ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 641

หยุนอี่ว์โหรวหน้าซีดในทันที“ฮ่องเต้ โหรวเอ๋อร์มิได้หมายความว่าเยี่ยงนั้น...”

เขามิอยากฟัง พูดเสียงเยือกเย็นว่า :“คืนที่บอกให้เจ้าท้องนั้น คือความผิดคาด เป็นข้าที่ทำผิดต่อเจ้าจริงๆ”

“ทารกในครรภ์ของเจ้า หากอยากให้คนเอาออกก็ย่อมได้ ข้าจะชดเชยให้เจ้า ส่งเจ้าไปที่ที่มิมีใครรู้จัก เริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครา”

ความสัมพันธ์ของเขากับนาง ได้มลายหายไปตั้งแต่ที่จวนอ๋องแล้ว

เขาเคยปกป้องนางแบบมิสนใจสิ่งใด จะมีใครคาดเดาได้ นางจะทำตัวเหลือทนเช่นนี้ ยืมมือเขาทำเรื่องชั่วช้ามากมาย เขามิสามารถมองนางว่าจิตใจดีและอ่อนโยน เป็นผู้ช่วยชีวิตเขาจากน้ำและไฟได้อีกต่อไป

หากมิใช่เพราะติดหนี้ชีวิตนาง และมีความสัมพันธ์กับนางจนท้องนั้น เขาคงละอายใจต่อนาง เกรงว่าแม้แต่พูดคุยกับนางเขาก็มิอยากคุย

อะ อะไรนะ?!

ปี้หยุนรู้เพียงว่าหัวใจนางรู้สึกหวาดกลัว

ฮ่องเต้ถึงกับคิดที่จะฆ่าทายาทมังกรในท้องของหยุนอี่ว์โหรวเลยหรือ?!

นี่...แบบนี้มันมิถูกนี่!

นางมองไปที่หยุนอี่ว์โหรวอย่างประหม่า เห็นว่าหยุนอี่ว์โหรวก็หน้าซีดมิแพ้กัน

หยุนอี่ว์โหรวตกตะลึงอย่างมาก แต่นางก็ตอบสนองกลับมาอย่างรวดเร็ว กัดปากตน น้ำตาไหลอย่างเงียบๆ ความเสียใจและความผิดหวังในดวงตานั้นเกินจะบรรยาย

“ฮ่องเต้ โหรวเอ๋อร์มิมีทางที่จะทำแท้งเด็กคนนี้แน่ ท่านพึ่งจะสูญเสียองค์หญิงน้อยไป เสียใจนั้นเป็นเรื่องธรรมดา โหรวเอ๋อร์เข้าใจความเจ็บปวดในใจของท่าน”

“แต่ว่า ท่านจะนำความเจ็บปวดนี้มาไว้ที่ลูกของพวกข้ามิได้ เด็กในท้องของโหรวเอ๋อร์ก็ต้องการเสด็จพ่อเหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้น โหรวเอ๋อร์เข้าวังในครานี้ก็เป็นเพราะไทฮองไทเฮาเรียกมา มิมีอำนาจมากพอที่จะปฏิเสธได้อยู่แล้ว และอีกอย่าง โหรวเอ๋อร์มิได้เจอท่านมานานแล้ว แค่อยากจะอยู่เคียงข้างท่านก็เท่านั้น ท่านต้องการจะปฏิเสธเชียวหรือ?”

กู้โม่หานมองไปที่หยุนอี่ว์โหรวตามิกะพริบ ความอ่อนโยนในอดีตได้หายไปนานแล้ว เหลือเพียงความเฉยเมยเท่านั้นที่ยังคงอยู่

“ข้าเคยบอกเจ้าไปนานแล้ว ข้างกายของข้านั้น นอกจากหว่านเยียนแล้วก็มิต้องการใครทั้งนั้น”

“หากเจ้ามิมีสิ่งใดจะพูดอีก ก็เตรียมตัวออกจากวังไปเถิด”

หยุนอี่ว์โหรวมองกู้โม่หานอย่างมิยอม ทนฝืนใจ จู่ๆ ก็คุกเข่าลงต่อหน้ากู้โม่หาน

นางกัดฟัน จ้องมองชายผู้นั้นด้วยดวงตาแดงก่ำ พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนน้อมถ่อมตนว่า“ฮ่องเต้ โหรวเอ๋อร์ขอร้องท่าน อย่าไล่โหรวเอ๋อร์ไปเลยได้หรือไม่?”

