ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 642

กู้โม่หานหยุดอยู่ข้างกายของเกี๊ยวน้อยสักพัก แล้วจึงแบกร่างกายอันอ่อนล้าของเขา ไปที่ที่หนานหว่านเยียนเคยอาศัยอยู่

ทุกอย่างที่นี่ยังคงเหมือนเดิม เหมือนตอนที่หนานหว่านเยียนยังอยู่

เขานอนตะแคงอยู่บนเตียง ลำตัวนั้นได้โค้งงอเล็กน้อย ใบหน้าที่หล่อเหลาวางอยู่บนหมอนที่นุ่ม สองมือกอดผ้าปูที่นอนข้างตัวไว้แน่น

หลับตาลงช้าๆ กู้โม่หานหายใจเข้าลึกๆ ปลายจมูกของเขาดูเหมือนจะยังมีกลิ่นยาจางๆ จากร่างกายของหนานหว่านเยียนวนเวียนอยู่ ทุกคราที่เขาอยู่ที่นี่ เขาถึงจะรู้สึกว่าตนนั้นยังมีชีวิตอยู่

ทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวเขายังเหลืออยู่บนกลิ่นอายของหนานหว่านเยียน ทำให้เขารู้สึกสบายใจ

หากมิใช่เช่นนี้ ปลายประสาทที่ตึงเครียดของเขาจะย้ำเตือนเขาเสมอว่า เขายังตามหานางกลับมามิได้ เขายังมิสามารถพักผ่อนได้...

สองเดือนมาแล้ว เขาเหมือนกับเป็นโรคที่นอนมิหลับ มีเพียงได้อยู่ที่นี่ เขาจึงจะรู้สึกปล่อยวาง และสามารถพักผ่อนได้บ้าง

แสงจันทร์จมลึกดั่งสายน้ำ กู้โม่หานปลดปล่อยความระแวดระวังรอบกายอย่างมิรู้ตัว แล้วจึงค่อยๆ หลับไป

ทุกสิ่งรอบตัวกลายเป็นเรื่องมิจริงแล้ว เขาขมวดคิ้วแน่น แต่กลับรู้สึกว่าคิ้วของเขาถูกคนทำให้ผ่อนคลายลง

ลืมตาขึ้นด้วยความงุนงง กู้โม่หานเห็นว่าในอ้อมกอดของเขา มีหนานหว่านเยียนกำลังยิ้มและมองเขาอยู่ในนั้น ยื่นมือออกมาเพื่อคลายความกังวลของเขา

“หว่านเยียน?”เขาทั้งประหลาดใจและดีใจ รีบสวมกอดความนุ่มนวลนี้ไว้ในอ้อมแขนอย่างตื่นเต้น

ทุกอย่างเหมือนจริงจนน่ากลัว เอวที่มิมีกระดูกของหญิงสาว กลิ่นสมุนไพรจางๆ จากผมของนาง และอุณหภูมิร่างกายของนาง

เขามิรู้จะอธิบายความรู้สึกของตนเองเยี่ยงไรดี นำหัวของตนกดจมลงไปที่ต้นคอของหนานหว่านเยียน ดวงตาที่ทั้งแคบและยาวซ่อนความตื่นเต้นไว้มิอยู่ ถึงกระทั่งสีของความเจ็บปวดด้วยก็ตาม

“หว่านเยียน หว่านเยียน เจ้าอย่าหนีไปอีกเลยได้หรือไม่”

“ข้าผิดไปแล้ว กลับมาอยู่ข้างกายข้าเถิด ข้าและลูกต่างก็คิดถึงเจ้า ชายในฝันที่เจ้าต้องการ ข้ากำลังพยายามที่จะเข้าใกล้ ขอร้องให้เจ้ากลับมาได้หรือไม่ แม้เจ้าเพียงแค่กลับมาดูข้าสักนิด ให้ข้ารู้ว่าเจ้าและลูกปลอดภัย...”

ครานี้ หนานหว่านเยียนนำแขนของนางโอบรอบคอของเขาไว้ จ้องมองมาที่เขาอย่างอ่อนโยน

“โม่หาน ข้ารับปากเจ้า จะไม่จากเจ้าไปไหนอีกแล้ว”

“เจ้าก็อย่าเอาแต่ขมวดคิ้วอยู่เลย น่าเกลียดมากนะ ถึงเวลาจะทำให้เด็กน้อยทั้งสองตกใจเอาได้”

การปลอบประโลมและสัมผัสของหนานหว่านเยียน ดูเหมือนจะกระตุ้นหัวใจของกู้โม่หานอีกครา

ความรู้สึกที่ถูกเก็บกดมานานได้หลั่งไหลออกมา เขาพลิกตัวและกดหนานหว่านเยียนไว้ใต้ร่างตน จ้องมองไปที่แก้มอันบอกบางของนาง

เขากำมือของหนานหว่านเยียนไว้แน่นด้วยฝ่ามือร้อนของเขา ก้มศีรษะลงจูบนาง เรียกชื่อนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด้วยดวงตาสีแดงที่กระหายเลือด แสดงความรักใครและครอบงำ

“หว่านเยียน...”

“อืม ข้าอยู่นี่”หนานหว่านเยียนเอ่ยตอบกู้โม่หานครั้งแล้วครั้งเล่า สองมือโอบคอของเขาไว้แน่น เหมือนกับว่ามิอยากจะปล่อยมือ

ม่านเคลื่อนไหวเบาๆ เต็มไปด้วยกลิ่นอายของฤดูใบไม้ผลิ

หลังจากนั้นมินาน กู้โม่หานมองไปที่หนานหว่านเยียนอย่างพึงพอใจ หันไปกอดนางไว้ในอ้อมแขน

แต่เพียงพริบตา ทุกอย่างกลับมลายหายไป ราวกับมิมีอะไรเกิดขึ้น ในอ้อมกอดของเขา มีเพียงแค่ผ้าห่มอันหนาวเย็น

กู้โม่หานลืมตาขึ้นมาด้วยความงุนงง ดวงตาของเขามีความรู้สึกเหงาและสูญเสีย

กู้โม่หานนอนราบ ยกแขนขึ้นปิดตาของตน รอยแผลเป็นที่ซับซ้อนดูน่ากลัวขึ้นมากเป็นพิเศษเมื่ออยู่ใต้แสงจันทร์

“ที่แท้ก็แค่ฝัน”ฝันช่างงดงาม ความจริงช่างน่าเวทนา ในใจของกู้โม่หานว่างเปล่า รอบข้างเงียบเชียบมิมีเสียงใดและเยือกเย็นจนน่ากลัว

เขายิ้มออกมาอย่างขมขื่น ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความเย้ยหยันตัวเอง“แต่เจ้าก็ยังทนมาอยู่ในความฝันของข้า นั่นหมายความว่า ในเร็วๆ นี้ พวกข้าจะได้พบกันอีกคราใช่หรือไม่?”

แสงจันทร์เยือกเย็นพลิ้วไหว เขาพึมพำกับตนเอง ราวกับถามสายลมยามเย็น