ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 604

วันนี้กู้โม่หานสวมชุดคลุมมังกรสีเหลืองสดใส ปักลายมังกรด้วยด้ายสีทองเข้ม ราวกับว่ามังกรทองตัวนี้มีชีวิตชีวา หมอบอยู่เคียงข้างเขาด้วยความหยิ่งยโส ด้วยความเย่อหยิ่งครอบงำ

ผมสีดำขลับของเขาถูกรวบขึ้นสูงด้วยมงกุฎสีทอง ช่วยขับให้ใบหน้าที่ติดจะเย็นชาดูหล่อเหลามากยิ่งขึ้น กรามคมเป็นสันราวกับเทพสร้าง ทั้งหมดล้วนสมบูรณ์แบบจนน่าประหลาดใจ

ไม่ว่าใครก็ตามที่ได้เห็น จะต้องสยบแทบเท้าของเขาแม้ไม่ยินยอม

กู้โม่หานจ้องเขม็งไปที่หนานหว่านเยียน มองดูคิ้วเรียวสวยที่ขมวดเข้าหากันและใบหน้าที่ดูไม่มีความสุขเลยแม้แต่นิดเดียว

คิ้วของเขาแสดงให้เห็นถึงความสิ้นหวังและจนปัญญา โบกไม้โบกมือแล้วกล่าวว่า “พวกเจ้าออกไปก่อน”

“ค่ะ จักรพรรดิ” เซียงอวี้และเซียงเหลียนตอบรับออกมาพร้อมกันแล้วรีบร้อนออกจากตำหนักหยูซิน โดยปิดประตูให้แน่นหนา

กู้โม่หานถอดสีหน้าเย็นชาออก แล้วเดินเข้าไปประชิดตัวหนานหว่านเยียน “เป็นอะไรไป?”

"เป็นอะไรไปงั้นหรือ?” หนานหว่านเยียนเห็นกู้โม่หานถามคำถามนั้นออกมาทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้วแบบนี้ ในใจก็ร้อนรนจนทนไม่ไหว

“ประโยคนี้ไม่ใช่ว่าควรจะเป็นข้าที่ต้องถามหรือ? ว่ายังไง? เจ้าใช้หนูน้อยทั้งสองมาบังคับให้ข้าเข้าวัง แต่กลับไม่ให้ข้าพบกับหนูน้อยทั้งสอง เจ้าคิดว่ายังไงล่ะ?”

“เจ้ากลายเป็นจักรพรรดิไปแล้ว เก็บผู้หญิงไว้หนึ่งคนกับเด็กอีกสองคน แต่ทว่ายังต้องใช้วิธีการที่เลวทรามต่ำช้าเช่นนี้ ไม่รู้สึกว่ามันน่ารังเกียจหรือไง?”

ยิ่งพูด อารมณ์ของหนานหว่านเยียนก็ยิ่งประทุขึ้นมา อารมณ์ร้อนระอุที่นางพยายามข่มไว้ทั้งคืน ตอนนี้มันตีรวนขึ้นมาจนหมด รวมถึงความรู้สึกคลื่นไส้ก็พรั่งพรูขึ้นมาอีกครั้ง

นางฝืนค้ำยันโต๊ะเอาไว้ไม่ให้เสียมารยาท ดวงตาแดงก่ำสีเลือดคู่นั้นราวกับมีดที่กำลังคว้านหัวใจของกู้โม่หานออกมา

เสียงเยาะเย้ยเหล่านี้ทิ่มแทงไปถึงหัวใจเขาอย่างเจ็บปวด

มุมปากที่กำลังยกยิ้มของกู้โม่หานค่อยๆแข็งทื่อ แต่ทว่าก็ไม่ได้มีความรำคาญใจปรากฏออกมาแม้แต่น้อย

เขาพาหนูน้อยทั้งสองคนเข้าวังมาก่อน แท้ที่จริงเกิดจากความเห็นแก่ตัวของเขา เพราะว่าตอนนี้หนานหว่านเยียนฉลาดมากเกินไป เขากลัวว่าถ้าหากไม่ระวังนางจะพาเด็กๆหนีหายไปจากสายตาของเขา

เพื่อที่จะรักษานางเอาไว้ นี่คือวิธีการที่จำเป็นที่สุด

แต่ตอนนี้พาพวกนางเข้าวังมากันหมดแล้ว ทุกหนทุกแห่งที่นี่ล้วนเป็นคนของเขาทั้งหมด จัดการวางกับดักป้องกันไว้อย่างเข้มงวด พวกนางไม่อาจหนีเขาไปได้อีกแล้ว

