ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 605

แต่นางยังคงเย็นชาและกล่าวออกมาอย่างไร้อารมณ์ใดๆทั้งสิ้น "เจ้ารัดแน่นเกินไปแล้ว ข้าอึดอัด ข้าจะวัดเอง"

ทันใดนั้นนางก็รู้ตัวว่ายิ่งนางพยายามปกปิดเท่าใด นางก็ยิ่งเผยไต๋ออกมามากเท่านั้น แต่ปฏิกิริยาที่ปกป้องท้องเมื่อครู่นี้ล้วนมาจากสัญชาตญาณทั้งสิ้น

ตอนนี้นางหวังเพียงแค่ว่า กู้โม่หานจะไม่มาถามซักไซ้นาง

กู้โม่หานมองสีหน้าที่แข็งกระด้างของหนานหว่านเยียน คิดว่านางคงกำลังจ้องจับผิดอีกเป็นแน่ จึงเม้มปากและเปิดปากพูดออกมา

"ได้"

พูดจบเขาก็ส่งสายวัดให้หนานหว่านเยียน

หนานหว่านเยียนวัดจนเสร็จเรียบร้อย ก็รีบโยนสายวัดไปให้กู้โม่หานและบอกตัวเลขที่วัดได้กับเขา "เสร็จแล้ว"

กู้โม่หานรับมา ถือโอกาสนั่งยองๆก้มลงไปยังท้องของหนานหว่านเยียน แววตาแสดงถึงความระมัดระวังและจริงจัง

หนานหว่านเยียนก้มลงจ้องมองกู้โม่หานอย่างยากจะสังเกต ใบหน้างดงามนั้นที่นางเคยรักมานานหลายปี อยู่ใกล้เพียงแค่นางเอื้อมมือออกไปก็สามารถสัมผัสได้แล้ว

ถ้าตัวนางคนเก่าได้รับความสนใจจากกู้โม่หานเช่นนี้ บางทีก็คงไม่ถึงกับจากไปอย่างไม่ลังเลขนาดนี้

ริมฝีปากแดงของนางเม้มเล็กน้อย "กู้โม่หาน ข้าอยากเจอท่านน้า"

มือของกู้โม่หานชะงักไปครู่หนึ่ง และปฏิเสธออกมาอย่างเด็ดขาด "ไม่ได้!"

ไม่ง่ายเลยกับการที่เขาจะรักษาหนานหว่านเยียนไว้ข้างกาย เขาไม่อยากให้มีใครมารบกวนไม่ว่าหน้าไหน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่ปรารถนาอยากจะได้นาง

หนานหว่านเยียนไม่ทะเลาะกับเขาอีก แต่ทันใดนั้นนางก็หมุนตัวกลับไป คว้าถ้วยชามาทุบลงกับโต๊ะ หลังจากนั้นจับเอาเศษกระเบื้องแหลมคมที่แตกออกมาจ่อที่คอหอยตนเอง

"หนูน้อยข้าก็ไม่ได้พบ ตอนนี้ท่านน้าข้าก็ไม่ได้พบอีก ถ้าเจ้าจะกักขังข้าไว้ราวกับนกน้อยในกรงทองเช่นนี้ เจ้าก็คงจะได้ไปเพียงแค่ร่างไร้วิญญาณที่เย็นชืดของข้า!"

นางต้องการพบโม่หวิ่นหมิงและบอกสถานการณ์ของนางให้เขาทราบ นอกจากนี้ยังต้องวางแผนการหลบหนีอีกด้วย

กู้โม่หานจะเป็นบ้าก็เรื่องของเขา ยังไงจุดประสงค์ของนางก็จะไม่เปลี่ยนแปลง

กู้โม่หานหรี่ตาลง ฉับพลันนัยตาก็ฉายแววตื่นตระหนกขึ้นมาชั่วครู่ ทิ้งสายวัดในมือลงและตรงเข้ามาจับข้อมือของหญิงสาวเอาไว้

นัยตาของเขาดุดันและมีความโกรธอยู่ในนั้นเบาบาง "หนานหว่านเยียน ปล่อยมือ!"

เขาออกแรงที่ฝ่ามือเล็กน้อย กู้โม่หานขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด จับเศษกระเบื้องแน่นมากยิ่งขึ้น

"รับปากข้ามาก่อน!"

นี่นางกำลังข่มขู่เขาอย่างนั้นหรือ?

ฝ่ามือของกู้โม่หานร้อนผ่าว เหนือคิ้วกักเก็บอารมณ์ฉุนเฉียวเอาไว้

เขารับรู้ถึงความเด็ดเดี่ยวและไม่ยอมแพ้ในสายตาของหนาหว่านเยียน ยิ่งถูกสายตาเช่นนี้มองมา ภายในอกก็ยิ่งแสบร้อน

ชั่วครู่ เขาค่อยๆปล่อยมือของหนานหว่านเยียนออก และเปิดริมผีปาก "ได้ ข้าจะให้เจ้าไปเจอเขา แต่ข้าต้องอยู่ด้วยเท่านั้น"

"เหอะ" หนานหว่านเยียนส่งเสียงเยาะเย้ยออกมา สายตาของนางดูถูกอย่างไม่ปิดบังแม้แต่นิด

"เจ้าว่างมากหรือไง? ตอนนี้เพิ่งจะได้เป็นจักรพรรดิ ก็ต้องมาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง เจ้าจะทิ้งเรื่องทั้งหมดและประชาชนทั้งหมดไว้ด้านหลังอย่างนั้นหรือ?"