ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 627

เซียงอวี้รีบส่งหวีให้กู้โม่หานทันที “เพคะ”

หลังจากนั้น นางก็ถอยไปอยู่ข้างๆ นางกำนัลรับใช้สองคนนั้น มองดูกษัตริย์ของแคว้น หวีผมให้หนานหว่านเยียนอย่างเงอะๆ งะๆ เล็กน้อยเงียบๆ

หนานหว่านเยียนรำคาญเล็กน้อย แต่เพื่อท่านน้า นางถึงได้อดทนเปลี่ยนเป็นเสื้อคลุมลายหงส์ และฝืนใจยอมให้ความร่วมมือในการทำผม เพราะถึงอย่างไรเสียก็เป็นหนึ่งในกระบวนการ แต่ว่า……

“ท่านทำผมไม่เป็นเสียหน่อย มาเล่นสนุกอะไรกัน?”

นี่ไม่ใช่การทรมานนางหรือ?

“ไม่ลองดู แล้วจะรู้ได้อย่างไร” แววตาของกู้โม่หานอมยิ้ม นิ้วเรียวยาวขาวผ่องกำลังม้วนผมยาวสลวยของหนานหว่านเยียนอยู่

การเคลื่อนไหวไม่ชำนาญอยู่บ้าง แต่กลับละเอียด ระวัง และตั้งใจอย่างยิ่ง

“เจ้าอย่าขยับ ระวังเจ้าจะเจ็บเอา”

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว แต่ผมก็อยู่ในมือเขาหมดแล้ว นางเองก็ไม่ได้ต่อต้าน

มวยผมไม่ได้ทำกันง่ายๆ ยิ่งเป็นกู้โม่หานบุรุษหยาบกระด้างที่ขลุกตัวอยู่ในค่ายทหารมาตลอดทั้งปี ฝีมือของเขาไม่ช่ำชอง แต่อาจจะเคยทำการบ้านมาก่อน ถึงได้ทำมวยผมออกมาเป็นรูปเป็นร่างยิ่งนัก

ประดับด้วยปิ่นหยกสองสามอัน สุดท้ายเขาหยิบปิ่นดอกเหมยระย้าสีทองออกมา หนีบไว้บนศีรษะของหนานหว่านเยียนเบาๆ ช่วยขับให้ใบหน้าอ่อนเยาว์งดงามของหนานหว่านเยียนเด่นขึ้น สวยเพียบพร้อมเป็นพิเศษ

กู้โม่หานจ้องมองหนาหว่านเยียนในกระจก เอ่ยขึ้นพลางหัวเราะเบาๆ “สวย”

ปิ่นระย้านี้เป็นสิ่งที่เขาตั้งใจเลือกเป็นพิเศษก่อนหน้านี้ รู้สึกว่าเหมาะกับนาง แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะเหมาะสมถึงเพียงนี้ เขายิ้มลึกซึ้ง “หว่านเยียน พรุ่งนี้ เจ้าจักต้องเป็นสตรีที่งดงามที่สุดในใต้หล้าเป็นแน่”

เหล่านางกำนัลรับใช้ที่รออยู่ข้างๆ อิจฉาจนตาร้อนผ่าว เสียใจอย่างยิ่ง

โดยทั่วไป พ่อค้าที่ร่ำรวย จะไม่ยอมลดสถานะลงเพื่อแต่งตัวหวีผมให้กับภรรยาของตนเองดอก แต่ฝ่าบาทที่เป็นถึงเจ้าเหนือหัว กลับสามารถทำเช่นนี้ให้กับฮองเฮาได้ เรียกได้ว่าเป็นความตั้งใจจริง เป็นความโปรดปรานที่ล้ำเลิศ!

“ฝ่าบาทรักฮองเฮาเหนียงเหนียงอย่างสุดซึ้งจริงๆ ถึงได้แต่งตัวให้เหนียงเหนียงดูละลานตาเช่นนี้”

“นั่นสิๆ ฝ่าบาทเก่งกาจยิ่งนัก!”

เซียงอวี้มองหนานหว่านเยียนอย่างอดไม่ได้ หวังว่านางจะชอบ

ใบหน้างดงามขาวบริสุทธิ์ของกู้โม่หานเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ดีไม่น้อย จ้องมองหนานหว่านเยียนด้วยสายตาเปล่งประกาย เหมือนกับว่ารอนางตอบรับ

หนานหว่านเยียนมองดูตัวเองในกระจกสีหน้าเรียบเฉย งดงามจริงๆ ทั้งยังสง่างามและมั่นคง ฝีมือทางด้านความงามของกู้โม่หานไม่เลวเลย

ทว่า ทันใดนั้นนางก็ถอดปิ่นระย้าบนศีรษะออก เก็บไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง เอ่ยเย้าหยอกเสียงเรียบเฉย “ปักจนรกรุงรังเช่นนี้บนหัวข้าทำอันใดกัน ขายปิ่นปักผมหรือ? หรืออยากให้ข้าเหนื่อยตาย?”