“โหรวเอ๋อร์สาบาน จะมิมารบกวนท่านอีก ท่านมิอยากพบหน้าโหรวเอ๋อร์ โหรวเอ๋อร์ก็จะหลบท่าน ซ่อนตัวไว้ ทำตัวเป็นอากาศในวังนี้ มิขวางสายตาท่าน เพียงแค่ขอร้องท่านให้โหรวเอ๋อร์ได้อยู่ต่อ!”

“อีกอย่าง ในช่วงเวลาสำคัญเยี่ยงนี้ ถึงท่านจะส่งโหรวเอ๋อร์ไป ไทฮองไทเฮาก็จะต้องทำทุกวิถีทางที่จะหาหญิงอื่นส่งมาให้ท่านอยู่ดี ฮ่องเต้กตัญญูเป็นที่สุด แต่อีกใจก็รักเพียงแต่ฮองเฮาเหนียงเหนียง ทุกวันต้องจัดการผู้หญิงมิซ้ำกันนั้น ท่านก็ต้องเหนื่อยมากใช่หรือไม่?”

ปี้หยุนมองหยุนอี่ว์โหรวที่คุกเข่าอยู่ ปวดใจจนต้องคุกเข่าลงด้วย“เหนียงเหนียง เหนียงเหนียงท่านได้ตั้งครรภ์อยู่ รีบลุกขึ้นเถิด”

แม้นางจะกลัวกู้โม่หานมาก แต่ตอนนี้ หากนางยังมิช่วยหยุนอี่ว์โหรวพูดนั้น ก็จะต้องถูกไล่ออกจากวังจริงๆ แน่

“ฮ่องเต้ เหนียงเหนียงทำไปเพราะหวังดี ขอฝ่าบาทเห็นแก่ลูกในท้องของเหนียงเหนียง ทำให้เหนียงเหนียงสมหวังเถิด!”

กู้โม่หานครุ่นคิดหนัก

ใบหน้าที่เย็นชาของเขามีแสงเข้มที่สว่างวาบ ดวงตาที่เย็นชาทำให้ยากที่จะบอกได้ว่าเขานั้นรู้สึกเยี่ยงไร

สิ่งที่หยุนอี่ว์โหรวเอ่ยมานั้นมิผิด ช่วงเวลานี้ ไทฮองไทเฮาส่งคนมามิน้อย

และเขาก็รำคาญมานานแล้ว

ก่อนที่จะพบเจอกับหว่านเยียน เก็บหยุนอี่ว์โหรวไว้อาจจะเป็นอาวุธที่ดีก็เป็นได้

“ข้าสามารถให้เจ้าอยู่ที่นี่ได้ในตอนนี้”

“แต่เจ้าฟังให้ดี ข้ามิชอบพอเจ้า หากเจ้ายังยืนกรานที่จะคลอดเด็กคนนี้ ข้าก็จะมิว่าอันใด”

“รอเด็กคลอดออกมาเมื่อไร เจ้าก็พาเด็กไปด้วยกันเลย ข้ายืนยันว่าชีวิตนี้ของเจ้าจะร่ำรวย ถือซะว่าเป็นค่าตอบแทนที่เจ้าช่วยชีวิตข้า หากพบฮองเฮาก่อนที่เด็กนี่จะกำเนิด เจ้าต้องรีบออกจากวังไปทันที...หยุนอี่ว์โหรว เจ้าก็คิดซะว่าข้าหมดรักแล้ว คิดซะว่าข้าเป็นคนเลวไปแล้วโดยสิ้นเชิง