ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 678

นางจะทิ้งจดหมายไว้ฉบับหนึ่ง ทำเป็นถูก “โจรลักพาตัว” ไป หยุนเหิงเพียงแค่ติดตามกู้โม่หานตลอดเวลา ก็จักไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เป็นแน่ เป็นวิธีการหนีที่ดียิ่งนัก

นางโค้งคำนับให้กับกู้โม่หานอย่างเคารพนอบน้อมทันที “ฝ่าบาท ข้าเองก็ขอตัวลาก่อน”

หนานหว่านเยียนจะหันหลังเดินจากไป ก็ได้ยินกู้โม่หานเอ่ยเบาๆ “รอประเดี๋ยว”

เขาขยับแหวนที่นิ้วก้อยบนมือ นัยน์ตาที่สวยงามราวกับคมมีดที่รวดเร็ว “ข้าเห็นว่า เจ้าชอบทำอะไรโดยพลการยิ่งนัก”

“ในเมื่อเจ้าเป็นนายหญิงในอนาคตของจวนแม่ทัพน้อย เช่นนั้นก็ต้องติดตามเขาอย่างใกล้ชิด”

หยุนเหิงมองหนานหว่านเยียนอย่างเป็นห่วงเล็กน้อย

หนานหว่านเยียนเห็นกู้โม่หานมีสีหน้าอึมครึม ท่าทางที่ใช้ความคิดของตัวเองมาตัดสิน ความปีติยินดีในใจถูกระงับเอาไว้ แต่ก็ไม่ได้คัดค้านต่อต้านเป็นพิเศษ เอ่ยกับกู้โม่หานสุภาพ “เพคะ ฝ่าบาท”

พูดจบ นางก็มองเฟิงยางแวบหนึ่ง บอกใบ้ให้เฟิงยางไปจัดการ

ไม่ว่านางจะอยู่หรือไม่ เรื่องราวก็ต้องดำเนินการเสมอ

เฟิงยางเข้าใจในทันที แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนเดินไปใกล้เกี๊ยวน้อย “อานผิงองค์หญิงใหญ่ บ่าวจะหาท่านไปเล่นที่สระบัวด้านหลังนะเพคะ”

เกี๊ยวน้อยหัวเราะร่าทันที “ขอบคุณพี่สาว!”

กู้โม่หานเห็นเฟิงยางพาเกี๊ยวน้อยไปแล้ว ใบหน้าเย็นชา และหันหลังเดินไป

หยุนเหิงกับหนานหว่านเยียนรีบตามไปทันที

เสิ่นอี่ว์ติดตามอยู่ด้านหลังกู้โม่หานตลอด สีหน้ายุ่งเหยิงยากจะอธิบายเล็กน้อย

แต่หลังเฟิงยางพาเกี๊ยวน้อยไป กลับไม่ได้นำทางไปสระบัว แต่เป็นถนนที่ซับซ้อน ไปยังเรือนที่อยู่ห่างไกลและเงียบสงบ

ทีแรกเกี๊ยวน้อยอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย แต่พอเข้ามาในเรือนแล้วเห็นคนที่อยู่ด้านใน ก็เบิกตากว้างทันที

“ซาลาเปาน้อย!”

“พี่สาว!”

สองพี่น้องเห็นกันครั้งแรกหลังห่างกันไปสองเดือน ดวงตาแดงก่ำ และกอดกันแน่น

โตถึงเพียงนี้แล้ว พวกนางยังไม่เคยแยกจากกันเลย!

ซาลาเปาน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้นพลางเอ่ย “พี่สาว ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน”

เกี๊ยวน้อยเองก็น้ำตาคลอ “ข้าก็เหมือนกัน”

เฟิงยางมองดูท่าทางน้อยใจและน่าสงสารของสองพี่น้อง แล้วก็ปิดประตูเงียบๆ

เมื่อคืน เพื่อเป็นการเผื่อเอาไว้ นางก็ได้ย้ายกำลังคนทั้งหมดที่ท่านอ๋องเหลือไว้ให้มาถึงจวนแม่ทัพน้อยแล้ว รวมถึงลูกสาวของจวิ้นจู่ด้วย

โม่หวิ่นหมิงกับอาจี้ก็อยู่ดูแลในโรงเตี๊ยม สังเกตการณ์การเคลื่อนไหวรอบๆ ตลอดเวลา

เพียงแต่คิดไม่ถึงเลย ว่าวันนี้กู้โม่หานก็ตามมาด้วย

เฟิงยางได้สติกลับมา คิดว่าเวลาเร่งรีบยิ่งนัก เลยหันไปแนะนำเองกับเกี๊ยวน้อยก่อน “บ่าวคือเฟิงยาง เป็นสาวใช้ส่วนตัวของจวิ้นจู่ ตามรับสั่งของจวิ้นจู่ ให้พาองค์หญิงน้อยมาที่นี่ และขอให้ท่านโปรดให้ความร่วมมือ ไปจากที่นี่กับพวกข้า”

เกี๊ยวน้อยที่กำลังกอดซาลาเปาน้อยแน่น ได้ยินเฟิงยางพูดเช่นนี้ ก็งุนงงไปชั่วขณะ “จวิ้นจู่?”

ซาลาเปาน้อยเช็ดน้ำตาอย่างซาบซึ้ง แล้วหันไปเอ่ยอธิบายกับเกี๊ยวน้อยอย่างดีอกดีใจ “พี่สาวท่านคงไม่รู้ ที่จริงแล้วท่านแม่ของเรานาง……”

นางบอกตัวตนที่แท้จริงของหนานหว่านเยียนกับเกี๊ยวน้อย

เกี๊ยวน้อยนิ่งงันอยู่ที่เดิม กะพริบตาโตที่พร่ามัวปริบปริบ เบิกตากว้างอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง “ท่านแม่คือจวิ้นจู่แห่งแคว้นต้าเซี่ย คือจักรพรรดินีในอนาคต?”

ซาลาเปาน้อยพยักหน้ารัวๆ ดึงมือเกี๊ยวน้อยให้นั่งลงขัดสมาธิอยู่บนพื้น “ใช่แล้ว ตอนนั้นตอนที่ข้ากับท่านแม่รู้ ก็ประหลาดใจอย่างยิ่ง”

“แต่เมื่อพูดย้อนกลับไป พี่สาว พระราชพิธีวันนั้น เหตุใดจู่ๆ ถึงไม่เห็นท่านเลย?”