ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 596

กู้โม่หานจัดการกับธุระในวังทั้งวัน และยิ่งพยายามที่ได้กำจัดกองกำลังที่เหลือของพรรคกบฏและสำนักอู๋หยิ่งด้วย เขาเพิ่งกลับไปที่จวน ก็ได้ยินข่าวว่าเสด็จแม่ตื่นขึ้นมาแล้ว

ในเวลานั้น เขามีความสุขมากที่ได้ตามหวางหมัวมัวไปที่เรือนจิ้งฉานเฝ้าดูเสด็จแม่ทานข้าวที่ชานเรือน พอดี เซียงอวี้มารายงานอย่างตื่นเต้นดีใจว่า หนานหว่านเยียนก็ตื่นขึ้นมาเช่นกัน

เขาไม่สนใจอย่างอื่นเลย รีบไปที่เรือนเซียงหลิน เพิ่งมาถึงก็เห็นนางที่ชานเรือนและอดไม่ได้ที่จะกอดนางไว้ในอ้อมแขนของเขาโดยตรง

กู้โม่หานกอดหนานหว่านเยียนอย่างแน่นหนา และหัวใจที่กระสับกระส่ายของเขาก็สงบลงทันที

กลิ่นหรืออุณหภูมิของหนานหว่านเยียนต่างก็กลายเป็นยาของเขา และไม่สามารถปล่อยไปแม้แต่สักครู่หนึ่ง

วันนี้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาประสบในวังทำให้เขาเหนื่อยล้าทั้งทางร่างกายและจิตใจ แต่เมื่อเขาเห็นหนานหว่านเยียนก็ดูเหมือนว่าจะปล่อยวางทุกสิ่งได้แล้ว

กู้โม่หานวางคางของเขาเหนือหัวของหนานหว่านเยียน เสียงของเขามีความผูกพันและอ่อนโยน "ข้าเป็นห่วงจริงๆ กลัวเจ้า ... "

เขากลัวนางและจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว

แต่โชคดีที่ในที่สุดเมฆก็เปิดให้เห็นพระจันทร์ เมื่อวานมีอุบัติเหตุและงานหนักมากมาย วันนี้ทุกอย่างดูเหมือนจะคลี่คลาย เขาไม่เพียงแต่จะยึดอำนาจได้สำเร็จ และอีกไม่นานก็จะได้ขึ้นครองบัลลังก์ เสด็จแม่และนางทั้งสองก็ตื่นขึ้นมาแล้ว

กู้โม่หานไม่ได้ซ่อนความตื่นเต้นดีใจจากคำพูดของเขาเลย จนไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของหนานหว่านเยียน เขาผลักนางออกไปเล็กน้อยและจ้องมองที่ใบหน้าสวยงามสดใสของนาง

ตอนนี้มืดแล้ว เขามองไม่เห็นความซีดบนใบหน้าของนางอย่างชัดเจน "ตอนนี้เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง มีตรงไหนไม่สบายหรือเปล่า?"

“เจ้านอนอยู่บนเตียงหนึ่งวันหนึ่งคืนและก็ไม่ได้กินอะไรมาก ข้าได้สั่งให้เซียงอวี้ไปเตรียมแล้ว ตอนนี้เจ้าเพิ่งตื่น กินอะไรจืด ๆไปก่อน ไม่รู้ว่าโจ๊กลิลลี่จะเหมาะกับรสนิยมของเจ้าหรือเปล่า"

เสียงแหบแห้งและอ่อนโยนของกู้โม่หานก้องอยู่ในหูของนาง เมื่อได้ยินเสียงพูดของชายคนนั้น หัวใจของหนานหว่านเยียนกลับเย็นลงทุกที

ดูเหมือนว่าเขาจะชอบนางมาก

เป็นเรื่องน่าตลกขันที่จะบอกว่าแม้ที่ผ่านมาตัวเองจะมีสภาพจิตปัญญาที่ไม่สมบูรณ์ แต่ก็รักเขาด้วยชีวิตจริง แต่สุดท้ายสิ่งที่ได้รับกลับมาก็คือการเหยียบย่ำ

ตอนนี้นางไม่สนใจเขาแล้ว เขากลับมาเข้าใกล้ต่างหาก

กู้โม่หานรักหนานหว่านเยียน หรือผู้หญิงที่มีทักษะทางการแพทย์และสติปัญญา?

หนานหว่านเยียนเย้ยหยันขึ้นมา และผลักกู้โม่หานออกไปอย่างสุดแรงทั้งจ้องมองที่ใบหน้าที่หล่อเหลาของชายคนนั้นด้วยดวงตามืดมนน่ากลัว

"หว่านเยียน?" เมื่อกู้โม่หานถูกผลักออกไป เขาดูประหลาดใจมาก

แต่เมื่อเขาสบเข้ากับดวงตาคู่สวยที่ไม่ส่องแสงอีกต่อไปแต่เย็นยะเยือกเหมือนฤดูหนาว เขาก็สังเกตเห็นความแปลกผิดปกติของหนานหว่านเยียนทันที

ใบหน้าของผู้หญิงยังคงงดงามแต่เมื่อพินิจดูใกล้ ๆ ดูเหมือนจะมีร่องรอยร้องไห้ สายตาของนางที่มองไปที่เขามีความเกลียดชังลึก ๆ ที่ซ่อนอยู่ซึ่งเขาไม่เคยเห็นมาก่อน

ราวกับว่าเขาเป็นหนี้หนานหว่านเยียนทั้งชีวิตในชีวิตก่อนหน้านี้ หัวใจของกู้โม่หานนั้นว่างเปล่าอย่างอธิบายไม่ได้ และเขาก็ประหม่าทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย

แม้ว่าหนานหว่านเยียนจะเกลียดเขาแค่ไหน ก็ไม่เคยมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง วันนี้ มันแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด

กู้โม่หานหวาดหวั่นเล็กน้อยและน้ำเสียงของเขาก็ช้าและนุ่มนวล "หว่านเยียน ทำไมเจ้าถึงมองข้าแบบนี้ ข้าทำอะไรผิดไปหรือเปล่า?"

“หรือว่าเจ้ายังโกรธที่ข้าไม่ได้บอกเจ้าที่เกี่ยวกับสถานการณ์ตอนนี้ ข้าตื่นเต้นเกินไปแล้ว เอาแต่ห่วงเจ้า คือจะเป็นแบบนี้แหละ หลังจากที่เจ้าสลบไปเมื่อวานก็มีเรื่องเกิดขึ้น ข้าก็เพิ่งรู้เมื่อวานว่ากู้โม่หลิงก็คือเจ้าของสำนักอู๋หยิ่ง และยิ่งประสงค์ที่จะก่อกบฏ วันนี้กู้โม่หลิงได้แต่งงาน แล้วชี่กุ้ยเฟยและกู้โม่หลิงก็ทนไม่ได้ที่จะทำร้ายฮ่องเต้องค์อดีต โชคดีที่ข้าวางแผนกองกำลังล่วงหน้าและปราบปรามพวกเขาทั้งหมด มีเพียงฮ่องเต้องค์อดีตป่วยหนักและจากไปแล้ว"