ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 616

เด็กหญิงทั้งสองกลับกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา ลุกขึ้นจากเตียงอย่างตื่นเต้น ต้องการมาออกันอยู่หน้าหนานหว่านเยียน “เสด็จพ่อจูบท่านแม่ พวกข้าก็อยากจูบท่านแม่ด้วย!”

หนานหว่านเยียนได้ยินดังนั้น แก้มทั้งสองก็แดงระเรื่อ ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น

กู้โม่หานใช้ประโยชน์จากนางเสมอในทุกสถานการณ์ นางยอมอดทนเพื่อลูก ตอนนี้นางจะดูว่าเขาจะอธิบายให้เด็กฟังอย่างไร!

“มันดึกแล้ว พวกเจ้าควรไปนอนได้แล้ว”

เขามองสองพี่น้องด้วยสายตาเอ็นดู พลางเอื้อมมือไปบีบแก้มทั้งสอง “ข้าจะให้เซียงอวี้พาพวกนางไปเข้านอน ดีไหม?”

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยได้ยินดังนั้นก็วางมือลงอย่างไม่เต็มใจ “ไม่ได้! คืนนี้ตกลงกันแล้วว่าจะนอนกับท่านแม่!”

ซาลาเปาน้อยก็ส่ายหัวเช่นกัน “พวกข้าต้องการนอนกับท่านแม่ เสด็จพ่อ”

แม้ว่ากู้โม่หานจะเอ็นดูเด็กหญิงทั้งสอง แต่ตอนนี้เขาเป็นผู้ครอบครองหนานหว่านเยียนแต่เพียงผู้เดียว

“เกี๊ยวน้อย ซาลาเปาน้อย ต่อไปพ่อกับแม่ไม่สามารถอยู่กับพวกเจ้าได้ตลอดไป พวกเจ้าเป็นเด็กโตแล้ว ต้องเรียนรู้ที่จะเข้มแข็ง”

“คืนนี้ตามพี่เซียงอวี้ไปตำหนักบรรทมก่อน พรุ่งนี้เช้าข้าจะให้คนไปซื้อผลไม้เคลือบน้ำตาลมาจากนอกวัง ตกลงไหม?”

หนานหว่านเยียนเห็นกู้โม่หานเกลี้ยกล่อมเด็กให้ออกไปอย่างไร้ยางอายเช่นนี้ ก็รู้สึกโมโหขึ้นมาทันที

“ท่านกำลังพูดบ้าอะไร คืนนี้ข้าต้องนอนกับเด็กๆ เมื่อสองวันก่อนข้าไม่ได้อยู่กับพวกนางเลย คืนนี้ท่านอย่าคิดจะไล่พวกนางไปไหน!”

“จะว่าไปแล้ว ที่นี่คือตำหนักบรรทมของข้า ที่นี่ไม่ต้อนรับท่าน กลับตำหนักหย่างซินของท่านไปเถอะ”

กู้โม่หานไม่สนใจ ฝ่ามือกว้างจับข้อมือขาวผ่องของหนานหว่านเยียนไว้แน่น

“สองสาวโตแล้ว จะทำตัวติดเจ้าอยู่ตลอดไม่ได้ ในวัยนี้เป็นเวลาที่ดีที่จะปลูกฝังให้พวกนางอยู่ได้ด้วยตัวเอง ตอนที่ข้าอายุเท่าพวกนางก็นอนคนเดียวแล้ว”

เมื่อเห็นท่าทางไร้ยางอายของกู้โม่หาน หนานหว่านเยียนก็โกรธจนขำ พลางสะบัดมือของกู้โม่หานออก

“ท่านก็คือท่าน เด็กๆ ไม่เหมือนท่าน พวกนางต้องการให้ข้าอยู่เคียงข้างคอยปกป้อง”

กู้โม่หานกลับยิ้มบางๆ แล้วโน้มตัวเข้ามากระซิบข้างหูนางว่า “หว่านเยียน มีเรื่องราวระหว่างผู้ใหญ่หลายอย่างที่กระทำต่อหน้าเด็กไม่ได้”

“ปล่อยให้พวกนางเรียนรู้ที่จะนอนหลับด้วยตัวเองเถอะ”

เสียงของเขาเบามาก บังเอิญเด็กหญิงทั้งสองไม่ได้ยิน แต่มันเข้าหูของหนานหว่านเยียนอย่างชัดเจน

ความหมายในคำพูดไม่ชัดเจน แต่สื่อว่าเป็นการหยอกเย้าอย่างชัดเจน ทันใดนั้นหูของหนานหว่านเยียนก็แดงก่ำ จ้องเขม็งใส่กู้โม่หานอย่างดุดัน ประกายไฟกำลังจะปะทุออกมา “เหตุใดท่านถึงไร้ยางอายเช่นนี้?!”

ทั้งๆ ที่นางไม่สามารถยกโทษให้เขาได้ แต่เขาก็ยังหน้าด้านไร้ยางอายเช่นนี้ เมื่อก่อนนางตาบอดจริงๆ ไม่รู้ว่ากู้โม่หานรับมือได้ยากขนาดนี้!

หากรู้อย่างนี้ ต่อให้นางต้องต่อสู้กับกู้จิ่งซานจนตายกันไปข้าง ก็จะไม่ช่วยกู้โม่หานให้ก้าวขึ้นตำแหน่งเด็ดขาด!

เมื่อกู้โม่หานเห็นหนานหว่านเยียนเถียงเขาไม่ได้ และไม่กล้าทำอะไรนอกลู่นอกทางต่อหน้าเด็กๆ รอยยิ้มก็เปล่งประกายขึ้นในดวงตาสีดำขลับ