ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 662

ในห้องโถงด้านข้าง หนานหว่านเยียนยังรีบรักษาหลินเอ๋อร์ฉุกเฉินเหมือนแข่งกับเวลา เด็กก็หมดสติไปอยู่เล็กน้อยแล้ว

นางรีบถอดเข็มเงินออก ยื่นมือไปกดจุดเฟ่ยซูของหลินเอ๋อร์ มองไปที่หลินเอ๋อร์ซึ่งมีใบหน้าซีดเซียวและเหงื่อออก และพูดคุยกับเขาอย่างอ่อนโยน

“หนูน้อย โปรดอดทนไว้ก่อนนะ เดี๋ยวก็จะดีขึ้นแล้ว”

“เดี๋ยวเจ้าหายดีแล้ว ข้าจะขอให้พ่อของเจ้าเอาขนมอร่อย ๆ มาให้ด้วย”

ไม่มีใครอยู่ที่นี่ หนานหว่านเยียนจึงสามารถนำตัวเร่งปฏิกิริยาเบต้า 2 ออกจากช่องว่างได้โดยไม่ต้องกังวลใดๆ

นางงอแขนซ้ายและวางไว้ใต้หมอนของหลินเอ๋อร์ จากนั้นให้เขายกศีรษะขึ้นเล็กน้อย ถือตัวเร่งปฏิกิริยาไว้ในมือขวา จ่อไปที่ปากของเขาที่กำลังหายใจลำบาก

ในการกดครั้งแรก หนานหว่านเยียนบีบจมูกของหลินเอ๋อร์เพื่อป้องกันไม่ให้เขาหายใจไว ๆ หลังจากที่ตัวเร่งปฏิกิริยาเข้าไปในหลอดลมจนหมด นางถึงค่อย ๆ ปล่อยออกและทำการกดครั้งที่สอง

หลังจากสองครั้งติดต่อกัน นางเฝ้าดูใบหน้าของหลินเอ๋อร์ค่อยๆ กลับมามีเลือดฝาดขึ้น และหน้าอกที่สั่นเทาและจากหายใจแรง ๆแต่เดิมก็เริ่มคงที่และผ่อนคลายเช่นกัน

ในที่สุดหนานหว่านเยียนถึงถอนหายใจได้ ความกังวลและความตึงเครียดในดวงตาของนางก็หายไป แทนที่ด้วยความรักใคร่เอ็นดูที่มีต่อหลินเอ๋อร์

เด็กน้อยคนนี้เกิดมาด้วยโรคหอบหืด หากวันนี้นางไม่ได้เข้าไปในวัง ก็ไม่แน่ว่าหลินเอ๋อร์จะต้องตกอยู่ในความอันตรายอะไรหรือเปล่า

นางวางหลินเอ๋อร์นอนราบบนเตียง ตบไหล่เขาอย่างเบา ๆ ช่วยเช็ดเหงื่อเย็นที่หน้าผากของเขาอย่างระมัดระวัง และยังปลอบเขาอย่างอ่อนโยนว่า "ไม่เป็นไร ๆ ทุกอย่างผ่านไปแล้ว ไม่ต้องกลัว"

สถานการณ์ฝั่งหนานหว่านเยียนคงที่แล้ว นางจึงเริ่มเขียนใบสั่งยาสำหรับหลินเอ๋อร์ แต่สำหรับคนอื่น ๆ ที่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดนี้ กลับกำลังเหงื่อออกอย่างล้นหลามในห้องโถง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหยุนอี่ว์โหรว แม้ว่านางจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อยับยั้งความตื่นเต้นของตัวเอง แต่นางยังคงกำแขนเสื้ออย่างแรงด้วยมือ และดวงตาของนางก็จับจ้องไปยังทิศทางที่หลินเอ๋อร์หายตัวไปอย่างใจจดใจจ่อ

สีหน้าของหยุนอี่ว์โหรวดูไม่เป็นธรรมชาติ ยิ่งดูเหมือนว่ากังวลมากเกินไปแล้ว

ฉากนี้ปี้หยุนบังเอิญเห็น

ปี้หยุนมองไปที่หยุนอี่ว์โหรวที่อยู่ต่อหน้านางอย่างแปลก รู้สึกแปลกประหลาดมาก

โหรวเฟยไม่น่าจะคุ้นเคยกับเฉิงอ๋องไม่ใช่หรือ?

ทำไมตอนนี้นางกลับรู้สึกว่าเหนียงเหนียงเป็นห่วงเสี่ยวซื่อจือของเฉิงอ๋องมากกว่าฮ่องเต้ด้วย?

ในช่วงเวลานี้เหนียงเหนียงใจเย็นและเก็บตัวมากขึ้น นางไม่ได้เห็นเหนียงเหนียงกระสับกระส่ายแบบนี้มานานแล้ว

แต่ปี้หยุนไม่กล้าพูดอะไรไปมากเกินไป ได้แต่ก้มหน้าเงียบ ๆ พึมพำอยู่ในใจ