ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 629

เสิ่นอี่ว์กัดฟันอดทนอย่างสุดกำลัง จับขาของกู้โม่หานเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ฝืนความเจ็บตะโกนเรียกองครักษ์คนอื่นๆ อย่างรีบร้อน

“รีบขวางฝ่าบาทเอาไว้! ปกป้องฝ่าบาท!”

ทักษะในการต่อสู้ของกู้โม่หานไม่ธรรมดา เสิ่นอี่ว์กับองครักษ์มากว่าคนกอดเขาเอาไว้อย่างสุดกำลัง จนอ่อนเปลี้ยเพลียแรงเสียงก็แหบแห้ง ถึงได้ต้านเขาเอาไว้ ไม่ให้เขาก้าวไปข้างหน้าแม้แต่ครึ่งก้าวได้

“ปล่อยข้า!” กู้โม่หานโกรธเดือดดาลอย่างยิ่ง เปลวเพลิงพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าทำให้ใบหน้าของเขาแดงมากกว่าครึ่ง มองเห็นไม่ชัดเจนว่าหนานหว่านเยียนอยู่ตรงไหน แต่เขาก็จ้องมองทิศทางที่นางอยู่อย่างสุดกำลัง พร้อมร้องตะโกนด้วยหัวใจที่แตกสลาย

“หว่านเยียน!”

……

ผ่านไปไม่นาน ในที่สุดเสียงระเบิดก็ค่อยๆ สงบลง

วันนี้มีคนมากมายมหาศาลเข้าร่วมพิธีมอบบรรดาศักดิ์ การจุดระเบิด ทำให้คนจำนวนมากวิ่งหนีกันอย่างยากลำบาก ส่งผลให้ได้รับบาดเจ็บ และส่งเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บไปทั่วทุกที่

ตำหนักยิ่งน่าเวทนา ถูกเปลวไฟโอบล้อมเอาไว้ ไฟลุกโหมเผาไหม้ลุกโชนไปทั่วทุกแห่งหน ไม่มีผู้ใดสามารถเข้าใกล้ได้เลย

เพลานี้ นางกำนัลรับใช้ที่บาดเจ็บไปทั่วทั้งตัวหมอบอยู่บนพื้นร้องห่มร้องไห้ ตะโกนไปทางตำหนักเสียงดังลั่น

“ฮองเฮา ฮองเฮาเหนียงเหนียงยังอยู่ด้านใน! พวกเจ้า พวกเจ้ารีบไปดับเพลิงเร็วเข้า!”

“เหนียงเหนียงนางยังไม่ออกมา!”

หนานหว่านเยียน……

กู้โม่หานเจ็บปวดราวกับมีดกรีดใจ แต่ก็เกิดพลังขึ้นมาทันที ให้เสิ่นอี่ว์กับองครักษ์สิบกว่าคนถลาถอยหลังไปไกลถึงสิบเมตรทันที

เพราะต้านทานอานุภาพไม่ไหว สีหน้าของหลายคนจึงซีดเซียว และกระอักเลือดออกมาทันที

พวกเขารู้ดีแก่ใจ ว่าฝ่าบาทโกรธจนถึงขีดสุดตั้งนานแล้ว ที่ไว้ชีวิตพวกเขาก็ถือว่าใจดีแล้ว

ในวินาทีต่อมา กู้โม่หานก็พุ่งตรงไปทางตำหนักที่ไฟลุกโชน

“ฝ่าบาท!” เสิ่นอี่ว์ตกใจกลัวจนหน้าถอดสี กุมทรวงอกร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวด

เพลานี้ แขนอันทรงพลังก็ได้จับมือของกู้โม่หานเอาไว้ และลากกู้โม่หานที่ไม่ว่าอย่างไรก็จะพุ่งเข้าไปไฟที่ไหม้ลุกโชนกลับมา

“ฝ่าบาท! ไม่ได้!”

“สถานการณ์ในตำหนักอันตรายและสลับซับซ้อน ท่านจะเอาความปลอดภัยของตัวเองไปเดิมพันไม่ได้เด็ดขาด! รอเหล่าคนใช้ในวังดับไฟแล้วค่อยว่ากันอีกทีดีกว่า!”

