ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 664

กู้โม่หานซึ่งอุ้มเกี๊ยวน้อยอยู่ข้าง ๆ เลิกคิ้วเบา ๆ และใบหน้าที่หล่อเหลาขาวเนียนของเขาก็ซ่อนสีเข้มไว้อยู่เล็กน้อย

หมอหลวงเจียงบิดเคราสีขาวของเขา และอดไม่ได้ที่จะมองขึ้นและลงที่หนานหว่านเยียน ชมอย่างไม่หยุดยั้งว่า "กระหม่อมใช้ชีวิตมาหลายปี และอายุยิ่งมากขึ้น จะยิ่งได้เห็นคนที่มีความสามารถมากมายจริงๆ "

“ไม่คาดคิดมาก่อนว่าแม่นางคนนี้อายุยังน้อยจะได้มีทักษะทางหมอที่น่าทึ่งทีเดียว! และก็ใจเย็นมากด้วย ไม่เหมือนกับผู้หญิงธรรมดาทั่วไปจริง ๆ”

คำชื่นชมของหมอหลวงเจียงทำให้ทุกคนเชื่อมั่นในทักษะทางหมอของหนานหว่านเยียนมากขึ้น

หยุนเหิงรู้สึกประหม่าจนฝ่ามือของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น ๆ และหวังว่าจะสามารถหารอยแตกบนพื้นดินแอบซ่อนเข้าไปได้

กู้โม่เฟิงมอบหลินเอ๋อร์ให้กับสาวใช้ตามหลังให้ดูแลให้ดี แล้วถึงจะมีโอกาสกล่าวขอบคุณหนานหว่านเยียน "เจ้าช่วยข้าในวันนี้ ข้าไม่รู้จะตอบแทนเจ้าอย่างไร ขอเพียงรางวัลใด ๆ เจ้าต้องการ ถ้าให้ได้ ข้าจะให้ได้หมดเลย!"

แต่หนานหว่านเยียนกลับยิ้มและส่ายหัวด้วยใบหน้าที่ดูเหมือนเปิดกว้างและใจเย็น “ขอขอบคุณเฉิงอ๋องเตี้ยนเซี่ยที่ให้เกียรติบ่าวด้วย แต่นี่เป็นหน้าที่ของบ่าว และไม่ต้องการรางวัลใด ๆ ตราบใดที่ซื่อจือเตี้ยนเซี่ยปลอดภัยโดยสวัสดิภาพก็พอแล้ว”

“เห็นถึงซื่อจือเตี้ยนเซี่ย บ่าวก็จะนึกถึงน้องชายที่บ้านด้วย”

ที่จริง นึกถึงสาวน้อยสองคน

พ่อแม่ทั่วโลกหัวใจเดียวกัน ใครจะไม่คาดฝันว่าลูกจะแข็งแรงและปลอดภัยไปตลอดชีวิต

แต่หยุนอี่ว์โหรวกลับมองไปที่หนานหว่านเยียนอย่างมีความหมายลึก สาวใช้คนนี้ไม่แยแสกับชื่อเสียงและโชคลาภขนาดนี้ จะสร้างความประทับใจให้กับผู้คนอย่างแน่นอน มีความเย็นชาปรากฏในดวงตาของนาง

โดยแน่นอน ทุกคนต่างชมไปที่หยุนเหิงบ้าง หรือแสดงความยินดีกับหยุนเหิงบ้าง ต่างพูดกันว่ามีสาวใช้ใจดีที่เป็นหมอในจวนแม่ทัพ

มีแค่กู้โม่หานเท่านั้นในฝูงชน

เขาอุ้มเกี๊ยวน้อยไว้ในอ้อมแขน ประสานนิ้วเรียวยาวแน่น ลูบวงแหวนหางที่ส่องแสงจางๆ และจ้องมองหนานหว่านเยียนด้วยแววตาที่ร้อนแรง

“ข้าคาดไม่ถึงว่า เจ้านอกจากจะไม่กลัวอำนาจเผด็จการแล้ว ยังมีความสามารถมากมายอีกด้วย”

“แต่ว่า สาวใช้ในจวนแม่ทัพเท่านั้นจะเรียนรู้ทักษะทางหมอสุดยอดเช่นนี้ได้อย่างไร เจ้ามีความสัมพันธ์กับฮองเฮาอะไรหรือไม่”