ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 609

หนานหว่านเยียนเบิกตากว้างอย่างโกรธเคือง จูบของเขาลึกซึ้งมากเกินไป มันทำให้นางอึดอัด นางพยายามผลักเขาออกไปอย่างสุดกำลัง แต่ยิ่งผลักเขาเท่าไร เขาก็ยิ่งควบคุมนางไว้มากเท่านั้น

หนานหว่านเยียนพยายามทุบตีไหล่ของเขาอย่างโกรธเคือง กู้โม่หานไอ้คนสารเลว มาทำแบบนี้กับนางได้ยังไงกัน!

แต่เขาไม่ได้สนใจ เขาปล่อยให้นางทุบตีและบังคับจูบนางอย่างรุนแรงและเผด็จการ

หัวใจของผู้คนล้วนมีเลือดเนื้อ ไม่ใช่ว่ากู้โม่หานไม่เจ็บ เพียงแค่เข้าใจว่าที่ผ่านมาเขาเสียเปรียบหนานหว่านเยียนมากแค่ไหน เขาไม่กล้าและไม่คู่ควรบังคบนาง

แต่เมื่อพิจารณาจากการกระทำของเขาในสองวันที่ผ่านมา เขายิ่งค้นพบว่า การใช้วิธีที่อ่อนโยน ไม่สามารถรักษานางไว้ได้

กู้โม่หานไม่สามารถระงับอารมณ์ได้ มือเรียวยาวของเขาลูบไล้ไปที่เอวบางคอดของนาง ตอนนี้เขากระสับกระส่ายมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่จู่ๆหลังมือก็เจ็บขึ้นมาอย่างกระทันหัน เขาร้องเสียงต่ำออกมาด้วยความเจ็บปวด ทันใดนั้นสติก็กลับคืนมาจากความสับสนและความหลงใหล เขาปล่อยนางออกเล็กน้อย

ชายคนนั้นก้มลงมองไปที่เข็มสีเงินบนหลังมือของเขา หนานหว่านเยียนหอบเล็กน้อย เข็มสีเงินในมือของนางถูกแทงอย่างแรงเป็นพิเศษ

"ได้สติแล้วหรือยัง?"

กู้โม่หานได้ทั้งสติสัมปชัญญะและสติปัญญา เขาเงยหน้าขึ้นมองนาง ริมฝีปากของเขายิ้มเยาะ และเอ่ยออกมาอย่างเย้ยหยัน "เจ้าต้องการจะฆาตกรรมสามีหรือไง หืม?"

นางมักจะชอบใช้เข็มเงินประหลาดๆพวกนี้ เขาดึงเข็มออกมา ใช้แรงเพียงน้อยนิด เข็มเงินเหล่านั้นก็เปลี่ยนเป็นผงละเอียดและสลายหายไปในอากาศ เพียงแต่ มือซ้ายที่ถูกเข็มสีเงินเล่มนั้นปัก กลางฝ่ามือเริ่มมีอาการชาและแผ่ซ่านไปทั้งแขน

จู่ๆชายคนนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย หนานหว่านเยียนรู้ทันทีว่ายาชาใช้ได้ผล นางปกป้องท้องของนางและหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา ในน้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยการคุกคามและการตักเตือน

"กู้โม่หาน แม้ว่าข้าจะไม่แข็งแรงเท่าเจ้าในแง่ของการใช้กำลังบังคับ แต่หากข้าอยากจะเปลี่ยนเจ้าให้เป็นขันที ก็คงไม่ใช่เรื่องยากนัก"

"ถ้าเจ้ายังฟังภาษาคนรู้เรื่องอยู่ ก็รีบไสหัวออกไปจากพื้นที่ของข้าเดี๋ยวนี้!!"

นางรู้สึกได้ว่าเขากำลังจะทำอะไรบางอย่าง แต่ในช่องว่างของนางยังมียาอีกหนึ่งเม็ดที่ทำให้ผู้ชายองคชาตเสื่อม หากว่ากู้โม่หานยังบังคับนาง เพียงแค่นางกระดิกนิ้ว นางจะทำให้เขาองคชาตเสื่อมไปตลอดชีวิต!

แขนทั้งสองข้างของกู้โม่หานล้วนเป็นเหน็บชา เขาไม่สบายตัวอย่างมาก แต่ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็ไม่ได้แสดงความผิดปกติใดๆออกมา สายตามองกวาดไปยังริมฝีปากแดงก่ำของนาง ความกลัดกลุ้มที่อัดแน่นอยู่ในใจของเขาก็หายไป