ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 645

เสิ่นอี่ว์เดินมาทางพวกเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย หยุดยืนอยู่ด้านหน้าของหยุนเหิง

เฟิงยางและหนานหว่านเยียนต่างก็ก้มหน้า ยืนอยู่ด้านหลังของหยุนเหิงด้วยความเคารพ

หยุนเหิงทักทายเสิ่นอี่ว์ด้วยท่าทีที่ปกติของเขา“องครักษ์เสิ่น มีเรื่องอันใดหรือ?”

เสิ่นอี่ว์มองไปที่สาวใช้ทั้งสองที่ด้านหลังของหยุนเหิง รู้สึกคุ้นตา แต่ก็มิคิดสิ่งใด หันไปจับมือกับหยุนเหิงและเอ่ยว่า“ท่านแม่ทัพน้อย มีเรื่องต้องขอความช่วยเหลือจากท่านจริงๆ ขอเชิญท่านตามข้ามา”

หยุนเหิงขมวดคิ้ว แม้เขาจะมิวางใจเรื่องหนานหว่านเยียน แต่บัดนี้กลับทำได้แค่ตามเสิ่นอี่ว์ออกไป

เขาหันกลับไป จงใจใช้น้ำเสียงที่ออกคำสั่งกับหนานหว่านเยียนและเฟิงยาง“ไป๋จื่อ เจ้าก็มิใช่ครั้งแรกที่ตามข้าข้ามาที่วัง เจ้าพาเฟิงยางไปรอข้าที่สระบัวเถิด รอข้าจัดการเรื่องเสร็จ ข้าจะกลับไปหาพวกเจ้า”

“ในวังมิเหมือนด้านนอก พวกเจ้าทั้งสองต้องระวัง อย่าทำเสื้อผ้าพวกนายท่านเลอะเด็ดขาด”

การคัดเลือกนางสนมอยู่ที่อุทยานหลวง สระบัวอยู่ห่างจากอุทยานหลวงอยู่บ้าง คงจะมิเจอกันหรอก

“เพคะ แม่ทัพน้อย”หนานหว่านเยียนและเฟิงยางโค้งลงพร้อมกัน ตอบกลับด้วยความเคารพอย่างยิ่ง

หยุนเหิงเดินจากไปพร้อมเสิ่นอี่ว์ เมื่อเห็นว่าเสิ่นอี่ว์จำนางมิได้ หนานหว่านเยียนก็วางใจไปได้เยอะ เดินตรงไปที่สระบัวพร้อมกับเฟิงยางอย่างสุดฝีเท้า

นางคิดว่าที่สระบัวนั่นจะมิมีผู้ใด มิคิดว่าจะครึกครื้นถึงเพียงนี้ หญิงสาวที่แต่งตัวสวยงามมากมายมารวมตัวกันอยู่ที่นี่

ในนั้นมีผู้ที่หน้าตาคุ้นเคยมิน้อย แม้แต่เจียงหรูเยว่ก็อยู่ที่นี่ด้วย

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้วอย่างประหม่า เกิดอันใดขึ้น มิใช่ว่าจัดการเลี้ยงชมดอกไม้หรือ ทำไมคนพวกนี้มิไปอยู่ที่อุทยานหลวง มาที่นี่ทำอันใดกัน?

แผ่นดินนี้ช่างแคบเหลือเกิน

นางเอ่ยอย่างเฉียบขาดว่า:“เฟิงยาง ไป”

ทั้งสองต้องการจะเดินออกไปอย่างเงียบๆ แต่จู่ๆ ก็ถูกคนเรียกให้หยุด น้ำเสียงช่างคุ้นเคยเสียจริง

“โยว น้องสาวท่านนั้นอย่าพึ่งไปสิ งานเลี้ยงชมดอกไม้มิได้อยู่ที่อุทยานหลวง มารวมตัวกันที่นี่ต่างหาก เจ้าเป็นคนที่ใดกัน ทำไมไม่เคยเห็น?”