“หากฝ่าบาทว่างจนไม่มีอะไรทำ แล้วชอบเกล้าผมให้สตรีถึงเพียงนี้ เช่นนั้นสิ่งที่ขาดไม่ได้ที่สุดในวังก็คือสตรี ท่านเลือกมาสักอย่างเถิด ไม่ต้องเป็นฮ่องเต้แล้วกระมัง”

ได้ยินเช่นนั้น รอยยิ้มบนใบหน้ากู้โม่หานก็หุบลงทันที ราวกับถูกคนชกหนักๆ สีหน้าซีดขาวเล็กน้อย

เขาจ้องมองหนานหว่านเยียนอย่างลึกซึ้ง มือที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวก็กำแน่นเล็กน้อย

นางกำนัลรับใช้สองคนนั้นถูกทำให้ตกใจกลัวจนตัวสั่น รีบหมอบลงตัวสั่นงันงก แทบไม่กล้าหายใจ

เหนียงเหนียงแต่งตัวเช่นนี้ สวยงามจริงๆ แต่เหตุใดเหนียงเหนียงถึงได้พูดทำร้ายจิตใจฝ่าบาทถึงเพียงนี้……

หนานหว่านเยียนกลับไม่สนใจคนอื่น นางลุกขึ้น จ้องมองกู้โม่หานด้วยสายตาเย็นชา

“เสื้อคลุมลายหงส์ก็ใส่แล้ว ผมก็ให้ท่านทำตามที่ต้องการแล้ว ท่านสมใจหวังแล้วหรือยัง?”

“กู้โม่หาน ข้าพูดด้วยความจริงใจ ขอเตือนท่านเป็นครั้งสุดท้าย ใครๆ ก็เป็นฮองเฮาของท่านได้ แต่ข้าไม่เป็น”

“หากท่านยังบีบบังคับให้ทำต่อไปอยู่เช่นนี้ ยังนำหนูน้อยทั้งสองคน หรือท่านน้าของข้ามาบีบบังคับข้าต่อไป สุดท้าย จักได้รับเพียงศพของข้าเท่านั้น!”

“เหนียงเหนียงไม่……” เซียงอวี้ที่อยู่ข้างๆ ไม่สบายใจ เหงื่อไหวพลั่กไม่หยุด

นางมองกู้โม่หานอย่างหวาดกลัวแวบหนึ่ง เห็นเพียงใบหน้าหล่อเหลาของกู้โม่หานดูดุร้าย เคร่งขรึมและน่ากลัว

เขาโอบกอดนางเข้าสู่อ้อมกอด สายตาเต็มไปด้วยความโกรธอันรุนแรง

“หนานหว่านเยียน ทางที่ดีเจ้าอย่ามีความคิดเช่นนี้จะดีกว่า หากเกิดเรื่องขึ้นมา ข้าคงทำใจลงมือกับเจ้าไม่ลง แต่คนอื่น ข้าคงลงมือโดยไม่มีความปรานีใดๆ !”

นางกัดฟันดิ้นรนขัดขืน แต่เขากลับยิ่งกอดแน่นขึ้น ราวกับว่าจะกอดนางเข้าไปในร่างเขา เห็นได้อย่างชัดเจนว่าโกรธยิ่งนัก ในนัยน์ตาดำมืดราวกับยามค่ำคืนเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง เอ่ยเตือนนางอย่างชัดถ้อยชัดคำ ไม่ให้บุ่มบ่าม

“หว่านเยียน อย่าท้าทายความอดทนของข้า เจ้าเองก็รู้ว่าข้าเลวทรามต่ำช้า หากยั่วจนเกิดโทสะจริงๆ ข้าจักทำให้เกิดเรื่อง และควบคุมตัวเองก็ไม่ได้เป็นแน่”

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว จ้องมองเขาอย่างโกรธแค้น “ท่านเองก็อย่ารังแกคนอื่นเกินไปนักเลย ข้าเป็นคน ไม่ใช่หุ่นกระบอกของท่าน ที่อยากบงการอย่างไรก็ได้”

มีเหตุผลอะไรที่พอเขาเกลียดนาง นางก็ต้องไสหัวไป