ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 681

ในตอนแรกนักฆ่ากลุ่มนั้นต้องเป็นคนสำนักอู๋หยิ่ง แต่นางไม่มีความเกี่ยวพันใดๆ กับสำนักอู๋หยิ่ง

หรือว่า... เวลาการลอบสังหารที่ทะเลสาบนั้นมันไม่ธรรมดา ยังปะปนไปสู่กองกำลังอื่นอีกเหรอ?

ส่วนกองกำลังนี้ ... นางไม่สามารถสะบัดความสัมพันธ์นี้หลุด

นัยน์ตาอันลึกซึ้งกู้โม่หานเย็นเฉียบ พลันก้มหน้าคอยมองสตรีที่ทำหน้าหวาดหวั่นอยู่ในอ้อมกอดของตนเอง คิ้วโก่งคมเลิกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

จวนเฉิงเซี่ยงไม่ได้มีความสามารถมากมายขนาดนั้น และหนานฉีซานถูกปลดออกจากอำนาจ ก่อนที่เขาจะขึ้นมาครองบัลลังก์

สามารถหนีเตลิดออกจากวังหลวง แถมยังมีกองกำลังลับๆ ที่เขาไม่สามารถตรวจสอบได้ บนตัวของนาง ตกลงว่ายังซ่อนความลับอีกกี่มากน้อย...

นับวันเขามีคำถามมากมายที่ต้องการจะถามนางจริงๆ

หนานหว่านเยียนมองเห็นเฟิงยางกับพวกโดนพวกกลุ่มเสิ่นอี่ว์บังคับให้ถอนกำลังด้วยความพ่ายแพ้ พลันใช้สายตาแสดงความหมายให้พวกเขาออกไปทันควัน

เฟิงยางย่อมรู้วิธีการบีบบังคับจู่โจมแบบนี้มันไม่ได้วิธีดีแน่ กู้โม่หานเตรียมความพร้อมมาก่อนเรียบร้อยแล้ว นางแสดงสัญลักษณ์ทางมือให้กับผู้นำหลายคน พริบตาเดียว เหล่าองครักษ์ลับเข้าใจได้ พลันค่อยๆ ปล่อยความยุ่งเหยิงจากสำนักแชนหยิ่ง และแยกย้ายกันหนี

เสิ่นอี่ว์หน้าถอดสีทันที พลันพูดกับคนที่อยู่รอบข้าง “ตาม!”

“ช้าก่อน” กู้โม่หานปล่อยมือของหนานหว่านเยียนอย่างปกติ “ศัตรูที่อับจนไม่ต้องตาม”

เสิ่นอี่ว์มองมาทางกู้โม่หานอย่างสับสน “แต่ฝ่าบาท....”

กู้โม่หานใช้แววตาดั่งคมมีดจดจ้องทางเขา เสิ่นอี่ว์ยอมทำตามโดยดี พลันดีดนิ้วให้กลุ่มสำนักแชนหยิ่งถอยออกไป

ภายในศาลากลับคืนสู่ความสงบ หนานหว่านเยียนรีบถอยหลังไปสองก้าวเมื่อถูกกู้โม่หานปล่อยตัว หยุนเหิงเห็นเหตุการณ์จึงรีบเข้ามารับ “ไป๋จื่อ เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า มีตรงไหนบาดเจ็บหรือไม่”

หนานหว่านเยียนเม้มริมฝีปากบาง “ข้าไม่เป็นไร แม่ทัพน้อยไม่ต้องกังวลไป”

กู้โม่หานหรี่ดวงตาหงส์ครึ่งหนึ่งคอยจับจ้องลักษณะท่าทางประหม่าของหยุนเหิง เมื่อครู่ไม่ง่ายเลยที่จะโล่งใจ พลันยุ่งเหยิงอีกแล้ว

ส่วนหยุนเหิงจับสัมผัสได้ถึงแววตาอันสยดสยองนี้ ในทางกลับกันหลังได้สติกลับมา พลันนั่งคุกเข่าให้แก่กู้โม่หานด้วยหน้าตาหวั่นสะพรึง “ฝ่าบาท กระหม่อมไร้ความสามารถในการคุ้มกัน คิดไม่ถึงนักฆ่าจะปรากฏตัวในจวนของข้าน้อย จนเกือบทำร้ายการเสด็จมาของฝ่าบาท!”

“ฝ่าบาทประทานอภัยโทษให้กระหม่อมด้วย ข้าน้อยสมควรตาย กับการเลินเล่อเช่นนี้ จนไร้คำพูดให้หลุดพ้นจากความผิด”

กู้โม่หานพิงเก้าอี้ยาวในศาลา ขาเรียวยาวทั้งสองข้างนั่งไขว่ห้าง นิ้วมืออันเย็นและข้อต่อเด่นชัดพลันลูบตรงแหวนที่นิ้วก้อย

“ข้านึกคิดว่าเจ้าดีทุกอย่าง แค่อารมณ์ฉุนเฉียวกับคนจนไร้การยับยั้งชั่งใจ วันนี้ดูเหมือนว่า เมื่อพานพบอันตราย องครักษ์ในจวนของเจ้าก็หงุดหงิดจนทำอะไรไม่ถูกเฉกเช่นเดียวกับเจ้า”

“ทั้งที่สาวงามอยู่ข้างกาย เจ้ากลับไปรักษาไว้ไม่ได้ จึงต้องให้ข้าลงมือด้วยตนเอง”