ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 618

ไม่คาดคิดเลยว่า กู้โม่หานฟังคำพูดเหล่านี้จนขึ้นใจ เจ็บปวดเหลือทน

เขาค่อยๆ ปล่อยเท้าของหนานหว่านเยียน จ้องมองไปที่ดวงตาของนาง จับมือของนาง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงวิงวอน

“หว่านเยียน ข้าไม่เคยรู้สึกว่าเราไร้วาสนาต่อกัน ในเมื่อเจ้าพูดไปหมดแล้ว ข้าก็ยังเป็นคนที่ใช้ประโยชน์ได้ในใจเจ้าอยู่ เจ้าจะอยู่ต่อได้ไหม…”

“ข้าไม่ได้มีแค่ด้านเหล่านั้นที่เจ้าเห็น ข้าอยากให้เจ้ารู้ว่า ข้าเป็นสามีที่ดีก็ได้ วันข้างหน้าข้าจะไม่ทำให้เจ้าเสียใจอีก จะไม่มีใจให้กับผู้หญิงคนไหนนอกจากเจ้า”

“ข้ายินดีประพฤติปฏิบัติตามความต้องการของเจ้า ชั่วชีวิตนี้ จะมีแต่เจ้าเพียงผู้เดียว…”

กู้โม่หานจับมือหนานหว่านเยียน ความเย็นยะเยือกทำให้นางขมวดคิ้ว

กู้โม่หานไม่ให้โอกาสนางโต้แย้ง พูดอย่างเร่งรีบ “เจ้าไม่จำเป็นต้องทำอะไร ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไร เจ้าแค่ต้องทำตัวเองให้ดี ยินดีให้ข้ารัก ให้ข้าชื่นชอบ ได้ไหม?”

“อีกอย่าง ข้าก็ไม่ได้ดีอะไรขนาดนั้น ข้าไม่ใช่คนเก่งกาจทุกอย่าง ข้าขาดเจ้าไม่ได้…”

คำพูดของเขาไพเราะมากขึ้นเรื่อยๆ หนานหว่านเยียนก็พูดอะไรไม่ออกแล้ว รู้สึกหงุดหงิด อดหัวเราะเยาะตัวเองไม่ได้

นางข่มความตื่นเต้นภายในใจ “กู้โม่หาน ท่านไม่เข้าใจสิ่งที่ข้าหมายถึง ข้าแค่ไม่คิดว่าเราเหมาะสมกัน ข้า ข้าไม่คู่ควรกับท่าน เมื่อก่อนท่านก็ไม่ชอบข้าไม่ใช่หรือ ทำไมตอนนี้ท่านถึงชอบข้านัก?”

เร็วกว่านี้สักนิดก็ดี ทำไมต้องเป็นตอนนี้ ต้องเป็นตอนนี้ที่นางถึงตัดสินใจอย่างแน่วแน่ที่จะปล่อยวาง?

มันมีความหมายอะไร?

ความเงียบงันที่อธิบายไม่ได้ นิ้วเรียวยาวของกู้โม่หานกำแน่นอย่างทนไม่ไหว “ไม่มีอะไรเหมาะไม่เหมาะ เมื่อก่อนเจ้าเคยชอบข้า ทำไมตอนนี้ถึงชอบต่อไปไม่ได้? เจ้าเคยบอกมิใช่หรือ ว่าเจ้าจะอดทนรอข้า…”

สายตาทั้งสี่สบประสานกัน หนานหว่านเยียนมองตรงเข้าไปในดวงตาของเขา เมื่อฟังคำถามของเขาอย่างแผ่วเบา จู่ๆ ความทรงจำในอดีตก็พุ่งเข้ามาในความคิด ในหัวใจเหมือนมีบางสิ่งที่แหลมคมและหนักอึ้งทิ่มแทงนาง

…“ท่านอ๋อง ข้าชอบท่านมาก ข้ารู้ว่าท่านเกลียดข้า...แต่ข้าจะไม่เกลียดท่าน ไม่มีวันเกลียด ข้าจะรอให้ท่านชอบข้า ข้ามีความอดทนมาก”

“ท่านอ๋อง ข้า ข้าถึงวัยต้องปักปิ่นแล้ว ท่านมาฉลองวันเกิดกับข้าได้ไหม? แค่ชั่วยามเดียว! ถ้าไม่อย่ากนั้น แค่ครู่เดียวก็ได้ ดีไหม? การปักปิ่นเป็นเรื่องสำคัญอันดับต้นๆ ของผู้หญิง ข้าอยาก...อยากให้ท่านมาอยู่ด้วย”

“ฮ่า หนานหว่านเยียน หายากที่ผู้หญิงจะมีหน้าด้านอย่างเจ้า งั้นเจ้าก็รอไปเถอะ ข้าไม่มีวันชอบเจ้าหรอก”

“หนานหว่านเยียน ทำไมเจ้าถึงตามหลอกตามหลอนไม่เลิกรา ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้า ไปให้พ้น!”

จู่ๆ หัวใจของหนานหว่านเยียนก็รู้สึกเจ็บปวดจนหายใจไม่ออก ถูกดึงกลับสู่ความเป็นจริง

นางมองไปที่ชายที่ยังคงหล่อเหลา มีอำนาจเหนือกว่าตรงหน้า ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีความรักอย่างลึกซึ้งเล็กน้อย