คิ้วและดวงตาที่สวยงามของกู้โม่หานถูกวาดขึ้นด้วยแสงและเงาอย่างนุ่มนวล เขายื่นมือออกไปและโอบกอดรอบเอวของหนานหว่านเยียนอย่างแนบแน่น กอบกุมมือที่อ่อนนุ่มของนางเอาไว้

“เป็นความผิดของข้าเองที่ทำให้เจ้าไม่มีความสุขเช่นนี้ เพียงแต่ ข้าไม่ได้ขัดขวางไม่ให้เจ้าพบหนูน้อยทั้งสอง เจ้าหมดสติไปหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ พวกนางดูแลเจ้าทั้งวันทั้งคืน ยังคงเหนื่อยอยู่บ้าง ตอนนี้ถึงยังไม่ตื่น”

“รอให้พวกนางตื่นก่อน ข้าจะให้คนพาพวกนางมาพบเจ้า ดีไหม?”

“พูดน่าฟังขึ้นมาหน่อย แล้วข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าพูดจริง?” หนานหว่านเยียนไม่ได้ยินน้ำเสียงที่อ่อนโยนใดๆจากเขา ในใจก็คิดจะผลักเขาออกไป แต่ทว่าฝ่ามือของกู้โม่หานราวกับโซ่ตรวนที่พันธนาการนางเอาไว้อย่างแน่นหนา

นางขมวดคิ้วและถลึงตามองเขา “ปล่อยมือ!”

“เรื่องนี้ข้าไม่มีอะไรต้องหลอกเจ้า ถ้าเจ้าเกี๊ยวน้อยและเจ้าซาลาเปาน้อยไม่มาหาเจ้า เจ้าก็แค่หาคนไปเรียกพวกนางมาที่นี่”

กู้โม่หานไม่เพียงแต่ไม่ยอมปล่อยนาง แต่ยังโอบกอดนางแน่นยิ่งขึ้น เขาพึงพอใจอย่างมากที่รู้สึกได้ถึงนางในอ้อมกอด ศีรษะถูไถไปกับใบหูของนางและดอมดมกลิ่นหอมสดชื่นบนร่างกายนาง ก่อนจะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“หลังจากนี้สามวันจะเป็นพิธีพระราชทานยศ ไม่กี่วันนี้เจ้าก็พักผ่อนในตำหนักหยูซินเถอะ เมื่อถึงเวลานั้นเจ้ากับข้าจะได้รับความเคารพจากขุนนางมากมายด้วยกัน”

หนานหว่านเยียนถูกเขากักขังไว้ในอ้อมกอดทั้งตัว พยายามจะหนีก็หนีไม่พ้น พยายามจะผลักก็ผลักไม่ได้ ใบหูของนางร้อนผ่าวราวกับถูกเผาจนไหม้เกรียม

“กู้โม่หาน ข้าบอกให้เจ้าปล่อย!”

ใครจะเป็นฮองเฮาของเขากัน นางบอกหลายครั้งแล้วว่านางไม่ยินยอม เขาหูหนวกหรือว่าความจำเสื่อมกันแน่!?

นัยตาสีดำของกู้โม่หานเย็นชาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้สะเทือนจิตใจของนาง เขาค่อยๆปล่อยนางออก ทว่ายังคงจับมือนางเอาไว้

ข้อกำหนดของเขาคือไม่ทำร้ายนาง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่บังคับจิตใจนาง ถ้าหากว่าทำได้ เขาก็ไม่อยากจะผิดคำพูดและใช้วิธีที่แข็งกร้าวแบบนี้ในการรักษานางไว้ข้างกาย ทำให้นางไม่มีความสุข

แต่เขาค้นพบว่านอกเหนือจากนี้เขาก็ไม่มีวิธีที่จะรั้งนางไว้ได้อีกแล้ว

เหมือนกับที่นางได้ยินมา เมื่อก่อนเขาทำตัวไม่ดีกับนางเอาไส้มากมาก แล้วจะมีสิทธิ์อะไรมารั้งนางเอาไว้ แต่เขาปล่อยนางไปไม่ได้ ต่อให้มีโอกาสเลือกอีกครั้งหนึ่ง เขาก็ยังคงเลือกวิธีนี้อยู่ดี คือการบังคับและขู่เข็ญนาง