ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 608

หนานหว่านเยียนได้ฟัง ชั่วพริบตาเดียวก็รู้สึกว่าจิตใจสงบขึ้นมาไม่น้อย

นางรู้ว่าโม่หวิ่นหมิงกำลังบอกนางว่าไม่ต้องกังวล

มียากระตุ้นหัวใจแบบนี้ คิ้วที่ขมวดแน่นของนางก็ค่อยๆผ่อนคลายลง รอยยิ้มบนใบหน้าของนางยิ่งอ่อนโยนขึ้นเรื่อยๆ "อืม ข้าเข้าใจแล้ว ท่านน้า......"

นางยังคงอยากพูดอะไรบางอย่างกับโม่หวิ่นหมิง โดยไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่ามือขาวที่แสนจะดูดีและเย็นเยียบคู่นั้นจะโอบเอวนางจากด้านข้าง และรั้งนางเข้าไปในอ้อมกอด

หนานหว่านเยียนตกใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันหน้าไปมองและสบเข้ากับดวงตาที่กำลังลุกโชนราวกับเปลวไฟของกู้โม่หาน

"เจ้าทำอะไร ข้ายังมีเรื่องที่ต้องการจะพูดกับท่านน้าอยู่"

กู้โม่หานถูกหนานหว่านเยียนและโม่หวิ่นหมิงเมินเฉยอย่างสมบูรณ์ เขาไม่อาจควบคุมความหึงหวงภายในใจได้อีกต่อไป ทั้งหมดนั้นปะทุออกมากลายเป็นความต้องการครอบครองและความปรารถนาที่มีต่อหนานหว่านเยียน

เดิมทีกู้โม่หานเป็นศัตรูกับโม่หวิ่นหมิงอยู่แล้ว แต่หลังจากที่หนานหว่านเยียนและโม่หวิ่นหมิงพบกัน พวกเขากลับพูดคุยและหัวเราะกันอย่างอ่อนโยนแถมยังเข้ากันได้ดีเสียด้วย แล้วจะให้เขาอดทนอดกลั้นอยู่ได้อย่างไร

กู้โม่หานพูดกับโม่หวิ่นหมิงด้วยใบหน้าที่ติดจะเย็นชา "ถ้าหากว่าท่านน้าไม่มีธุระอะไรแล้วก็กลับตำหนักไปก่อนเถอะ ข้าจะให้คนไปจัดการที่อยู่ของเจ้าให้"

"สามวันหลังจากนี้ เป็นพิธีพระราชทานยศของข้าและหว่านเยียน เมื่อถึงตอนนั้นท่านน้าค่อยมารำลึกความหลังด้วยกันก็คงยังไม่สาย"

คำสั่งให้ส่งแขกของเขานั้นชัดเจนแจ่มแจ้ง หนานหว่านเยียนขมวดคิ้วทันที ในดวงตาเรียวสวยคู่นั้นฉายแววความไม่พอใจและอารมณ์ฉุนเฉียว "ข้ากับท่านน้าเพิ่งจะพบกัน เจ้าก็มาไล่เขาไป มันหมายความว่ายังไง?"

กู้โม่หานมองไปยังหนานหว่านเยียน และโอบกอดนางแน่นมากขึ้นอีกหน่อย ริมผีปากบางพูดขมุบขมิบออกมา "เจ้าต้องพักผ่อน"

"นอกจากนี้ ข้ารู้สึกว่าเวลาที่เจ้าและท่านน้าพบกันนั้นเพียงพอแล้ว หลังจากนี้ทุกคนก็ยังอยู่ในวัง หากต้องการจะพบกันก็ยังมีเวลาอีกเยอะแยะ แต่ไม่ใช่ในเวลานี้ เชื่อฟังข้าได้ไหม หืม?"

ขณะที่กำลังพูด เขาตั้งใจเข้าไปคลอเคลียใกล้ใบหูของหนานหว่านเยียน แต่ทว่าดวงตาเยี่ยวแสนเย็นชาที่คมกริบราวกับมีดก็จับจ้องไปที่ร่างของโม่หวิ่นหมิง

เมื่อโม่หวิ่นหมิงเห็นพฤติกรรมคลุมเคลือที่กู้โม่หานทำต่อหนานหว่านเยียน มือที่แอบซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของเขาก็กำแน่น

ความดุร้ายฉายขึ้นมาในแววตาของเขาชั่วครู่หนึ่ง

กู้โม่หานยืดไหล่พูดออกมาอย่างผึ่งผาย แต่ในสมองกลับคิดว่าจะไล่เขาไปอย่างไรงั้นหรือ?

หลังจากพูดออกมาว่ายังมีโอกาสมากมายที่จะได้พบกัน นอกจากวันนี้และพิธีพระราชทานยศในอีกสามวันข้างหน้า แต่เขาเกรงว่าหลังจากนี้กู้โม่หานจะไม่ปล่อยให้เขาติดต่อกับหว่านหว่านเพียงลำพังอีกต่อไป

ก่อนหน้านี้เคยคิดว่ากู้โม่หานอาจจะแค่อยากครอบครอง แต่ตอนนี้มันรุนแรงมากยิ่งกว่านั้น โม่หวิ่นหมิง มองกู้โม่หานโดยที่สีหน้าไม่ได้เปลี่ยนไป เขาเม้มปากขจ และเยาะเย้ยว่า

"ฝ่าบาท ท่านรีบร้อนที่จะขับไล่ข้าไป ไม่ให้ข้าคุยกับหว่านหว่าน ท่านกำลังกลัวอะไร "

"ในฐานะจักรพรรดิผู้ปกครองแคว้น แม้แต่ความมั่นใจในตนเองเจ้าก็ยังไม่มี จะทำให้คนอื่นเย้ยหยัน "

คำพูดของโม่หวิ่นหมิง เปิดเผยความเกรงกลัวในใจของกู้โม่หานอย่างไร้ความปราณี

นิ้วเรียวยาวของกู้โม่หานกำแน่นเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว เขากลัวจริงๆ กลัวว่านหนานหว่านเยียนจะหนีไป และยิ่งกลัวว่าเมื่อเขาหย่อนลงไปเล็กน้อย ก็จะต้องเสียหนานหว่านเยียนและหนูน้อยทั้งสองคนไปตลอดกาล

สำหรับหนานหว่านเยียน ตั้งแต่เริ่มจนจบเขาไม่เคยมีความมั่นใจในตนเองเลย เขากังวลทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นส่วนได้หรือส่วนเสีย แต่โม่หวิ่นหมิงเป็นเพียงแค่คนภายนอก มีสิทธิ์อะไรมาชี้นิ้วใส่เขาแถมยังหัวเราะเยาะเขา!?