ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 635

สองเดือนต่อมา

เข้าช่วงปลายฤดูใบไม้ผลิ นอกเมืองหลวงล้วนเต็มไปด้วยทิวทัศน์งดงามของฤดูใบไม้ผลิ

ความโกลาหลจากการสิ้นพระชนม์ของฮองเฮาที่ไม่ทราบสาเหตุ ก็ค่อยๆ ลดลงมา

เช้าตรู่วันนี้ ประตูจวนอี้อ๋องล้อมรอบไปด้วยผู้คน ทุกคนกำลังพูดคุยเรื่องที่หยุนอี่ว์โหรวจะถูกรับเข้าวัง กันอย่างเซ็งแซ่

บ่าวไพร่ในจวนอ๋องยิ่งคึกครื้น

หนานหว่านเยียนกำลังจะขึ้นเป็นฮองเฮา ส่วนหยุนอี่ว์โหรวยังไม่ถูกรับเข้าวัง ทุกคนจึงต่างคิดว่านางไม่เป็นที่โปรดปราน แม้แต่ปี้หยุนก็ยังรู้สึกหมดอาลัยตายอยาก

ตอนนี้สถานการณ์กลับตาลปัตร ในที่สุดฝ่าบาทก็รับหยุนอี่ว์โหรวเข้าวัง ถึงเวลาที่จะได้เชิดหน้าชูตาแล้ว

ปี้หยุนอยู่ด้านข้างหยุนอี่ว์โหรว แต่งกายให้นางอย่างละเอียดถี่ถ้วน ทั้งหมดล้วนใช้ของที่ดีที่สุด

นางยิ้มกว้างจนปากแทบจะฉีกถึงหู ประจบสอพลอข้างหูหยุนอี่ว์โหรวไม่หยุด “ยินดีด้วยเพคะเหนียงเหนียง ตอนนี้ท่านได้บินขึ้นยอดกิ่งไม้กลายเป็นหงส์ฟ้าแล้วนะเพคะ!”

(*บินขึ้นยอดกิ่งไม้กลายเป็นหงส์ฟ้า หมายถึงเปลี่ยนจากฐานะหรือตำแหน่งที่ต่ำด้อย ยกระดับขึ้นมาเป็นคนที่มีฐานะหรือตำแหน่งที่สูงขึ้นในทันทีทันใด )

“อย่างที่บ่าวว่าไว้แต่แรก ท่านเป็นผู้มีบุญญาธิการ ตอนนี้ดูแล้วมิมีผิดจริงๆ ท่านเข้าวังครานี้ ฝ่าบาทจะต้องโปรดปรานท่านสารพัดแน่นอนเพคะ!”

กลุ่มหญิงรับใช้ด้านข้าง ยิ่งพูดคำประจบสอพลอตามอย่างปรับตัวไปตามสถานการณ์

แต่หยุนอี่ว์โหรวเพียงแต้มหน้าผากอย่างไม่ยินดียินร้าย มองใบหน้าที่ได้รับการบำรุงรักษาอย่างเต็มเปี่ยมในคันฉ่อง ลอบรู้สึกลิงโลดอยู่ในใจ

ก่อนหน้านี้นางไม่แน่ใจ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับกู้โม่หานกันแน่ ตอนตั้งครรภ์ก็ถูกทิ้งสองเดือนอย่างไม่มีเหตุผล นางจึงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

แต่ นังคนชั้นต่ำหนานหว่านเยียนนั้นถูกไฟคลอกตายไปแล้ว แม้มันจะกะทันหันมาก ซึ่งนางก็ไม่เชื่อสักเท่าไร แต่ผ่านไปสองเดือนแล้วก็ยังหาไม่เจอ อย่างน้อยก็แสดงว่า หนานหว่านเยียนกลับมาไม่ได้แล้วจริงๆ

รอนางเข้าวัง ต่อไป วังหลังก็เป็นที่ของนางแล้ว

หยุนอี่ว์โหรวยกริมฝีปากยิ้ม สุ่มหยิบเครื่องประดับมาตกรางวัลให้บ่าวหญิงข้างกาย เงยหน้าถามปี้หยุนอย่างไม่รีบไม่ร้อน “ทุกคนมาหมดแล้วรึ”

ปี้หยุนพยักหน้าให้หยุนอี่ว์โหรวอย่างตื่นเต้น “มาแล้วเพคะ! คนของท่านแม่ทัพน้อยเพิ่งเข้ามาเพคะ!”

“บ่าวจะประคองท่านออกไปเองเพคะ”

วันนี้คนที่มารับหยุนอี่ว์โหรวเข้าวัง เป็นบุตรสายตรง... หยุนเหิงของแม่ทัพใหญ่นี่เอง

หยุนอี่ว์โหรวเลิกคิ้วขึ้น แล้วจับแขนปี้หยุนยืนขึ้น ทั้งกังวลและมีความสุข และมีความสง่างามแน่วแน่ไม่เหมือนวันวานอย่างสิ้นเชิง “อืม ไปกันเถอะ”

ณ ประตูจวนอี้อ๋อง หยุนเหิงยืนเอามือไพล่หลัง ความเป็นอริรูและไม่เต็มใจแสดงออกบนหน้าตาแทนคำบรรยาย

หลังได้ยินข่าวเสียชีวิตของหนานหว่านเยียน เขาก็รู้สึกเศร้าใจเป็นเวลานาน แม้กระทั่งตอนนี้ เขาก็ยังทำใจไม่ได้