เดิมทีเจียงหรูเยว่กำลังพูดคุยอยู่ จู่ๆ ก็เห็นหนานหว่านเยียนและเฟิงยางที่อยู่มิไกล นางคิดว่าเป็นผู้ที่จะมาเลือกนางสนมเช่นเดียวกัน จึงตั้งใจร้องเรียกเสียงดัง

หายากนักที่จะมีผู้ที่หน้าตาธรรมดาเช่นนี้ แต่อย่าจากไปเลย มิมีใบเขียวจะชูดอกสีแดงที่สวยสดได้เยี่ยงไร

เจียงหรูเยว่ร้องเรียกเสียงดังนั้น ทำให้ผู้คนดึงดูดความสนใจมาที่นาง และทุกสายตาก็จับจ้องไปที่หนานหว่านเยียน

หนานหว่านเยียนและเฟิงยางในตอนนี้ จะเดินก็มิได้ จะมิเดินก็มิได้

หนานหว่านเยียนเข้าใจเจียงหรูเยว่เป็นอย่างมาก คนเช่นนี้รักหน้าตนเองโดยแท้ ถ้าหากมิเชื่อฟังนางต่อหน้าผู้คน เกรงว่าจะต้องถูกเพ่งเล็งเป็นแน่

นางและเฟิงยางยังยืนอยู่ที่เดิม มิได้เอ่ยสิ่งใดออกไป บางคนก็หัวเราะเยาะบางคนก็เหยียดหยาม ชี้นิ้วมาและเอ่ย

“พระเจ้า หน้าตาธรรมดาเช่นนี้ ก็กล้าเข้าวังมาเพื่อคัดเลือกนางสนม?”

“นางสวมใส่เพียงหมั่วซาธรรมดา และที่ติดผมที่ใส่ก็ราคาถูกมาก ดูก็รู้ว่ามิใช่ตระกูลมีชื่อเสียง ก็มิรู้ว่าหลุดเข้ามาที่นี่ได้เยี่ยงไร พี่สาวเจียง ท่านสูงส่งเช่นนี้ อย่าไปอยู่ใกล้นางนักเลย”

เจียงหรูเยว่เห็นผู้คนดูแคลนและเหน็บแนมหนานหว่านเยียน กลับกันนางได้รับความยกย่องให้ดูสูงส่ง จิตใจที่ใฝ่สูงของนางก็พึงพอใจมาก

นางเม้มริมฝีปากเป็นรอยยิ้มที่เหยียดหยาม และเอ่ยขึ้น“โธ่ คนสมัยนี้มิรู้จักดูตนเอง ชอบให้ตนเองถูกดูถูก แต่ก็มิเป็นไร เพราะมีผู้ที่ทำให้ข้าเด่นเยี่ยงนี้ ความงามของข้าถึงจะชัดเจนขึ้น”

ทุกคนหัวเราะออกมา เจียงหรูเยว่เล่นผมตนอย่างเบื่อหน่าย“ทำไมเวลานี้แล้ว ทำไมยังมิมีวี่แววของไทเฮาและไท่เฟยเหนียงเหนียง?”

เฟิงยางที่ได้ยินคนกลุ่มนี้พูดมิดีต่อหนานหว่านเยียน อาวุธที่ซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อก็สั่นทันที นางมองไปที่เจียงหรูเยว่ด้วยสายตาที่เย็นชาและอาฆาต แต่กลับถูกหนานหว่านเยียนเขย่าเบาๆ ที่ข้อมือเสียก่อน

คนกลุ่มนี้แล่นเรือไปตามลม และเห็นได้ชัดว่าเจียงหรูเยว่เป็นพวกแมวมิอยู่ หนูร่าเริง

จุดประสงค์ของนางในวันนี้มิใช่การมีปัญหา แต่เพื่อหาที่อยู่ของเกี๊ยวน้อย มิควรสร้างปัญหาใหม่

เฟิงยางเห็นหนานหว่านเยียนทำเช่นนี้ ทำให้สายตาอาฆาตก็จางหายไป อยู่ข้างกายของหนานหว่านเยียนอย่างเชื่อฟัง