ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 651

หนานหว่านเยียนตกใจ เฟิงยางยิ่งเหงื่อแตกพลั่ก

ทั้งคู่ไม่กล้าหยุด อวี๋เฟิงกดไหล่หนานหว่านเยียนทันที “ฮ่องเต้กำลังพูดกับเจ้า ทำไมเจ้าไม่ฟัง?”

สีหน้าของหนานหว่านเยียนเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เฟิงยางก็หยุดฝีเท้าแล้วหันไปมองหนานหว่านเยียน แต่กลับเห็นสายตาสงบเยือกเย็นของหนานหว่านเยียน บ่งบอกว่าให้นางออกไปก่อน

นางต้องกัดริมฝีปากและผงกศีรษะเบาๆ ล่าถอยไป แต่แทนที่จะเดินไปไหนไกล กลับอำพรางลมหายใจซ่อนตัวอยู่หลังภูเขาจำลอง เผื่อเกิดปัญหาอะไร

อีกด้านหนึ่ง แม้ว่าหนานหว่านเยียนจะกระวนกระวายอยู่ในใจ แต่ก็ยังสงบสติอารมณ์ได้ พลางหันกลับไปคารวะกู้โม่หานด้วยความเคารพ โดยตั้งใจลดเสียงลง

“ไม่ทราบว่าฝ่าบาทเรียกบ่าวไว้ด้วยเรื่องอันใดเพคะ?”

กู้โม่หานถึงมีโอกาสได้เผชิญหน้ากับหนานหว่านเยียนตรงๆ

เขาหรี่ดวงตาอันทรงเสน่ห์อย่างเย็นชา มองหนานหว่านเยียนตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่กลับพบว่ารูปร่างของนางคล้ายกับคนคนหนึ่ง นิ้วของเขากำแน่น “เงยหน้าขึ้น”

ในอ้อมอกของเขา เกี๊ยวน้อยกลับเลียริมฝีปากด้วยความตื่นเต้นลังเล ดวงตาโตคู่นั้นจ้องตรงไปที่หนานหว่านเยียน ร้อนแผดเผาอย่างถึงที่สุด

หนานหว่านเยียนกระแอมด้วยความประหม่า ประสานฝ่ามือที่มีเหงื่อออก แต่ยังคงเงยหน้าขึ้นตามคำสั่งของกู้โม่หาน เผยให้เห็นใบหน้าที่เปลี่ยนโฉมมาอย่างพิถีพิถัน

“เพคะ”

กู้โม่หานมองดูสตรีที่แต่งกายอย่างเรียบง่ายและหน้าตาธรรมดาที่อยู่ตรงหน้า แววตาสั่นเทา ค่อนข้างผิดหวัง

รูปร่างของสาวใช้คนนี้จะมองอย่างไรก็เหมือนหนานหว่านเยียน แต่เมื่อพิจารณาอย่างถี่ถ้วน นอกจากรูปร่างของนางแล้ว ก็ไม่มีตรงไหนสัมพันธ์กับหนานหว่านเยียนเลย ใบหน้าแตกต่าง แม้แต่กลิ่นกายก็แตกต่างอย่างสิ้นเชิง

เมื่อคิดว่าหนานหว่านเยียนจากไปสองเดือนแล้ว จนป่านนี้ยังไร้วี่แวว หัวใจของเขาก็ว่างเปล่า เหมือนถูกคว้านเนื้อออกไปชิ้นใหญ่

เขาคงคิดถึงนางมากเกินไปจริงๆ ตอนนี้เมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีลักษณะคล้ายกับนางมาก ก็คิดว่ามีโชคและความหวังรางๆ

กู้โม่หานยิ้มเยาะตัวเองในใจ ริมฝีปากบางมีความขมขื่นอย่างคลุมเครือ

ความจริงแล้ว นางพยายามขบคิดหาวิธีหนีไปทุกวิถีทาง แล้วจะตกหลุมพรางกลับมาได้อย่างไร

และครั้งนี้หนานหว่านเยียนอยู่ใกล้กับกู้โม่หานมากขึ้น แม้ว่าจะต้องการเพิกเฉยต่อสถานการณ์ของเขา แต่ก็พิจารณาเขาอย่างรอบคอบชัดเจน

