ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 665

บรรยากาศตึงเครียดขึ้นทันที และทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะประหม่า

นี่ ฝ่าบาทจะแน่ใจได้อย่างไรว่าแม่ทัพน้อยกำลังหลอกลวงฮ่องเต้อยู่?

แววตาของหนานหว่านเยียนและเฟิงยางต่างแน่นขึ้นในเวลาเดียวกัน สงสัยว่ากู้โม่หานมองผ่านจุดใด

เพียงแค่ฟังคำพูดของหยุนเหิง หนานหว่านเยียนก็ไม่คิดว่าจะมีปัญหาแต่อย่างใด พวกเขาตัดสินใจเรื่องนี้ไว้แล้วระหว่างทางเข้าไปในวังเกี่ยวกับตัวตนภูมิหลังของนาง

พูดถึงขั้นนี้แล้ว หยุนเหิงก็คุกเข่าลงทันที เหงื่อเย็นหยดลงจากหน้าผากของเขา แต่เขาก็แค่บังคับตัวเองอย่างสุดความสามารถ “ฝ่าบาท กระหม่อมกล้าดียังไงที่จะมาหลอกลวงฮ่องเต้ สิ่งที่ข้าพูดไปเมื่อกี้ เป็นความจริงทุกคำเลย!”

อย่างไรก็ตาม กู้โม่หานก็เพิกเฉยต่อเขาและจับจ้องไปที่หนานหว่านเยียนด้วยสายตาที่ลุกโชน "ถ้าฐานะตระกูลนางตกต่ำจริง ๆ ย้ายเข้าไปอยู่ในจวนแม่ทัพไปนาน ตอนที่เจ้าใกล้จะตาย ทำไมไม่เห็นนางออกมาช่วยชีวิตเจ้า คำพูดเต็มไปด้วยช่องโหว่ เจ้านี่ยังอยากจะปกปิดความจริงหรือ?"

หัวใจของหยุนเหิงและเฟิงยางกระโดดขึ้นไปที่คอ

หนานหว่านเยียนมองไปที่รูม่านตาสีดำสนิทของเขา และหัวใจของนางสั่นอย่างรุนแรง นางบังคับตัวเองให้สงบลงและพูดว่า "ตอนที่แม่ทัพน้อยประสบอุบัติเหตุ บ่าวไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงเพราะกลับบ้านบูชาบรรพบุรุษของบ่าวไปแล้ว จึงไม่ทันที่จะช่วยชีวิตแม่ทัพน้อยด้วย"

หยุนเหิงตอบตามอย่างรีบร้อน "ใช่ ฝ่าบาท ตอนนั้นนางไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง มิฉะนั้น ก็ไม่จำเป็นให้ฮองเฮาออกมาช่วยกระหม่อมด้วยแล้ว"

กู้โม่หานปล่อยเสียงเย็น ๆ โดยไม่ละสายตาจากร่างกายของหนานหว่านเยียนว่า "เป็นเรื่องบังเอิญอย่างนั้นหรือ"

เมื่อเห็น กู้โม่หานกำลังไล่ตาม เกี๊ยวน้อยก็กลัวว่าเขาจะมองผ่านหนานหว่านเยียนให้ได้ ดังนั้นจึงเอื้อมมือไปสะกิดหน้าอกของกู้โม่หานทันที

"เสด็จพ่อ เซียนเซิงได้บอกว่าเรื่องบังเอิญแบบนี้มีในโลกเป็นจำนวนมาก ท่านอย่าไม่เชื่อเลย แล้วท่านแม่ก็เคยบอกไว้ก่อนว่ามีคนเหนือคน มีฟ้าเหนือฟ้า ท่านแม่เคยบอกไว้ก่อนว่ามีคนเป็นอันมากในโลกนี้เป็นคนมีความสามารถ ไม่ควรอวดดี"

“ทักษะทางหมอของพี่สาวคนนี้เก่งจริง ๆ แต่วิธีช่วยชีวิตคนของนางแตกต่างจากของท่านแม่ด้วย นางไม่สามารถแย่งรัศมีของท่านแม่ไปได้ ท่านขู่นางทำไมอ่ะ”

ขุนนางทุกคนเช็ดเหงื่อเย็น ๆ ของพวกเขาอย่างเงียบ ๆ มองไปที่เกี๊ยวน้อยในอ้อมแขนของกู้โม่หาน กลัวเกินไปซึ่งไม่สามารถจะพูดอะไรได้

ก็ต้องเป็นองค์หญิงอานผิงช่างกล้าจริง ๆ กล้าที่จะพูดออกมา

พูดกันตามตรง ฮ่องเต้ไม่จำเป็นต้องมาทำให้สาวใช้ลำบาก

และยังเป็นสาวใช้ที่เพิ่งช่วยชีวิตเสี่ยวซื่อจือไป

ความสงสัยฉายแววในดวงตาของหยุนอี่ว์โหรว และกู้โม่เฟิงก็ขมวดคิ้วด้วยความงงงวยและมองไปที่กู้โม่หาน

เขาหยุดชั่วคราวและถามอย่างมีประสงค์ที่ดี "ฝ่าบาทเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า"

“ในความเห็นของกระหม่อม เป็นเรื่องยากสำหรับผู้หญิงที่จะเรียนหมอ และยิ่งยากสำหรับผู้หญิงที่มีทักษะทางหมอที่ยอดเยี่ยม ด้วยเหตุนี้ แม่นางไป๋จื่อคนนี้ดูเหมือนจะมีความคล้ายคลึงกับฮองเฮาค่อนข้างเยอะ แต่นั่นเป็นเพียงเรื่องบังเอิญแค่นั้นเอง”

“แม้แต่องค์หญิงอานผิงยังทราบว่าเหนือคนยังมีคน บางทีอาจมีผู้หญิงจำนวนมากเช่นนี้ที่เรียนเรื่องหมอตามพื้นบ้าน เป็นเพียงว่าไม่มีใครค้นพบ”

เวลาพูด เขาก็พูดที่ข้างหูกู้โม่หานอีก และพูดด้วยเสียงต่ำ: "นอกจากนี้ แม่นางไป๋จื่อดูไม่เหมือนฮองเฮาเลยแม้แต่นิดเดียว แตกต่างโดยเส้นเชิง ฝ่าบาท อย่าทำให้สาวใช้ลำบากดีกว่า เมื่อกี้ถ้าไม่ใช่เพราะนาง หลินเอ๋อร์คงจะไม่รอดก็เป็นได้ "

พอพูดจบ เขาก็มองไปที่หนานหว่านเยียนอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม เปลี่ยนเรื่องอย่างจงใจ และน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชม "แม่นางไป๋จื่อ โปรดคิดถึงรางวัลที่ข้าเพิ่งกล่าวถึงเมื่อกี้ เจ้าต้องรู้ว่าปกติข้ามักจะตระหนี่มาก ยากที่จะพูดแบบนี้ได้”