ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 594

กู้จิ่งซานยื่นมือออกไปพยายามสัมผัสกู้โม่หานอย่างยากลำบาก แต่ยังพูดไม่จบ ทันใดนั้นเขาก็พ่นเลือดออกมาเต็มคำ มือของเขาลดลง ลมหายใจของเขาหยุดลงตลอดกาลในจุดนี้ ดวงตาของเขาจับจ้องมองไปที่กู้โม่หาน อย่างแน่นหนา ซึ่งเต็มไปด้วยอารมณ์มากมาย

กู้โม่หานเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ และในที่สุดดวงตาของเขาก็กลายเป็นสีแดง

กู้จิ่งซานคิดไปคิดมา แต่สุดท้ายก็จบลงแบบนี้ ไม่รู้ว่าเขาได้รู้สึกเสียใจบ้างหรือไม่ ...

หลังจากนั้นไม่นาน กู้โม่หานก็ลุกขึ้น

เขาเดินออกจากห้องโถงด้านข้างโดยไม่ได้หันกลับมามอง เสื้อคลุมสีดำทำให้รูปร่างของผู้ชายดูตั้งตรงขึ้นเล็กน้อย

นอกตำหนักหย่างซิน มีฝูงชนได้คุกเข่าลงแล้ว

ทุกคนรีบมาที่นี่หลังจากได้รับข่าวจากกู้โม่หานล่วงหน้า ตอนนี้ ทุกคนมองไปที่กู้โม่หานซึ่งกำลังผลักประตูออกจากห้องโถงอย่างช้าๆและหัวใจของพวกเขาก็แน่นนิดหนึ่ง

“ไท่จื่อเตี้ยนเซี่ย...”

ใบหน้าที่หล่อเหลาของกู้โม่หานแอบมาความเจ็บปวด "เสด็จพ่อ สวรรคตไปแล้ว"

ข่าวนี้เหมือนค้อนหนักๆ กระแทกหัวใจองค์ชายสิบอย่างแรง

จู่ๆ เขาก็อ่อนแรงลงแขนขาทั้งสี่ เอามือยันพื้นอย่างสุดเศร้าซึ้ง “เสด็จพ่อ!”

เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้เขาเหลือเชื่อและเจ็บใจแทบขาด

กู้โม่เฟิงเตรียมใจไว้แล้ว แต่เมื่อได้ยินคำพูดนั้นหัวใจของเขาก็ยังคงสั่น และก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย ถึงอย่างไร ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดีก็ยังเป็นเสด็จพ่อของพวกเขาอยู่

แต่อาณาจักรหนึ่งจะขาดฮ่องเต้ไม่ได้สักวันหนึ่ง และกู้โม่เฟิงรู้ตัวชัดเจนอยู่เสมอที่เกี่ยวกับเรื่องหลัก เขาคุกเข่าลงอย่างเคารพต่อกู้โม่หาน "อดีตฮ่องเต้สิ้นพระชนม์แล้ว และไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยควรสืบทอดต่อ กระหม่อมขอถวายบังคมฮ่องเต้ใหม่ ขอจงทรงพระเจริญ ฮ่องเต้ทรงพระเจริญ ทรงพระเจริญ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ขุนนางทุกคนก็คุกเข่าลงอย่างเคร่งขรึมและตะโกนพร้อมกันว่า "ขอทรงพระเจริญ ฮ่องเต้ทรงพระเจริญ ทรงพระเจริญ!"

แม้แต่องค์ชายสิบก็ไม่มีเวลาเศร้า รีบเช็ดน้ำตาและคุกเข่าลงเพื่อบูชากู้โม่หาน

อดีตฮ่องเต้สิ้นพระชนม์ ก็ควรให้ไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยขึ้นครองราชย์ทันที แม้ว่าจะไม่มีพิธีสถาปนา ก็ควรปฏิบัติตามมาตรฐานของฮ่องเต้องค์ใหม่

ดวงตาหงส์ที่ยาวแคบของกู้โม่หานนั้นนิ่งเหมือนปกติ ดูครอบงำสุด ๆ

"ทุกคนลุกขึ้นได้"

หลังจากที่ทุกคนตะโกนว่า "ขอบคุณ ฝ่าบาท" ถึงกล้าที่จะยืนขึ้น

ตอนนี้การเปลี่ยนแปลงของวังเพิ่งถูกระงับลง เรื่องยังค้างอยู่เยอะ กู้โม่หานมองไปที่กู้โม่เฟิง "เฉิงอ๋องนำกองเกราะเสวียนทันที ไปกวาดล้างสำนักอู๋หยิ่งและกองกำลังทั้งหมดของชี่กุ้ยเฟยกลุ่มผู้ก่อกบฏ! จับกุมผู้นำและสอบปากเขา และที่เหลือ—ฆ่าอย่างไร้ความปรานี!”

ชี่กุ้ยเฟยและสำนักอู๋หยิ่งมีความสัมพันธ์กันอย่างใกล้ชิด สำนักอู๋หยิ่งลอบสังหารเขาและหนานหว่านเยียนหลายครั้ง และยังมารังแกลูกทั้งสองของเขา ควรจะถูกทำลายไปนานแล้ว!

กู้โม่เฟิงโค้งคำนับอย่างเคร่งขรึม "ครับ! กระหม่อมรับคำสั่ง!"

กู้โม่หานมองไปที่รองแม่ทัพอวี๋ในฝูงชนอีกครั้งและพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชามาก "รองแม่ทัพอวี๋นำกลุ่มหนึ่งของค่ายเสินเชื่อไปเฝ้าท่านอ๋องเจ็ดและพรรคพวกของเขาที่ออกจากเมืองหลวง หากมีอะไรผิดปกติ ก็จัดการตามนั้น!"

เมื่อกี้กู้โม่หลิงถูกปล่อยตัวไป เป็นเพราะเขาไม่ใช่เทพเจ้าของแคว้นซีเหย่ และจำเป็นต้องใช้หลักฐานและเหตุผลทุกประเภทมาจัดการกับบุคคลใดบุคคลหนึ่ง

เขาเชื่อในคนสนิทของเขา กู้โม่หลิงเป็นเจ้าของสำนักอู๋หยิ่ง จึงให้มันอยู่ต่อไม่ได้!

รองแม่ทัพอวี๋ก็ตอบอย่างเคร่งขรึมว่า "กระหม่อมขอรับคำสั่งด้วย!"

ทุกคนตกใจมาก ปรากฏว่ากู้โม่หานไม่ได้ปล่อยกู้โม่หลิงไปจริง ๆ ตอนที่เขาปล่อยเขาไปเมื่อกี้

ดูเหมือนว่าท่านอ๋องเจ็ดน่าจะไม่รอดง่าย ๆ

ต้องบอกว่าวิธีการปัจจุบันของกู้โม่หานทำได้ขั้นว่าแข็งแกร่งและเด็ดเดี่ยว คือว่าได้เป็นการจัดการฆ่าอย่างเด็ดขาด!