ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 628

มือของหนานหว่านเยียนถูกกู้โม่หานจับไว้แน่น กลางฝ่ามือร้อนผ่าวราวกับกำลังแผดเผาผิวหนังของนางอยู่

นางถูกเขาจับไว้จนร้อนอย่างยิ่ง ทันทีที่นางขัดขืน ก็ยิ่งถูกเขาจับแน่นขึ้น นางจึงหยุดขยับทันที

พิธีราชาภิเษกนั้นมีพิธีรีตองและขั้นตอนซับซ้อน รอซือหลี่เจียนอ่านประกาศพระราชโองการเสร็จแล้ว กู้โม่หานถึงจะได้รับตราราชลัญจกรหยก และจากการช่วยเหลือของเน่ยซื่อ ในการขึ้นครองบัลลังก์ จึงจะถือว่าได้ครองราชย์อย่างเป็นทางการ

（*ซือหลี่เจียน เป็นขันทีหนึ่งใน "ขันทีสิบสองตำแหน่ง" ในราชสำนักชั้นใน จัดการขันทีและกิจการในวัง）

(*เน่ยซื่อ คนรับใช้ของฮ่องเต้ในพระราชวัง)

เมื่อฮ่องเต้องค์ใหม่สืบราชบัลลังก์ ต้องพระราชทานอภัยโทษก่อน หลังจากนั้นหนานหว่านเยียนที่อยู่ข้างๆ ก็ได้รับพระราชทานยศเป็นฮองเฮา ส่วนลูกสาวสองคน กู้หนานจือพระราชทานเป็นองค์หญิงอานผิงและกู้หนานเสี่ยวพระราชทานเป็นองค์หญิงอานเล่อ

ทันใดนั้น ทั้งขุนนางก็กล่าวสรรเสริญ และกล่าวสรรเสริญไปทั่วทุกสารทิศ เสียงกึกก้องทางด้านหน้าตำหนักดังขึ้นไม่หยุด “ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นปีหมื่นหมื่นปี!”

“ฮองเฮาทรงพระเจริญพันปีพันปีพันพันปี!”

ดวงตาที่สวยงามของกู้โม่หานโค้งจนเป็นดวงตายิ้ม ริมฝีปากบางยกขึ้นอย่างพึงพอใจ

ในที่สุดเขาก็มาถึงวันนี้ บั้นปลายชีวิตหลังจากนี้ จะไม่มีผู้ใดทำร้าย และคิดร้ายกับคนที่เขารักได้อีก

เดิมทีหนานหว่านเยียนจ้องมองทุกอย่างด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ แต่ตอนที่กู้โม่หานกล่าวต่อหน้าทั้งขุนนาง และราชวงศ์ทุกท่านที่เก่งทั้งบุ๋นและบู๊

ว่านับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นางก็เป็นฮองเฮาของแคว้นซีเหย่แล้ว ภายในใจก็รู้สึกสะเทือนใจอยู่เล็กน้อย

มารดาของปวงชน จิตใจงดงามมีศีลธรรมอันดี เป็นผู้นำหกตำหนัก……

มิน่าเล่าทุกคนถึงได้อยากไต่เต้าไปสู่ตำแหน่งนี้ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของอำนาจสูงสุด

หลังจากได้รับการกล่าวสรรเสริญจากทั้งขุนนางแล้ว ต่อไปก็จะเป็นพิธีเซ่นไหว้สวรรค์เพื่ออธิษฐานต่อสรวงสวรรค์

มีเฉพาะฮ่องเต้เท่านั้นที่สามารถเข้าร่วมได้ กู้โม่หานมองหนานหว่านเยียน “เจ้ารอข้าอยู่ตรงนี้ หืม?”

