ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 653

ในอ้อมกอด อาการสั่นระริกของเด็กน้อยทำให้กู้โม่หานนึกว่าเกี๊ยวน้อยร้องไห้

เขารู้ดีถึงความดื้อรั้นของลูกสาว และยิ่งรู้สึกทุกข์ใจมากที่เกี๊ยวน้อยติดหนานหว่านเยียนแจ

ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา เกี๊ยวน้อยใจร้ายกับเขาเสมอ เมื่อเขาถามถึงวันที่เกิดการระเบิด ต้องการที่จะค้นหาที่อยู่ของหนานหว่านเยียนให้เร็วขึ้น แต่เกี๊ยวน้อยจะอ้าปากถกเถียงกับเขา

และเขาไม่สามารถสะกิดแผลเป็นของเด็กได้ เพราะถึงอย่างไร ตอนนี้เขาได้ทำให้หนานหว่านเยียนหายไปแล้วจริงๆ

กู้โม่หานเม้มปาก ยกมือขึ้นลูบศีรษะเกี๊ยวน้อยอย่างอ่อนโยน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงรักใครและอ่อนโยนที่สุด “ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่รับใครเป็นชายาอีกเด็ดขาด หลายวันมานี้ก็ส่งคนไปตามหาแม่กับซาลาเปาน้อยของเจ้าไม่หยุดพักเลย”

“วันนี้ทำให้เจ้าคับข้องใจ เป็นความผิดของพ่อเอง ต่อไปจะไม่ยอมให้เจ้าถูกรังแกอีกเป็นอันขาด”

เกี๊ยวน้อยนอนฟุบอยู่บนหัวไหล่ของกู้โม่หาน มองไม่เห็นหนานหว่านเยียนแล้ว พลางบุ้ยปากหน้าเศร้า

หลังจากได้ยินคำพูดของเขา ก็ยิ่งบุ้ยปากหนักกว่าเดิม

พ่อเฮงซวยโง่เง่าจริงๆ เมื่อครู่ท่านแม่อยู่ใกล้ตรงหน้าเขามาก เขายังจำไม่ได้อีก

แต่นางก็ไม่กล้าบอกกู้โม่หานว่าท่านแม่เข้ามาในวังแล้ว มิฉะนั้น พ่อเฮงซวยจะต้องหาทางรั้งท่านแม่ไว้ ไม่ปล่อยให้นางไปไหนอีก

นั่น...ไม่ใช่สิ่งที่ท่านแม่คาดหวัง

ดังนั้นนางจึงจงใจแสดงท่าทางดุร้าย หันไปจ้องเขม็งใส่กู้โม่หาน ทำแก้มป่องตอบโต้กลับอย่างโกรธเกรี้ยว “แล้ววันนี้ข้าไม่ได้ถูกรังแกหรือ ฮึ่ม”

“หากท่านไม่อยากรับชายาจริง ท่านคงไม่ปล่อยให้มีสตรีมากมายเข้ามาหรอก ข้าไม่เชื่อคำโกหกของท่าน!”

คำพูดของเกี๊ยวน้อยทำให้ดวงตาของกู้โม่หานมืดมน เข้าสู่สภาวะสำนึกผิดอย่างสุดซึ้ง

วันนี้มันเป็นความประมาทเลินเล่อของเขาจริงๆ ไม่คาดคิดมาก่อนว่าในขณะที่เขากำลังยุ่งอยู่กับงานราชการ เสด็จย่าจะใช้วิธีการเช่นนี้มาบีบบังคับให้เขาเข้าวังหลัง

และยิ่งไม่คิดว่าจะมีใครกล้ารังแกนาง! รังแกลูกสาวของเขา!

ความโกรธถาโถมเข้าใส่หัวใจ

แต่เนื่องจากมีลูกอยู่ด้วย กู้โม่หานจึงข่มไฟโทสะเอาไว้ได้อย่างรวดเร็ว คิ้วและดวงตาที่เย็นชาดูไม่มีความผิดปกติใดๆ

เขาพาเกี๊ยวน้อยกลับไปที่โถงด้านข้างของตำหนักหยูซิน ส่งเด็กให้กับเซียงอวี้ที่กำลังลนลาน “ดูแลอานผิงให้ดี หากเกิดเหตุการณ์เช่นในวันนี้ ข้าจะให้เจ้ารับผิดชอบ”

เซียงอวี้รีบรับเกี๊ยวน้อยมา ผงกศีรษะครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความเสียใจและประหม่า “บ่าวผิดไปแล้ว ขอพระราชทานอภัยฝ่าบาท”