ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 677

เจ้าหนูน้อยนอนคว่ำอยู่บนไหล่เขามองไปที่หนานหว่านเยียน หนานหว่านเยียนให้สัญญาณมือกับนาง จำไว้ให้ไปหาหยีเฟย

เจ้าหนูน้อยดูแล้วก็เข้าใจ มองนางด้วยนัยน์ตากลมโตซึ่งแดงเล็กน้อย และถูกกู้โม่หานอุ้มออกไปจากตำหนัก หนานหว่านเยียนไม่มัวรีรอ รีบลุกขึ้นแล้วพยักหน้าให้กับอวี๋เฟิงและเซียงอวี้ทันที “วันนี้รบกวนมากแล้ว ลาก่อน”

พูดจบ นางก็เดินออกไปจากตำหนักหยูซิน ไปรอเฉินกงกงอยู่ด้านนอก

เซียงอวี้มองดูด้านของหลังหนานหว่านเยียนที่ออกไปไกล ก็ขมวดคิ้วแล้วเข้าไปใกล้อวี๋เฟิง กระซิบเบาๆ “เจ้ารู้สึกหรือไม่ ว่าไป๋จื่อผู้นี้แปลกๆ ?”

อวี๋เฟิงลูบท้ายทอย แก้มแดงเล็กน้อยและหลบสายตา “แปลก แปลกตรงไหน”

“บอกไม่ได้ แต่ว่าแปลกๆ……”

เซียงอวี้ส่ายหน้า ใบหน้าฉงนสงสัย นางมักจะรู้สึกว่าดวงตาคู่นั้นของไป๋จื่อ และท่าทางของไป๋จื่อ ดูคุ้นๆ อย่างอธิบายไม่ถูก “ช่างเถิด นางไปแล้วก็ดี จะได้ไม่ต้องอยู่ ก่อกวนจิตใจของฝ่าบาท”

พูดจบ นางก็จ้องมองอวี๋เฟิง “บุรุษอย่างพวกเจ้า จิตใจเหี้ยมเกรียมกันทั้งนั้น!”

อวี๋เฟิงชะงักงันอยู่ที่เดิม มองดูด้านหลังที่เดือดดาลของเซียงอวี้ อย่างไม่เข้าใจ

วันนี้เขาไปแหย่อะไรแม่ทูนหัวนี้กันแน่ ถึงได้โมโหเดือดดาลถึงเพียงนั้น

แต่จะว่าไปก็ใช่ อย่างน้อยหากยังไม่รู้จักสตรีผู้นี้อย่างถ่องแท้ จะพาเข้าวังไม่ได้ องค์หญิงอายุยังน้อยความคิดบริสุทธิ์ จักถูกคนไม่ดีชักนำไปทางที่ผิดไม่ได้เด็ดขาด……

ในขณะเดียวกัน หนานหว่านเยียนก็ถูกเฉินกงกงพาไปถึงหน้าประตูวังอย่างราบรื่น

เฉินกงกงยิ้มพลางชี้ไปที่รถม้าที่อยู่ไม่ไกลเพื่อบอกหนานหว่านเยียน “แม่นางไป๋จื่อ ท่านขึ้นรถเกิด อย่ามัวเสียเวลาอยู่เลย”

หนานหว่านเยียนพยักหน้า “ขอบคุณกงกงยิ่งนัก”

นางเองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก มุ่งตรงไปยังรถม้าทันที

ทันทีที่นางเปิดม่านรถออก นางก็นิ่งงันไป ในแววตานางเต็มไปด้วยความประหลาดใจและระมัดระวัง “ฝ่าบาท? องค์หญิงใหญ่อานผิง?”

นางไม่คาดคิดเลยแม้แต่น้อย ว่ากู้โม่หานจะพาหนูน้อยมารออยู่ในรถตั้งแต่เช้าเช่นนี้!

พวกเขาจะตามนางออกจากวังด้วยกันหรือ?!

