูญเสียความทรงจำในยุคปัจจุบันไปอย่างสิ้นเชิง

หลังจากนั้น นางคิดว่านางคือหนานหว่านเยียนจริง ๆ ซึ่งใช้ชีวิตอย่างโง่เขลาและใจดีมาหลายปี โชคไม่ดี สถานะของนางสูงเกินไป ยังไร้ความสามารถ ดูไม่สวยน่าเกลียด นางถูกรังแกและใส่ร้ายจนโตขึ้น

เมื่อห้าปีที่แล้ว เมื่อนางใกล้จะเสียชีวิตในวันแต่งงานกับกู้โม่หาน นางจึงฟื้นความทรงจำสมัยปัจจุบันได้อย่างสมบูรณ์ แต่นางเมื่อห้าปีก่อนลืมไปว่านางได้เดินทางข้ามมิติมาตอนที่นางยังเด็ก แถมบุคลิกและความสามารถของนางยังแตกต่างจากเมื่อก่อนดังนั้นนางจึงเข้าใจผิดว่านางกับ "เจ้าตัวเดิม" สองคนเป็นคนแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ใครจะคิดว่าตั้งแต่ต้นจนจบ หนานหว่านเยียนก็คือนางคนเดียว...

คนที่โง่ก็คือนาง คนที่ทำให้น้าใส่ร้ายมาเป็นแบบนี้คือนาง คนที่หมกมุ่นอยู่กับกู้โม่หานก็คือนาง คนที่สิ้นหวังไม่สนใจทุกสิ่งงทุกอย่างคือนาง และคนที่ถูกกู้โม่หา ทรมานมาสิบปีก็คือนาง ..

จู่ๆหนานหว่านเยียนก็ทนความจริงไม่ได้ ความโศกเศร้าได้พัดพาหัวใจของนางราวกับกระแสน้ำ และนางอยากจะกรีดร้องและโกรธเพราะความเจ็บปวด

"ทำไมถึงจะจำทั้งหมดนี้ได้ในช่วงนี้"

แม้ว่าจะยังมีความทรงจำที่ว่างเปล่าอยู่สองครั้ง ครั้งหนึ่งคือตอนที่นางช่วยกู้โม่หานเมื่อนางยังเด็ก และอีกอันคือวันที่นางปักปิ่นเมื่ออายุครบสิบห้าปีมีความสัมพันธ์ทางเพศกับกู้โม่หาน แต่ความทรงจำส่วนใหญ่ก็ได้กลับคืนแล้ว

ความรู้สึกที่ถูกกู้โม่หานย่ำยีและเหยียบย่ำก็กลับมาเช่นกัน...

ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา นางไม่รู้สึกว่านางเป็นเจ้าของคนเดิม และนางก็ลืมความรู้สึกทั้งหมดที่มีต่อกู้โม่หานไป ดังนั้นไม่ว่ากู้โม่หานจะทำอะไร นางก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เป็นขยะ โกรธ และหงุดหงิด แต่นอกนั้นก็ไม่มีอะไรอีก แค่นั้นแหละ

แต่ตอนนี้นางจำได้ทุกอย่าง ก็รู้สึกว่าความรู้สึกทั้งหมดของนางถูกเปิดเผย ไม่ว่านางจะเกลียดกู้โม่หานหรือรักเขา ก็เกี่ยวพันกัน นางยิ่งคิด ก็ยิ่งรู้สึกหายใจไม่ออก

เมื่อมองไปที่ท่าทางเศร้าโศกของหนานหว่านเยียน เซียงเหลียน รู้สึกประหม่าเล็กน้อย ขมวดคิ้วและถามว่า "พระชายา ท่านเป็นอะไรหรือเปล่า? ท่านต้องการให้บ่าวขอให้หมอหลวงเจียงมาช่วยดูให้ท่านหรือไม่"

หนานหว่านเยียนพยายามสงบสติอารมณ์และมองไปที่เซียงเหลียนด้วยริมฝีปากที่สั่นระริก "ไม่ต้อง ข้าแค่นอนเฉยๆ สมองมัวมนนิดหน่อย ข้าสบายดี"

เซียงเหลียนพยักหน้าอย่างเชื่อแค่ครึ่ง และมองไปที่หนานหว่านเยียนด้วยความดีใจและความกังวลปนกัน "เป็นเรื่องดีที่ท่านสบายดี ทั้งวันทั้งคืนทำให้ทุกคนกังวลอย่างสุด ๆ ... "

“ท่านไม่รู้หรอก เมื่อวานท่านอยู่ในอาการโคม่า และหยีเฟยเหนียงเหนียงก็สลบไปในเวลาเดียวกัน โชคดีที่หมอเจียงบอกว่าท่านกับหยีเฟยเหนียงเหนียงก็สบายดี ให้ท่านอ๋องไม่ต้องกังวลมากเกินไป”

"ถึงกระนั้น ท่านอ๋องและจวิ้นจู่ทั้งสองก็ยังเป็นห่วงท่านมากอยู่..."