ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 597

ในอดีต เขาคิดว่าเขาชอบหยุนอี่ว์โหรว แต่ตั้งแต่เด็ก มีผู้ชายมากมายรอบตัวนาง เขาก็ไม่เคยรู้สึกอะไรไปเลย

แต่ถ้ามีชายคนหนึ่งอยู่เคียงข้างหนานหว่านเยียน แม้ว่านางจะยิ้มให้ชายคนนั้น เขาก็จะอิจฉามาก จนแทบรอไม่ไหวที่จะฉีกชายคนนั้นเป็นชิ้นๆ บดขยี้มันไป ขังนางไว้ในอ้อมแขนของเขา และบอกให้โลกรู้ว่านางเป็นของเขา... ใช่ เป็นของเขาคนเดียว

ด้วยความรู้สึกที่ตรงกันข้าม เขาถึงตระหนักรู้ว่าคนที่เขาชอบคือหนานหว่านเยียนต่างหาก และเขาก็ได้ชอบนางเพียงคนเดียว

แต่พวกเขาเริ่มต้นได้ไม่ดีนัก และมักมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นรอบๆ ตัว เขาไม่กล้าเปิดเผยความรู้สึกอย่างเร่งรีบ ตอนนี้สถานการณ์โดยรวมสงบลงแล้ว เขาก็ไม่อยากจะปกปิดหรือเก็บกดความรู้สึกอีกต่อไป

กู้โม่หานชอบนาง?

เมื่อฟังคำสารภาพรักแบบเปิดเผยอย่างตรงไปตรงมา รูม่านตาของหนานหว่านเยียนก็กว้างขึ้น และนางสัมผัสได้ถึงหน้าอกที่ร้อนผ่าวของชายคนนั้น ซึ่งกำลังกระวนกระวายอย่างรุนแรง

นางก็แยกไม่ออกว่าเป็นเพราะเสียงหัวใจของเขาที่ดังเกินไป หรือหัวใจของนางเต้นเร็วเกินไป

หนานหว่านเยียนหัวเราะอย่างไม่เชื่อ และนางผลักเขาออกไปอย่างแรง

"กู้โม่หาน เจ้านี่บ้าไปหรือเปล่า เจ้ารู้หรือไม่ว่ากำลังพูดอะไรอยู่"

นางจะไม่เชื่อ ถ้าเขารักนางจริงทำไมเขาถึงกลั่นแกล้งรังแกนางเสมอ ทำไมเขาถึงไว้หยุนอี่ว์โหรวอยู่?

แต่ดวงตาของกู้โม่หานนั้นสดใสชัดเจน จับไหล่ของหนานหว่านเยียนไว้แน่น และพูดอย่างชัดเจนว่า "ข้ามีสติอย่างชัดเจน ข้ารู้ว่าข้ากำลังพูดอะไรอยู่"

"เจ้ายังจำครั้งที่แล้วได้ไปจุดโคมไฟในเทศกาลโคมไฟได้ไหม ความปรารถนาของข้าในวันนั้นก็คือได้อยู่กับคนที่ข้ารักไปตลอดชีวิต"

เขาจ้องมองที่นาง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนน้อมอย่างลดฐานะให้ต่ำลง และมีความหวั่นหลัวเล็กน้อยฝังอยู่ในดวงตาของเขา "ดังนั้นหว่านเยียน ข้าขอร้องเลย เจ้าอย่าจากไปได้ไหม"

ในชั่วพริบตา มีกระแสน้ำไหลเชี่ยวกรากไหลผ่านหน้าอกของหนานหว่านเยียน และมีของเหลวอุ่น ๆ ไหลออกมาจากดวงตาของนาง แต่ไม่ใช่เพราะซาบซึ้งใจ แต่เป็นเพราะความเจ็บใจ

กู้โม่หานไม่เคยขอร้องคนอื่นแบบนอบน้อมถ่อมตน แต่นั่นมันไร้สาระยิ่งเลย

นางยังคงจำวันที่นางซึ่งมีข้อบกพร่องทางสติปัญญาได้แต่งงานเข้าในจวนอี้อ๋องได้อย่างมีความสุข

แม้ว่ากู้โม่หานไม่ได้ให้อะไรนางเลย ไม่มีของขวัญหมั้นหมาย และไม่ได้เข้าร่วมโบสถ์ด้วยซ้ำ แต่นางก็อดทนและนั่งอยู่ในเรือนหอจนถึงกลางคืน รอให้กู้โม่หานจะได้เข้ามาและยกผ้าคลุมหน้ามาดูนางสักหน่อย

นางจำไม่ได้ว่าประตูเปิดเมื่อไร และที่ตามมาไม่ใช่เสียงอันไพเราะของกู้โม่หาน แต่เป็นเสียงเสียดหูของถ้วยชาที่แตกกระจายอยู่ที่พื้น

เมื่อนั้นนางยังเพิ่งเข้าจวน ไม่เข้าใจมันหมายความว่าอะไร ได้แต่กำชุดแต่งงานของนางอย่างหวั่นใจ หัวใจของนางเต้นแรง

จากนั้น กู้โม่หานก็ค่อยๆ เดินเข้าไปหานาง และใช้ปลายดาบตัดผ้าคลุมหน้าของนางไปถึงคอของนาง

“นางเป็นผู้หญิงใจร้ายที่ใจดำอำมหิตสุด ๆ เพื่อที่จะได้แต่งงานกับข้า นางจะทำทุกวิถีทาง แม้กระทั่งยังมาทำร้ายโหรวเอ๋อร์อีก!”

"หนานหว่านเยียน ถ้าอยากจะเป็นพระชายาของข้า เจ้านี่ก็แค่คิดฝันไปเหอะ!"

ผ้าคลุมหน้าของเจ้าสาวสงวนไว้สำหรับคนที่นางจงใจ แต่ผ้าคลุมหน้าถอดออก สิ่งที่นางเห็นอีกครั้งไม่ใช่แสง แต่เป็นดวงตาฟีนิกซ์คู่หนึ่งที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและขยะแขยง และเสื้อคลุมสีดำที่เย็นชาน่าสะพรึงกลัว

ในขณะนั้น นางรู้สึกเพียงว่าได้ฝันที่ทำไปครึ่งชีวิตพังทลายไปหมด

นางกังวลและหวาดกลัว กังวลว่ากู้โม่หานจะเข้าใจนางผิด และยิ่งตื่นตระหนกมากขึ้นว่า กู้โม่หานจะเกลียดตัวเองเข้าเพราะเหตุนี้

นางคุกเข่าลงหาเขา ดวงตาของนางเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา นางเอาแต่ขอโทษและร้องไห้ว่า "ข้าไม่ได้ทำอย่างนั้น ท่านอ๋อง ข้าไม่ได้ทำจริงๆ"