ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 622

เซียงอวี้เองก็จ้องมองหมอหลวงเจียง เหนียงเหนียงไม่ได้ตั้งครรภ์ เพียงแค่ป่วยดอกหรือ……

หมอหลวงเจียงพยักหน้า “พะยะค่ะ กระหม่อมสั่งยาให้เหนียงเหนียงเรียบร้อยแล้ว และมีพวกอาหารตุ๋นยาจีนที่ช่วยให้หยุดอาเจียนและขับไล่ความหนาวได้ ขอเพียงเหนียงเหนียงรับประทานยาตามเวลา ก็จักหายเป็นปกติในเร็ววัน”

ถึงแม้ว่าภายในใจของกู้โม่หานจะสงสัย แต่หมอหลวงเจียงพูดถึงขั้นนี้แล้ว เขาคนที่ไม่เข้าใจวิชาแพทย์ ก็ไม่รู้ว่าจะค้นหาความจริงอย่างไร

เขายืนยันครั้งแล้วครั้งเล่า หมอหลวงเจียงก็มีข้อแก้ต่างเพียงอย่างเดียว สุดท้ายใจจึงได้คลายกังวลลง “ไม่มีปัญหาร้ายแรงก็ดี”

“หมอหลวงเจียง เจ้ากลับไปก่อนเถิด และนับแต่นี้ต่อไป ให้มาจับชีพจรดูวันเว้นวัน”

หมอหลวงเจียงพยักหน้ารู้สึกราวกับยกภูเขาออกจากอก และนำรายการอาหารตุ๋นยาจีนที่เขียนเรียบร้อยแล้วมอบให้กับซียงอวี้ แล้วหันไปเอ่ยกับกู้โม่หาน “เช่นนั้นกระหม่อมก็ขอตัวลาก่อน”

กู้โม่หานพยักหน้า นัยน์ตาดำขลับโศกเศร้าเล็กน้อย

เขาเอ่ยรับสั่งเซียงอวี้อีกครั้ง “สองสามวันนี้ เจ้าก็ทำตามที่หมอหลวงเจียงบอก บำรุงร่างกายของฮองเฮาด้วยการรับประทานอาหารตุ๋นยาจีน ดูแลฮองเฮาให้ดี หากมีความผิดปกติใด ให้กราบทูลข้าทันที”

เซียงอวี้พยักหน้าตอบรับ “เพคะ บ่าวเข้าใจแล้ว”

นางชะงักงันไปครู่หนึ่ง แล้วลองถามหยั่งเชิงอีกครั้ง “เช่นนั้นฝ่าบาท คืนนี้ท่านจะพักค้างที่ตำหนักหยูซินหรือไม่?”

“ข้า……” นัยน์ตาของกู้โม่หานแน่นิ่ง ลูกกระเดือกขยับไปมา ฝ่ามือที่เดิมที่แบอยู่ก็กำขึ้นมาช้าๆ “ไม่” ถึงแม้ว่าจะอยากอยู่ แต่ก็อยู่ไม่ได้

หากหนานหว่านเยียนเจอเขาอีก บางทีอาจจะโกรธเขาเป็นฟืนเป็นไฟก็ได้ แทนที่จะทำให้นางโกรธ และทรมานอย่างยิ่ง สู้ให้นางพักผ่อนให้เต็มที่จะดีกว่า

แววตาของเขาเศร้าสร้อยเล็กน้อย “ฝากบอกฮองเฮาด้วย ว่าให้นางพักผ่อนให้เต็มที่ พรุ่งนี้ข้าจะมาเยี่ยมนางใหม่”

“เพคะ” เซียงอวี้มองตามหลังกู้โม่หานกับเสิ่นอี่ว์ ที่มุ่งหน้าไปยังตำหนักหย่างซิน

ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน นี่เป็นครั้งแรกที่เงาของกู้โม่หานดูเหมือนอ่อนแอและเศร้าวังเวง

เทพสงครามที่เดิมที่รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง ดูเหมือนว่าจะพบเจอกับช่วงเวลาที่ต้องฝ่าฟันอุปสรรคและความอยากลำบากที่ใหญ่ที่สุดของเขา ไม่ว่าเขาจะปะทะจนหัวแตกเลือดอาบเพียงใด ก็ไม่มีทางไปสู่จุดหมายได้……

หลังออกมาจากตำหนักหยูซิน เสิ่นอี่ว์ก็เดินตามหลังกู้โม่หานอย่างเงียบๆ

เมื่อเห็นกู้โม่หานจะไปตำหนักหย่างซินอีก สีหน้าของเสิ่นอี่ว์ก็เปลี่ยนไป ขมวดคิ้วแน่นด้วยความกังวลใจเล็กน้อย แล้วเอ่ยแนะนำขึ้น “ฝ่าบาท โปรดอภัยที่ข้าน้อยพูดมาก ท่านไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่มาหลายวันแล้ว แม้ว่างานกิจการบ้านเมืองจะรัดตัว แต่เพลานี้ ท่านก็ต้องรักษาสุขภาพอันล้ำค่าด้วย”

“ข้าน้อยเกรงว่าหากท่านเป็นเช่นนี้ต่อไป……ร่างกายอาจจะรับไม่ไหวได้”

หลังกู้โม่หานฟังแล้ว ก็ไม่ได้ชะลอฝีเท้า และไม่ได้ตอบกลับอะไร

บนใบหน้างดงามของบุรุษมีความเหน็ดเหนื่อยและอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ไม่ได้แสดงอารมณ์ออกมาสักนิด ในนัยน์ตาแคบยาวเย็นยะเยือกราวกับบ่อน้ำเย็น ทำให้คนที่พบเห็นเดาความคิดไม่ได้เลยสักนิด

เสิ่นอี่ว์เม้มปาก ยังไม่ยอมแพ้