ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 598

เขาจู่ๆ มาแข็งกร้าวขึ้น หนานหว่านเยียนตกใจ ความโกรธปรากฏขึ้นบนใบหน้าซีดของนาง นางกัดฟันว่า "กู้โม่หาน เจ้าสัญญากับข้ามาแล้ว เจ้าจะผิดสัญญาไปหรือ!"

"ข้ารู้ว่าเจ้าชอบเด็กหญิงเล็กสองคนนั้น และเจ้าไม่อยากให้พวกหนูจากไป แต่ตอนนี้เจ้าสามารถปล่อยได้ หยุนอี่ว์โหรวกำลังตั้งท้องลูกของเจ้า ไม่ใช่หรือ ทำไมเจ้ายังต้องให้พวกข้าอยู่เคียงข้างเจ้า?”

พูดโดยตรง กู้โม่หานบอกว่าเขาชอบนาง แต่นางไม่อยากจะเชื่อเลย นางไล่ตามเขามาสิบปีแล้ว และนางก็รู้ดีว่า หยุนอี่ว์โหรวมีฐานะอยู่ในหัวใจของกู้โม่หานอย่างไร

เพื่อประโยชน์ของหยุนอี่ว์โหรว กู้โม่หานสามารถทุบตีนาง ดุนาง ขังนางไว้ในคุกใต้ดินที่เย็นชา และทรมานนางให้มีรอยฟกช้ำทั่วร่างกาย

เนื่องจากคำพูดด้านเดียวของหยุนอี่ว์โหรว มากล่าวหาว่านางเป็นคนเลวทราม

เพื่อเห็นแก่หยุนอี่ว์โหรว ไม่ลังเลเลยที่จะต่อกรกับไทเฮาและจวนเฉิงเซี่ยง

ยังสามารถถือคำโกหกของหยุนอี่ว์โหรวนั้นเป็นความจริง และสำหรับ "พระคุณที่ช่วยชีวิต" ที่น่าขำนั้น จงรักษาตนให้บริสุทธิ์ดั่งหยก และกลับว่านางเป็นคนบาปแทน

ตอนนี้ หยุนอี่ว์โหรวท้องแล้ว กู้โม่หานผู้ซึ่งอุทิศตนและรักใคร่นางมากขนาดนั้น ถ่ายทอดความรักของเขาให้กับคนอื่นได้อย่างไร? ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนนั้นคือนางเอง

กู้โม่หานมองตรงไปที่ดวงตาของหนานหว่านเยียนที่คมราวกับมีด จนหัวใจของเขาก็เจ็บปวด

การที่ทำให้หยุนอี่ว์โหรวท้องนั้นล้วนเป็นเพราะความผิดพลาดที่หุนหันพลันแล่นและบ้าคลั่งของเขา และยิ่งนางยังเป็นผู้ช่วยชีวิตของเขาอีกด้วย ไม่ว่าอย่างไร มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาที่จะไปฆ่าหยุนอี่ว์โหรวอย่างเด็ดขาด

เขาจ้องมองนาง ใบหน้าที่ไร้ที่ติพอมีความหวาดระแวงอยู่เล็กน้อย

"ตราบเท่าที่ข้าสามารถยับยั้งเจ้าได้ ทุกอย่างมันก็ไม่สำคัญ"

“กู้โม่หาน เจ้านี่เก่งจริงๆ!” หนานหว่านเยียนถูกปลุกเร้าอย่างง่ายดายด้วยคำพูดของเขา และเยาะเย้ยอย่างประชดประชัน “คุมขังคนที่ไม่รักเจ้าไว้ และเก็บเป็นหุ่นเชิดเคียงข้างเจ้า เจ้าจะรู้สึกสบายใจได้จริงๆ หรือ?!"

“แต่อย่าลืมว่าตอนนี้เจ้าเป็นฮ่องเต้ ทหารในค่ายเสินเชื่อจะคิดยังไงกับเจ้า พวกขุนนางจะมาคิดยังไงกับเจ้า และเจ้ามามัดข้าไว้ พวกข้าอยู่ร่วมกันอย่างสันติไม่ได้ เด็กหญิงเล็กทั้งสองเห็นพวกข้าทะเลาะกันทุกวัน เจ้านี่รู้ไหมจะทำให้พวกหนูเจ็บปวดแค่ไหน!"

"พวกเขาจะคิดอย่างไรกับเจ้า? ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกพัฒนามาถึงจุดนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เจ้าไม่กลัวหรือว่าทุกอย่างจะกลับมาเป็นศูนย์"

ริมฝีปากบางของกู้โม่หานเม้มแน่น และกรามที่มีเส้นชัดเจนก็แน่น "แล้วก็ทำให้เจ้าหลงรักข้าอีกครั้ง"

"อะไร?"

หนานหว่านเยียนตกตะลึง เขาอยากให้นางตกหลุมรักเขาอีกครั้งจริงหรือ?

แต่จู่ๆ เขาก็เดินเข้ามาหานาง จ้องตรงมาที่นางด้วยดวงตาหงส์ที่ยาวแคบของเขา และชี้ไปที่หัวใจของนางด้วยนิ้วที่เรียวยาวของเขา

“ตราบใดที่เจ้าเต็มใจมอบหัวใจให้กับข้า จะไม่มีเหตุการณ์ข้างต้นเกิดขึ้น หว่านเยียน ข้าจะใช้ทุกสิ่งอย่างเพื่อให้เกียรติและความโปรดปรานสูงสุดแก่เจ้า เจ้ารักข้าอีกครั้ง ดีไหม”

ทันใดนั้นนางก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แต่ดวงตาของนางแดงเล็กน้อย และนางพูดอย่างหนักแน่น

"เป็นไปไม่ได้!"

"กู้โม่หาน อย่ามาพูดไร้สาระ แม้ว่าข้าเต็มใจที่จะชอบเจ้าอีกต่อไป แต่เกณฑ์ของข้าในการเลือกผู้ชายจะไม่เปลี่ยน เพียงเพราะเจ้าเป็นฮ่องเต้ก็ไม่ตรงตามเกณฑ์ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเจ้ายังมีผู้หญิงคนอื่น ผู้หญิงและแม้แต่ลูกที่เกิดกับผู้หญิงคนอื่น”

“ฮ่องเต้ไม่สามารถทำได้ที่ว่ามีตำหนักทั้งหมดไม่มีนางบำเรอได้ เจ้านี่เข้าใจความเป็นจริงและหลักการเหล่านี้ดีกว่าข้าอีก ทำไมเจ้ายังพูดปลอมแบบให้ข้า? ได้ ก็นับว่าเจ้าจริงใจจริงๆ ถ้างั้นเจ้าก็ฆ่าหยุนอี่ว์โหรว แล้วข้าก็จะให้โอกาสเจ้าอีก เจ้าจะทำได้ไหม”

เห็นได้ชัดว่าคำถามนี้ทำให้เขาลำบากใจ

นางรู้ว่าเขาไม่สามารถฆ่าผู้มีพระคุณได้ หากเขาสูญเสียความเป็นมนุษย์ไปแม้เพียงเล็กน้อยตรงนี้ เขาจะยังคู่ควรกับการเป็นมนุษย์หรือไม่?

ดวงตาแคบของกู้โม่หานจับจ้องที่หนานหว่านเยียนอย่างแน่นหนา และเขาจับข้อมือของนางแน่น