กู้โม่หานเอนพิงเบาะรองนุ่ม นิ้วเรียวยาวเคาะลูกกรงเบาๆ ใบหน้าหล่อเหล๋าเดี๋ยวก็มืดเดี๋ยวก็สว่างภายใต้แสงอาทิตย์

เขาหรี่นัยน์ตาที่สวยงามสังเกตสีหน้าท่าทางตื่นตระหนกของหนานหว่านเยียน แววตาปรากฏรอยยิ้มจางๆ “ขึ้นมา”

ข้างกายเขา เกี๊ยวน้อยมองหนานหว่านเยียนอย่างตื่นเต้นดีใจเล็กน้อย นัยน์ตากลมโตเต็มไปด้วยความปีติยินดี “พี่ไป๋จื่อรีบขึ้นมาเถิด!”

เมื่อครู่นี้นางยังคิดอยู่เลยว่าจะไม่ได้เจอท่านแม่สักระยะ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าพ่อเฮงซวยจะออกจากวังไปส่งท่านแม่ด้วยกัน นางเองก็ต้องออกจากวังไปด้วย ได้อยู่กับท่านแม่นานอีกหน่อยก็ดีมากแล้ว!

ด้วยความกลืนไม่เข้าคายไม่ออก หนานหว่านเยียนทำได้เพียงเม้มปากแล้วขึ้นรถม้าไป และปล่อยม่านรถเบาๆ

นางนั่งตรงข้ามกู้โม่หานกับเกี๊ยวน้อย ท่าทางเกร็งๆ เล็กน้อย

“ฝ่าบาทกับองค์หญิงใหญ่จะออกจากวังหรือ?”

กู้โม่หานมองออกไปด้านนอกหน้าต่างดูเหมือนไม่สนใจ “เจ้าจะกลับจวนแม่ทัพน้อย ข้ากับอานผิงไม่ได้ออกจากวังนานแล้ว ก็เลยจะไปส่งเจ้า และถือว่าเป็นการพาอานผิงออกมาผ่อนคลายจิตใจด้วย”

“ทำไม ฮูหยินของแม่ทัพน้อยคิดว่าไม่เหมาะสมหรือ?”

นัยน์ตาแคบยาวของเขาจ้องมองหนานหว่านเยียน หนานหว่านเยียนขมวดคิ้วเบาๆ แล้วยิ้มด้วยสีหน้าปกติ “ข้ามิบังอาจ เพียงแต่ ที่ฝ่าบาทออกจากวังนี้ หากพบเจออันตรายละก็……”

คิ้วดาบของกู้โม่หานเลิกขึ้น “เจ้าไม่ต้องกังวลดอก”

ความรู้สึกของหนานหว่านเยียนหนักอึ้ง มองออกไปด้านนอกรถ แต่เห็นเพียงองครักษ์ติดตามห้าคน ล้วนสวมอาภรณ์ที่ใส่อยู่ประจำ ทั้งห้าคนนี้นอกจากเสิ่นอี่ว์แล้ว ที่เหลือก็ดูธรรมดาๆ

แม้ว่าคนอื่นๆ จะเก่งกาจ บวกเพิ่มเสิ่นอี่ว์กับกู้โม่หานไปก็มีเพียงหกคนเท่านั้น แต่หากใช้วิธีที่แข็งกร้าว นางก็จักวางยาเพื่อเอาชนะกู้โม่หานก่อน พี่ชายเหลือองครักษ์ลับไว้ให้นางอยู่ จัดการคนไม่กี่คนจักต้องชนะอย่างแน่นอน

หัวใจของหนานหว่านเยียนฮึกเหิมขึ้นมาทันที

ก่อนหน้านี้ยังกลัวอยู่เลยว่ากู้โม่หานตามนางกลับไปด้วย จะถูกเปิดเผยว่านางกับหยุนเหิงกำลังเล่นละครตบตา แต่พอคิดอีกมุมหนึ่ง