ไม่ได้เจอกันสองเดือน กู้โม่หานไม่เพียงซูบผอมลง มือขวาของเขายังดูไม่ประสานกันอีก ขณะที่อุ้มเกี๊ยวน้อย ก็มักจะหันออกไปด้านนอกเป็นนิสัย

แต่แขนเสื้อนั้นยาวเกินไป นางมองไม่เห็นเงื่อนงำใดๆ แค่รู้สึกว่ามือขวาของเขาได้รับบาดเจ็บ

ส่วนมือซ้ายของเขามีแหวนนิ้วก้อยเพิ่มขึ้นมาอีกวง นางมองปราดเดียวก็จำได้ในทันที มันทำจากปิ่นระย้าที่นางเคยสวมในพิธีมอบบรรดาศักดิ์

แหวนนิ้วก้อยมีรูปทรงปราดเปรียวทันสมัย แต่มีกลีบยื่นออกมาที่ขอบหยกฝัง คล้ายกับดอกไอริส

เมื่อสวมมันบนนิ้วก้อยขาวเรียวยาวของกู้โม่หาน จะเห็นได้ชัดว่าไม่เหมาะเลย ไม่เพียงแต่ดูเป็นผู้หญิงเท่านั้น แต่ยังไม่ค่อยเข้ากันอีกด้วย วางอยู่บนข้อนิ้วของเขาอย่างฝืนๆ

สีหน้าท่าทางของหนานหว่านเยียนดูแปลกไป เขาเอาปิ่นระย้าของนางมาทำเป็นแหวนสวมนิ้วได้อย่างไร…

เกี๊ยวน้อยขยุกขยิกอยู่ในอ้อมกอดของกู้โม่หาน ลงสู่พื้นอย่างราบรื่น

แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรรุนแรงเกินไป แค่เอื้อมมือไปที่เกี๊ยวน้อยอย่างอ่อนโยนรักใคร่ พลางเอ่ยปากกระซิบเบาๆ ว่า “อานผิง มานี่”

เกี๊ยวน้อยปล่อยมือกลับมาอยู่ข้างๆ กู้โม่หานอย่างไม่เต็มใจ พลางมองหนานหว่านเยียนตาปริบๆ บุ้ยปากก้มหน้าลง

ฝ่ามือของหนานหว่านเยียนว่างเปล่า ปลายนิ้วงุ้มเข้า กำหมัดอย่างอ้างว้าง สายตาที่มองเกี๊ยวน้อย เป็นความเจ็บปวดที่ไม่อยากพรากจาก

สีหน้านี้ถูกกู้โม่หานจับได้ เขาตกใจ ขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

แต่เมื่อพิจารณาจากที่นางเพิ่งปกป้องเกี๊ยวน้อยไปเมื่อครู่ อาจเป็นเพราะว่าชอบเด็กมาก ไม่เช่นนั้นคงไม่แสดงสายตาเศร้าสร้อยเช่นนี้

และหญิงผู้นี้มีมารยาทและสุภาพ ไม่น่าจะเป็นบ่าวจริงๆ การที่สามารถปรากฏตัวที่นี่ได้ บางทีอาจได้รับเลือกจากเสด็จย่าให้เข้าวังเพื่อคัดเลือกชายา

กู้โม่หานถูแหวนนิ้วก้อยที่มือขวา คิ้วและดวงตากดลงเบาๆ น้ำเสียงไม่เร็วไม่ช้า แต่มีคำเตือนแฝงอยู่อย่างคลุมเครือ

“ข้าไม่สนว่าเจ้าจะสมัครใจเข้าวังหรือไม่ แต่เชื่อว่าเจ้าก็เป็นคนฉลาดคนหนึ่ง”

“ตำแหน่งในฮองเอา ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าควรคิดฝัน”

หนานหว่านเยียนก้มหน้าลงพยักหน้าเล็กน้อย แต่น้ำเสียงมีความโล่งใจระคนดีใจ “เพคะ บ่าวเข้าใจ”

ดูเหมือนว่ากู้โม่หานจะถือว่านางเป็นผู้สมัครสนมแล้ว แต่เช่นนี้ก็ดี ตราบใดที่จำนางไม่ได้ แผนการทั้งหมดก็สามารถดำเนินต่อไปได้ตามปกติ

กู้โม่หานเห็นหนานหว่านเยียนมีเหตุผล จึงถามคำถามอีกสองข้อ “พ่อของเจ้าคือใคร มีตำแหน่งอยู่ในวังหรือ?”