“แดดร้อนยิ่งนัก ข้าจะไปรอท่านที่ตำหนัก” หนานหว่านเยียนชักมือกลับมาอย่างเย็นชา พูดก็ไม่มองเขาสักนิด แล้วหันหลังเดิมตามนางกำนัลรับใช้สองสามคนกลับตำหนักไป รออยู่หน้าประตู

นางชำเลืองมองทางโม่หวิ่นหมิงโดยไม่ให้ผิดสังเกต นิ้วเรียวเล็กกำแน่นเล็กน้อย

ดวงตาที่สวยงามของกู้โม่หานจ้องมองด้านหลังของหนานหว่านเยียนไม่วางตา แววตาเศร้าเล็กน้อย

แม้ว่าวันนี้ใบหน้าของหนานหว่านเยียนจะเย็นชา แต่กลับว่านอนสอนง่ายเป็นพิเศษ พูดตามเหตุผลแล้วก็เป็นเรื่องที่ดี แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เขาถึงได้ใจสั่นรุนแรงอย่างไม่มีสาเหตุเช่นนี้ ราวกับว่ามีความไม่สบายใจที่เด่นชัดพรั่งพรูออกมา

แต่ถึงอย่างไร พระราชวังก็มีการป้องกันหนาแน่น ด้านนอกด้านในก็เป็นคนของเขาทั้งนั้น ไม่มีทางเกิดเรื่องขึ้นเป็นแน่

เขาพอที่จะสบายใจขึ้นมาได้บ้างแล้ว เขาก้าวเท้าไปข้างหน้า ทีละก้าวจนถึงแท่นบูชา เตรียมตัวอธิษฐานต่อสรวงสวรรค์

พิธีมอบบรรดาศักดิ์ยิ่งใหญ่เช่นนี้ ฮ่องเต้และฮองเฮาก็อยู่กันทั้งคู่ หนูน้อยทั้งสองเองก็อยู่เช่นกัน เพียงแต่สิ่งสำคัญของวันนี้ก็คือพิธีมอบบรรดาศักดิ์ของกู้โม่หาน ดังนั้นหนูน้อยทั้งสองจึงถูกจัดให้รออยู่ในตำหนัก โดยมีเซียงอวี้คอยเฝ้าอยู่

พอพิธีราชาภิเษกเสร็จสิ้นลง ในงานเลี้ยงเฉลิมฉลอง จะมีการเปิดตัวอย่างยิ่งใหญ่ต่อหน้าฝูงชน

สองพี่น้องไม่รู้จักผู้ใดเลย ในฝูงชนกลุ่มใหญ่นี้ ซาลาเปาน้อยมีนิสัยขี้กลัว ไม่นานก็แสดงสีหน้าลำบากใจออกมา ใบหน้ายู่ยี่ ออกแรงกัดปากอย่างแรง

ในที่สุด นางก็ก้าวขึ้นมาดึงแขนเสื้อเซียงอวี้อย่างทนไม่ไหว “พี่เซียงอวี้ ข้า ข้าอยากปลดทุกข์ แทบจะ อั้นไม่อยู่แล้ว……”

เกี๊ยวน้อยเองก็เช่นกัน ถูกปลุกตั้งแต่เช้าตรู่ และหิวมากเลยกินไปไม่น้อย “ข้า ข้าเองก็เช่นกัน……”

“เอ่อ……” เซียงอวี้ขมวดคิ้ว แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อหนูน้อยทั้งสองอั้นไม่ไหวแล้วจริงๆ นางจึงหันไปสั่งเหล่านางกำนัลรับใช้คนอื่นๆ “พวกเจ้าเฝ้าฮองเฮาเหนียงเหนียงให้ดีๆ ข้าจะพาองค์หญิงทั้งสองไปชั่วประเดี๋ยวเดียว”

“เพคะ” นางกำนัลรับใช้เหล่านั้นพยักหน้า เซียงอวี้ถึงได้วางใจและนำทางหนูน้อยทั้งสองออกไป

ทันทีที่เซียงอวี้นำทางเด็กทั้งสองคนไป สถานที่ลับตาคน ก็มีเงาดำๆ เงาหนึ่ง ติดตามเซียงอวี้ไปเงียบๆ……