ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 682

มีความหมายจากคำพูดนี้ หยุนเหิงจ้องมองนัยน์ตาอันดำสนิทเชือดเฉือนของกู้โม่หานคู่นั้น พลันเกิดความรู้สึกตื่นตระหนกอยู่ในใจอย่างอธิบายไม่ถูก

ทำไมเขาถึงเกิดความรู้สึกอธิบายไม่ถูกออกมา หรือฮ่องเต้มองทุกอย่างทะลุปรุโปร่งหมดแล้ว?!

หนานหว่านเยียนเองมีความรู้สึกเช่นนี้ด้วย แต่นางเข้าใจกู้โม่หาน เขาไม่ใช่คนที่ชอบสะเออะ

ตอนแรกงานแต่งงานของเขาถูกคนควบคุม พร้อมทั้งยังรังเกียจวิธีประเภทนี้ที่สุดแล้ว เขาบีบให้หยุนเหิงแต่งงานกับสตรีนางอื่นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย นอกจากต้องการให้นางหลุดพ้นจากคนสนิทของหยุนเหิง นางคิดหาเหตุผลอื่นไม่ออกจริงๆ

ท้ายที่สุด ดูเหมือนว่าเขาไม่มีท่าทางจำนางได้ ไม่จำเป็นต้องทำให้ขุนนางคนหนึ่งต้องลำบากใจด้วย

หนานหว่านเยียนโกรธเคืองเล็กน้อย อย่างไม่รู้ตัว “ศพนางยังไม่ทันแห้ง” เลย กู้โม่หานเริ่มนึกถึงสตรีอื่นเรียบร้อยแล้ว

แถมยังจะแย่งภรรยาของขุนนางอย่างไม่ลังเล หน้าด้านจริงๆ

แต่เดิมทีนางขอให้หยุนเหิงช่วย เวลานี้ไม่มีทางให้หยุนเหิงถูกลงโทษอย่างไร้เหตุผล เพียงเพราะนาง

นางกล่าวด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “ฝ่าบาท หม่อมฉันได้ยินมาว่าฝ่าบาทชื่นชอบคนมากความสามารถ รักประชาชน รักขุนนางราวกับบุตร แม่ทัพน้อยอายุยังน้อย ไม่รู้ควบคุมอารมณ์ตนเอง และข้ากับเขารักกัน เมื่อได้ยินฝ่าบาทจะพระราชทานการแต่งงานให้ ไม่ใช่ว่าไม่เต็มใจ เพียงแสดงท่าทางตกตะลึงที่ได้รับความเมตตาจนเกิดเหตุจึงเลอะเลือนไปชั่วขณะ ฝ่าบาทอย่าตำหนิเขาเลยเพคะ”

หยุนเหิงชำเลืองมองหนานหว่านเยียนแวบหนึ่ง แววตาของหนานหว่านเยียนไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงมากนัก ส่วนกู้โม่หานคอยจับจ้องแต่นาง เหมือนอารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อย เขาสบตาหยุนเหิงด้วยแววตาเย็นชา

“ข้าว่าเจ้ายังสู้สตรีที่รู้เรื่องคนหนึ่งไม่ได้เลย ขนาดไป๋จื่อยังรู้แจ้งถึงสถานการณ์ในปัจจุบัน แต่เจ้ากลับไม่ยกย่องสรรเสริญ”

หยุนเหิงเอ่ยปากด้วยความอึดอัด “กระหม่อมขอรับการสั่งสอนของฝ่าบาท”

กู้โม่หานไม่ได้สนใจเขา ทว่ากลับจ้องมองหนานหว่านเยียนด้วยความหมายลึกซึ้งแทน แววตาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หนานหว่านเยียนยากจะเข้าใจ “เจ้าพูดแก่งเช่นนี้ มิน่าเล่าอานผิงถึงได้ชื่นชอบเจ้าถึงเพียงนี้”

“ในเมื่อเจ้าเอ่ยปากขอร้องแล้ว ข้าก็ไม่ใช่คนไม่มีเมตตา เจ้าเข้าวังไปเล่นกับอานผิงสักระยะ ข้าจะยกโทษให้แก่พวกเจ้า หากแม่ทัพน้อยไม่ชื่นชอบพระทานแต่งงานของข้า ข้าก็จะยกเลิกคำสั่ง และไม่เข้าไปแทรกแซงอีกต่อไป”

เมื่อได้ยินดังนั้น หนานหว่านเยียนตกตะลึง หัวคิ้วอันงดงามขมวดเข้าหากันแน่น

ทำไมนางถึงเกิดความรู้สึก กู้โม่หานบีบให้นางเข้าวัง จึงต้องพูดเรื่องประทานการแต่งงานให้หยุนเหิง?

ควบคุมจิตใจคนได้มากจริงๆ รู้ว่านางต้องคอยช่วยขอร้องหยุนเหิงแน่ๆ

ทว่าหยุนเหิงกังวลถึงความปลอดภัยหลังหนานหว่านเยียนเข้าวังไปแล้ว “แต่ฝ่าบาท ไป๋จื่อนาง...”

“แม่ทัพน้อย” หนานหว่านเยียนสบตาส่งสัญญาณให้หยุนเหิง พลางยิ้มเพื่อเป็นการปลอบใจแก่เขา “ข้ารู้ ท่านคิดแทนข้า”

“แต่การที่ข้าเข้าวังก็เพื่อไปเล่นเป็นเพื่อนกับองค์หญิงอานผิงสักระยะเท่านั้นเอง และเชื่อว่า ฝ่าบาทจะปล่อยข้าออกจากวังในเร็ววัน”

วันนี้พาเด็กน้อยสองคนไปด้วยไม่ได้แน่ ในเมื่อเช่นนี้แล้ว นางจึงเบนเข็มคิดหาหนทางอื่น

หยุนเหิงทำหน้าไม่เห็นด้วย “ไป๋จื่อ แบบนี้เจ้า...”

หนานหว่านเยียนส่ายหน้ากับเขา พลางใช้แววตาเชือดเฉือนมองไปทางกู้โม่หาน

เวลานี้สิทธิ์ในการเลือกไม่ได้อยู่ในมือนาง

ท้ายที่สุด ที่นี่คือแคว้นซีเหย่ เป็นดินแดนของกู้โม่หาน