กู้โม่หานเดือดดาลขึ้นมาทันที “หากเจ้าหวังดีกับข้าจริงๆ เจ้าก็ไปปกป้องลูกของข้า แล้วปล่อยให้ข้าไปช่วยนางเสีย!”

ตำแหน่งของหนูน้อยทั้งสองคนอยู่ไกลจากที่เกิดระเบิด คงจะไม่เป็นอะไร เพียงแต่ตอนนี้ในสายตาของกู้โม่หานมีเพียงสามแม่ลูกเท่านั้น จักต้องให้คนปกป้องไม่ให้เกิดความผิดพลาดเป็นอันขาด

กู้โม่เฟิงไม่เคยเห็นกู้โม่หานลืมตัวเสียกิริยาและตื่นตระหนกเช่นนี้มาก่อน เขามองดูนัยน์ตาคู่นั้นของกู้โม่หานถูกความโกรธครอบคลุมอย่างตะลึงงัน ภายในใจเพียงรู้สึกประหลาดใจ

แต่เขาไม่ได้ปล่อยมือ กัดฟันลากแขนขวาของกู้โม่หานออกมา “รีบไปดับเพลิง!”

คนใช้ในวังและเหล่าทหารพากันวิ่งไปดับไฟทุกทาง เพลานี้ นางกำนัลรับใช้คนหนึ่งก็เอ่ยพลางร้องไห้แทบขาดใจ

“ฝ่าบาท ดูเหมือนว่าฮองเฮาเหนียงเหนียง ดูเหมือนจะถูกแรงระเบิดจนบาดเจ็บ จากนั้นเหนียงเหนียงก็วิ่งเข้าไปในตำหนัก คิดไม่ถึงเลย……คิดไม่ถึงเลยว่าไฟจะลุกไหม้ ท่านน้าหลวงเข้าไปช่วยคนในตำหนักก่อนหน้าแล้ว แต่ แต่ว่าตอนนี้ก็ยังไม่มีข่าวคราวเลย……”

ไฟไหม้ลุกโชนถึงเพียงนี้ เกรงว่าเป็นเรื่องยากอย่างยิ่งที่จะช่วยคนออกมา คนที่อยู่ในตำหนัก ก็เกือบเอาชีวิตไม่รอดแล้ว

“ไม่ ไม่มีทาง!” กู้โม่หานได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้สึกเจ็บเจียนขาดใจ สีหน้าสิ้นหวังปรากฏออกมาจากหว่างคิ้ว จากนั้นก็ดันกู้โม่เฟิงกับเสิ่นอี่ว์ที่อยู่ข้างๆ ออก แล้วพุ่งเข้าไปในตำหนักที่ร้อนแผดเผาทันที

ภายในตำหนักเต็มไปด้วยควันหนาทึบ กู้โม่หานถูกควันจึงทำได้เพียงหรี่ตาลง เหงื่อเม็ดละเอียดบนศีรษะทำให้เส้นผมดำขลับเปียกชื้น เสื้อคลุมมังกรที่สวมอยู่ก็ขาดเสียหาย

ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปในกองเพลิงอย่างสุดกำลัง “หว่านเยียน หนานหว่านเยียนเจ้าอยู่ที่ใด?!”

“ฝ่าบาท ฝ่าบาท!” ด้านนอกตำหนัก คนจำนวนนับไม่ถ้วนเห็นกู้โม่หานวิ่งเข้าไปยังกองเพลิง ก็พากันเบิกตากว้างร้องตะโกนด้วยความหวาดกลัว และมีคนจำนวนไม่น้อยที่อยากพุ่งเข้าไปช่วยกษัตริย์ แต่ก็ถูกไฟไหม้ที่ประตูทางเข้าบานใหญ่ขัดขวางเอาไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า

กู้โม่หานค้นหาอยู่ในตำหนัก ตะโกนเสียงสั่นเทา “หว่านเยียน หว่านเยียนเจ้าอยู่ที่ใด!”

เขาค้นหาอย่างร้อนใจ ไม้คานที่ถูกไฟไหม้หักหล่นใส่ศีรษะ เขาแทบไม่ได้สนใจยกมือขึ้นมากันเลย ไม้ที่ร้อนอย่างยิ่งก็ลวกไปที่แขนของเขา เขากัดฟันโยนไม้คานที่ตักลงมาโยนไปอีกทาง จนเกิดประกายไฟมากมาย

“แค่กๆ หว่านเยียน……”