ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 617

นางพยายามชักเท้ากลับ เนื่องจากความกลัว มือทั้งสองจึงปกป้องท้องไว้โดยสัญชาตญาณ

แต่กำลังมือของเขาแข็งแกร่งมาก นางไม่สามารถชักเท้ากลับได้ ทำได้เพียงปล่อยให้ลูบไล้แทะโลมเท่านั้น

ถ้าไอ้สารเลวนี้กล้าทำอะไรนางจริงๆ นางก็จะตอนเขาจริงๆ! ทำให้เขากลายเป็นเป็นฮ่องเต้ขันที!

ผิวพรรณของหนานหว่านเยียนเนียนนุ่มราวกับเด็กแรกเกิด แค่แตะก็ทำท่าจะปริแตก

สายตาของกู้โม่หานลุ่มลึก แต่กลับจับเท้าของหนานหว่านเยียนไว้อย่างใจเย็น ถอดรองเท้าบูตให้นาง

เขาเชยตาขึ้นเห็นสีหน้าตกใจของหนานหว่านเยียน ยิ่งอยากรู้สึกแกล้งมากขึ้น เขาอดยิ้มไม่ได้พลางพูดว่า “อย่าขยับ ไม่อย่างนั้นข้าไม่รับประกันว่า ชิ้นต่อไปที่จะถอดคืออะไร”

พูดไปเขาก็รู้สึกอย่างแท้จริงว่า ไม่ใช่แค่ร่างกายของหนานหว่านเยียน แต่รวมถึงสีหน้าท่าทางก็แข็งทื่อเช่นกัน

นางกัดฟัน “ท่านลองดูสิ!”

“เรื่องที่ฮองเฮาไม่ตกลง ข้าไม่กล้าหรอก” กู้โม่หานหยุดยั่วเย้าหนานหว่านเยียน วางขาทั้งสองของนางไว้บนหัวเข่าของเขาแทนอย่างจริงจัง ก่อนจะนวดให้นางเบาๆ

ตั้งแต่น่องถึงข้อเท้า เขาถืออาวุธมาตลอดทั้งปี ฝ่ามือเสียดสีจนกลายเป็นหนังด้าน ท่วงท่าการนวดค่อนข้างเงอะงะ แต่กำลังนั้นอ่อนโยนมาก

หนานหว่านเยียนรู้สึกสับสน ตัวแข็งทื่ออย่างฉับพลัน

“ท่านทำอะไรน่ะ?”

เล่นใหญ่ขนาดนี้ นางยังคิดว่าเขากำลังจะทำอะไรกับนาง แต่ไม่คาดคิดว่าจะบีบเท้าให้นาง…

กู้โม่หานใช้ฝ่ามือกุมปิดหลังเท้าของหนานหว่านเยียน พบจุดเน่ยถิงที่ระหว่างนิ้วชี้และนิ้วกลางของนาง เขาค่อยๆ กดมันลงไปแล้วถูวนเบาๆ

“ข้าได้ยินมาว่า วันนี้เจ้าอาเจียนขณะรับประทานอาหารที่ตำหนักหลวนเฟิ่งอีกแล้ว เจ้าไม่ค่อยดูแลตัวเองให้ดี ทำให้ข้าเป็นห่วง แต่ข้าไม่มีทักษะทางการแพทย์ จึงได้แต่เชิญหมอเจียงมา”

“เขาบอกข้าว่า การถูจุดกดจุดนี้สามารถช่วยให้เจ้าหยุดอาเจียนได้ ทำให้เจ้ารู้สึกดีขึ้น ไม่ทำให้ท้องอืดอีกด้วย”

อะไรนะ?

ที่เขาทำนู่นทำนี่มาทั้งหมด ความจริงก็เพื่อช่วยให้นางหยุดอาเจียนงั้นหรือ?

จู่ๆ ดวงตาของหนานหว่านเยียนก็เหม่อลอย จ้องมองใบหน้าด้านข้างที่หล่อเหลาของกู้โม่หานด้วยความประหลาดใจ ทันใดนั้นความรู้สึกแปลกๆ ก็เริ่มแผ่ซ่านในใจ…

ที่เขาเพิ่งบอกนางไปว่า เรื่องที่ไม่สามารถทำต่อหน้าเด็กๆ ได้ แท้จริงแล้วคือไม่อยากให้เด็กๆ เห็นสิ่งเหล่านี้ จะได้ไม่ต้องกังวลงั้นหรือ?

มือทั้งสองของเขาอบอุ่น ปกปิดฝ่าเท้าของนาง นำความอบอุ่นมาสู่นาง

หนานหว่านเยียนเม้มริมฝีปาก กำผ้าปูที่นอนด้วยมือทั้งสองไว้แน่น อารมณ์เย็นลง ก่อนจะพูดกับกู้โม่หานด้วยน้ำเสียงเฉยชา “ไม่ต้องหรอก ข้าไม่ต้องการ ท่านปล่อยมือเถอะ”

กู้โม่หานไม่หยุดเคลื่อนไหว แค่เหลือบมองนาง “เช่นนี้ ข้าจะให้หมอหลวงมาดูอาการเจ้า”

นางปฏิเสธทันที “ข้าไม่ต้องการพบหมอหลวง!”

“งั้นก็เชื่อฟัง ให้ข้ากดจุดฝังเข็มให้เจ้า” เขาทำหน้าเคร่งขรึม น้ำเสียงเย็นชาลง “หนานหว่านเยียน เจ้าก็มีความสามารถแต่กลับไม่รักษาให้ตัวเอง ต่อให้เจ้าชอบดื้อรั้นเอาแต่ใจ แต่ไม่เคยคิดบ้างหรือว่าคนอื่นเห็นแล้วจะเสียใจ?”

วันนี้หลี่หมัวมัวไปหาเขา ขอให้เขาตามหมอหลวงมาจับชีพจรให้หนานหว่านเยียน แต่เขารู้นิสัยของหนานหว่านเยียนดี เข้าใจว่านางไม่ชอบอะไร หากเขาดื้อรั้น จะมีแต่ทะเลาะกันจนพังทั้งสองฝ่าย

ดังนั้นเขาจึงคิดวิธีประนีประนอมโดยหวังว่ามันจะได้ผล แต่นางไม่ยอมท่าเดียว ไม่รู้ว่าเกลียดอะไรเขาหนักหนา

ประโยคนี้ของเขาทำให้หนานหว่านเยียนหน้าหงายไป

นางมองกู้โม่หานพูดอะไรไม่ออก พลางกัดริมฝีปาก