ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 680

เสิ่นอี่ว์:“……”

เขาขมวดคิ้วแน่น “ขอรับ ฝ่าบาท”

หยุนเหิง: “……”

เหตุใดเขาถึงได้มีความรู้สึกว่าฝ่าบาทกำลังจับตาดูฮองเฮาเหนียงเหนียงเลย ตอนนี้หากไม่ให้คนตามนางไป ฝ่าบาทจักโกรธหรือไม่?

หนานหว่านเยียน: “……”

นางกัดฟันแน่น มองดูเสิ่นอี่ว์กับองครักษ์คนอื่นๆ แล้วล้มเลิกความคิดที่จะแอบหนีไป “ข้ารู้สึกว่า ยังสามารถอดทนได้อยู่”

กู้โม่หานจงใจจับตาดูนางละสิ!

ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยในดวงตาของกู้โม่หาน แต่กลับไม่ได้พูดอะไร

ชาและของว่างถูกนำมาจัดวางแล้ว หนานหว่านเยียนเห็นเช่นนั้น ก็ลุกขึ้นรินชาสามจอก แล้วฉวยโอกาสบังสายตาของพวกเขา แอบใส่ฤทธิ์ยาลงไปในน้ำชาเล็กน้อย

นางยื่นให้กู้โม่หานด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า

“ฝ่าบาท เดินมานานเช่นนี้ คงกระหายน้ำแล้วกระมัง ท่านดื่มชาสักจอกเถิด”

กู้โม่หานจดจ่ออยู่กับด้านนอกพลับพลา เอ่ยอย่างเย็นชา “ข้าไม่กระหาย”

สีหน้าของหนานหว่านเยียนหยุดชะงัก “เพคะ”

นางต้องการใช้โอกาสนี้ทำให้กู้โม่หานหมดสติ แล้วค่อยหาโอกาสจัดการกับเสิ่นอี่ว์ ผลสุดท้ายคิดไม่ถึงเลยว่ากู้โม่หานจะไม่ดื่ม

แต่นางก็ไม่ได้ถอดใจ หลังจากนั่งลง ก็ฟังท่านพี่หยุนเหิงคุยเรื่องสัพเพเหระกับกู้โม่หานก่อนอย่างเงียบๆ เพื่อหันเหความสนใจของกู้โม่หาน

จากนั้น นางก็แสร้งทานของว่าง แล้วฉวยโอกาสพรมฤทธิ์ยาลงไปในของว่าง

รอจนกระทั่งหยุนเหิงไม่มีเรื่องพูดแล้ว นางถึงได้ยกของว่างไปด้านหน้ากู้โม่หาน “ฝ่าบาท แม้ว่าท่านจะไม่กระหายน้ำ แต่เดินมาสักพัก คงจะหิวแล้ว”

“แม้ของว่างของจวนแม่ทัพน้อยจะงดงามประณีตไม่เท่าในวัง แต่ก็หอมหวานเช่นกัน”

ในที่สุดกู้โม่หานก็ชำเลืองมองนาง บนใบหน้าหล่อเหลาหาที่เปรียบไม่ได้ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่แววตากลับลึกซึ้งเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้รับของว่างจากนาง

“ปริมาณอาหารของฮูหยินมากจริงๆ อยู่ในวังทานเพียงพระกระยาหารเช้า หิวขึ้นมาอีกแล้วจริงๆ”

“เพียงแต่ ตอนที่อยู่ในวัง เหตุใดจึงไม่เห็นเจ้าเอาใจใส่ข้าเช่นนี้เลย?”

หนานหว่านเยียนกำมือที่ยกจานอยู่แน่น แต่กลับตอบคำถามเขาไม่ได้

นางเองก็ไม่คาดคิด ว่ากู้โม่หานไม่เพียงหัวแข็งเท่านั้น แต่ยังถากถางหาเรื่องนางกลับได้ด้วย มิน่าเล่าถึงได้ซูบผอม ที่แท้ก็มีความคิดร้ายๆ มากมาย!

เมื่อหยุนเหิงเห็นหนานหว่านเยียนอึดอัดใจ ก็รีบก้าวมารับขนมในมือหนานหว่านเยียนทันที แล้วเอ่ยพลางยิ้มแป้น “ฝ่าบาท ไป๋จื่อชอบรับแขกมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว และก็เป็นเพราะข้อนี้ กระหม่อมถึงได้ยิ่งชอบนางมากขึ้นเรื่อยๆ ขอฝ่าบาทโปรดอย่าทรงกริ้วเลย”

นิ้วเรียวยาวของกู้โม่หานกำแน่น นัยน์ตาที่สวยงามเย็นชาหรี่ลงเล็กน้อย ชำเลืองมองหยุนเหิงอย่างเย็นยะเยือกแวบหนึ่ง

“พวกเจ้าทั้งสองคนรักกันมากยิ่งนัก ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ของว่างและชานี้ ก็ลิ้มรสกันเองเถิด”

“โดยเฉพาะฮูหยินของแม่ทัพน้อย ในเมื่อหิว และยังบอกอีกว่าของว่างไม่เลวเลย เช่นนั้นก็ชิมดูเถิด”

ภายในใจของหนานหว่านเยียนบีบแน่น ของว่างนี้นางวางยาหมดแล้ว กินไม่ได้เด็ดขาด

“ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงเอาใจใส่ เพียงแต่ข้ายังไม่หิว อีกประเดี๋ยวค่อยทานก็แล้วกัน”

นางนั่งกลับลงไปที่ด้านข้างหยุนเหิง คิ้วเรียงสวยขมวดแน่น มีความไม่ยอมและกังวลใจเล็กน้อย ไม่รู้ว่าพอหลังกู้โม่หานขึ้นเป็นฮ่องเต้แล้ว จึงมีการระวังตัวมากยิ่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด หรือว่าเมื่อก่อนนางไม่เคยรู้จักเขาเลยกันแน่

แต่เพลานี้เป็นโอกาสที่ดีสำหรับการหนีเช่นนี้ นางจักพลาดโอกาสไม่ได้ นางรอนานถึงสองเดือนแล้ว ท่านพี่ก็ยังรอนางอยู่ที่แคว้นต้าเซี่ย ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ วันนี้ก็จักต้องลองดู

หนานหว่านเยียนแอบทำสัญญาณมือ ในที่ที่กู้โม่หานกับเสิ่นอี่ว์มองไม่เห็น

เฟิงยางติดตามองครักษ์ลับมาถึงที่นี่ตั้งนานแล้ว หลังเห็นสัญญาณมือของหนานหว่านเยียน นัยน์ตาคู่นั้นก็ราวกับดาบแหลมคม