ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 640

“ท่านไม่ลองไปพูดหน่อย”

“ฝ่าบาทไม่มีทางฟังคำข้า” เสิ่นอี่ว์ขมวดคิ้ว จริงๆ แล้วเขาไม่กล้าบอกกู้โม่หาน เรื่องหยุนอี่ว์โหรวเข้าวังมาแล้ว

ช่วงนี้เขาอยู่กับกู้โม่หานมาตลอด ย่อมรู้ว่ากู้โม่หานสิ้นหวังขนาดไหนเพราะหนานหว่านเยียน

หากให้กู้โม่หานรู้ว่าหยุนอี่ว์โหรวถูกไทเฮารับเข้าวังมาแล้ว เกรงว่าจะโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ

อีกทั้ง เขาไม่อยากให้ฝ่าบาทเกี่ยวข้องอะไร กับสตรีอสรพิษนั้นเป็นการส่วนตัว

เฉินกงกงเห็นเสิ่นอี่ว์ไม่กล้า ตนเองก็ยิ่งไม่กล้า

แต่จะก้าวเข้าไปก็เป็นนาย จะถอยออกไปก็เป็นนาย เขาไม่กล้าที่จะละเลยทางใดทั้งนั้น จึงฝืนใจ เดินเข้าไปในห้องทรงพระอักษร

“ฝ่าบาท...” เฉินกงกงเรียกเบาด้วยเสียงสั่นเครือ

กู้โม่หานไม่เงยหน้าขึ้นมาแม้แต่น้อย “ข้าบอกแล้วว่า ไม่มีเรื่องอันใดห้ามมารบกวน”

วาจาราบเรียบ แต่เหมือนมีแรงกดดันมากล้น ทำให้สองขาเฉินกงกงอ่อนแรง เหงื่อแตกพลั่กไม่หยุด

เขาหมอบลงกับพื้น โขกศีรษะอย่างแรง

“ฝ่าบาทโปรดไว้ชีวิต กระ กระหม่อมมิได้ตั้งใจมารบกวนพระองค์พ่ะย่ะค่ะ!”

“มะ มีพระเสาวนีย์ของไทเฮานางกำนัลอาวุโสของพระนางเรียกโหรวเฟยเหนียงเหนียงเข้าวังมาวันนี้ ตะ ตอนนี้รออยู่ที่ตำหนักพระบรรทมของพระองค์พ่ะย่ะค่ะ...”

โหรวเฟย?

นัยน์ตาดำขลับของกู้โม่หานเปลี่ยนเป็นดุดัน ดวงตาแดงก่ำดุร้ายน่าสะพรึงกลัวยิ่ง

“โหรวเฟยอะไร ไทเฮาเอาสตรีที่ไหนมาอีกกัน ไล่ออกไป!”

เสด็จย่าช่างอยู่ไม่สุขเสียจริง ช่วงนี้พยายามทุกวิถีทางเพื่อส่งสตรีมาให้เขา

เฉินกงกงที่หมอบกับพื้นตกใจจนกลืนน้ำลายไม่หยุด รู้สึกเสียวสันหลัง เหมือนตนเองก้าวเท้าเข้าไปในโลงศพครึ่งหนึ่งแล้ว

เขาเอ่ยตะกุกตะกักว่า “ทะ ทูลฝ่าบาท โหรว ทะ ท่านผู้นั้นคืออดีตพระชายารองของพระองค์ นางกำนัลอาวุโสของไทเฮาเรียกเข้าวังมาด้วยตนเอง แล้วส่งไปที่ตำหนักพระบรรทมของพระองค์ พวกกระ พวกกระหม่อมมิกล้าขัด...”

ตั้งแต่ฮองเฮาเหนียงเหนียงจากไป นิสัยของฝ่าบาทก็เปลี่ยนไปมิใช่น้อย น่ากลัวเกินไปจริงๆ...

อดีตพระชายารองของเขา หยุนอี่ว์โหรวรึ

ดวงตาหงส์ของกู้โม่หานหรี่ลง ราวกับเพิ่งนึกได้ว่าสองเดือนมานี้หยุนอี่ว์โหรวอยู่นอกวัง ดวงตาเย็นชาเฉียบคม บนใบหน้าคมสันราวกับเปลวเพลิงคุกรุ่น

ไทเฮาเกลียดหยุนอี่ว์โหรวที่สุดในชีวิต แต่ตอนนี้กลับส่งนางเข้าวัง เพื่อให้เขา “หลุดพ้นจากความเศร้า” โดยเร็ว

ดูท่าตัดสินใจแน่วแน่แล้ว

กู้โม่หานรู้ว่าต่อให้เจ้าไปโต้เถียงกับไทเฮา ก็มีแต่จะเสียเวลา

ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เขาก็ฉวยโอกาสนี้ พูดกับหยุนอี่ว์โหรวให้ชัดเจนพอดี

เฉินกงกงกลั้นหายใจมองกู้โม่หานสะบัดแขนเสื้อออกจากห้องทรงพระอักษรไป แต่เหมือนทั้งร่างกายจิตวิญญาณว่างเปล่า ทิ้งไว้ในห้องทรงพระอักษร

“ฝ่าบาท” เสิ่นอี่ว์มองกู้โม่หานออกไป รีบพอองครักษ์หลายคน ตามไปทันที

ภายในตำหนักพระบรรทม หยุนอี่ว์โหรวนั่งอยู่ริมหน้าต่าง ชมจันทราดวงดารานอกหน้าต่าง ดวงตาสงบนิ่ง