ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 683

รถม้าแกว่งไปแกว่งมา พลางกลับมาถึงวังหลวง

อวี๋เฟิงกำลังอยู่ในอุทยานหลวง พลันมองเห็นไป๋จื่อ ปรากฏว่าโดนกู้โม่หานพากลับมา

หัวคิ้วของเขาพลันขมวดเข้าหากัน แต่กลับไม่กล้าถามไถ่มากความ พลางทำคารวะกู้โม่หานด้วยความเคารพ และถอยไปอยู่ด้านข้างของเสิ่นอี่ว์

“ข้ายังมีเรื่องต้องจัดการ ไม่อยู่เป็นเพื่อนพวกเจ้าแล้ว” กู้โม่หานมองหนานหว่านเยียน ดวงตาปะปนรอยยิ้มเล็กน้อย จนไม่สามารถปิดบังไว้ได้ “แม่นางไป๋จื่อเดินเที่ยวชมในวังหลวงได้ตามสบาย สุดท้าย เจ้าก็ต้องอยู่ที่สักระยะ”

หนานหว่านเยียนพลางมองเห็นกู้โม่หานยิ้ม จนเกิดความจองหองสะใจทำให้นางขัดหูขัดตา

ซึ่งเหมือนกับ ทั้งที่รู้ว่าด้านหน้ามีกองไฟ ทว่านางกลับกระโจนลงไปให้ได้ ราวกับว่าตรงตามที่เขาคิด

ความรู้สึกอารมณ์เสียสุดๆ ของนางพลางเบนสายตาหนี น้ำเสียงเย็นชาอยู่บ้าง “เพคะ”

เจ้าเกี๊ยวน้อยราวกับมองออกถึงความคิดของมารดา พลันรีบวิ่งเหยาะๆ ด้วยขาสั้น พร้อมทั้งยื่นมือไปคว้าหนานหว่านเยียน ยิ้มแสดงความน่ารักฉลาดเฉียว “พี่ไป๋จื่อ ท่านมากับข้า ข้ามีสถานที่แห่งหนึ่งที่สนุกมากทีเดียว!”

หนานหว่านเยียนไม่อยากครุ่นคิดต่อไป จึงทำความเคารพกู้โม่หานเพื่อขอตัว จากไปกับลูกสาวสุดที่รัก เฟิงยางก็รีบเร่งฝีเท้าเดินไล่ตามไป

กู้โม่หานยืนอยู่ที่เดิมทว่าไร้การตามไป พลางจับจ้องมองแผ่นหลังของหนานหว่านเยียนกับเกี๊ยวน้อยด้วยแววตาลึกซึ้ง พลางลูบคลำแหวนที่นิ้วก้อยที่สวมติดมือ และใช้ความคิดอย่างเงียบเชียบ

ทันใดนั้น เขาเอ่ยปากพูดกับอวี๋เฟิง “จับตาทุกการเคลื่อนไหวของไป๋จื่อไว้ให้ดี พร้อมทั้งรายงานให้ข้ารู้อยู่เสมอ”

“และยัง ปฏิบัตินางเฉกเช่นเดียวกับฮองเฮา”

ปฏิบัติกับไป๋จื่อเฉกเช่นเดียวกับฮองเฮา?!

อวี๋เฟิงกับเสิ่นอี่ว์ตกตะลึงพลันสบตากันทันที

เมื่อครู่เสิ่นอี่ว์มองเห็นจุดที่กู้โม่หานปฏิบัติเป็นพิเศษกับไป๋จื่อที่จวนแม่ทัพน้อย ขณะนั้นแม้ว่าตกอกตกใจ แต่ก็รู้สึกสมเหตุสมผล

องค์ฮ่องเต้ ท้ายที่สุดก็หาคนมาแทนที่ฮองเฮาเหนียงเหนียง

แต่อวี๋เฟิงครุ่นคิดหลายตลบก็ยังไม่เข้าใจ ทั้งที่ความหมายของฮ่องเต้คือต้องการให้จับตาดูไป๋จื่อ ทว่าเหตุใดยังต้องปฏิบัติเฉกเช่นฮองเฮาเหนียงเหนียงด้วยเล่า?

แต่ก็ไม่กล้าถามอะมากกว่า

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเข้าใจแล้ว”

กู้โม่หานไม่ได้รั้งรอนานนัก พลันพลางหันหลังเดินจากไป เสิ่นอวี๋เดินตาม

อวี๋เฟิงย่นคิ้ว และรีบเดินไล่ตามพวกหนานหว่านเยียน

เฟิงยางเดินตามหลังคู่แม่ลูกสองคนอย่างเงียบเชียบ ไม่ได้รบกวน เมื่อเห็นอวี๋เฟิงรีบเดินไล่ตามหลัง นางจึงพยักหน้าเล็กน้อยเพื่อทักทาย พลางใช้สายตานัยน์ตาเย็นชากวาดตามองอวี๋เฟิงแวบหนึ่ง เพื่อเป็นการระแวดระวังจากเขา

อวี๋เฟิงเดินก้าวไปทางด้านหน้า และมองเห็นไป๋จื่อกับเจ้าเกี๊ยวน้อยยื่นมือราวกับแสดงความหมายบางอย่าง

เจ้าเกี๊ยวน้อยกะพริบตาอย่างลึกลับให้แก่หนานหว่านเยียน จากนั้นสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จนแก้มอวบอิ่มทั้งสองข้างตอบลงไป จากนั้นก็ชี้มาที่ตนเอง

หนานหว่านเยียนพลันเข้าใจความหมายทันที นี่เพราะเกี๊ยวน้อยเห็นว่าอวี๋เฟิงอยู่ด้วย ดังนั้นตั้งใจใช้ท่าทางเพื่อสื่อสารกับนาง

เนื่องจากบุตรสาวไม่รู้ว่าจะพรรณนาให้ชัดเจนอย่างไร ดังนั้นจึงทำใบหน้าให้ผอมซูบลง เพื่อเลียนแบบลักษณะท่าทางที่ได้เจอกับหยีเฟยครั้งแรกในตอนนั้นนั่นเอง

นางอดกลั้นไว้ไม่อยู่ ดวงตาที่มีแววตารอยยิ้มยกย่องอย่างเปี่ยมล้น จากนั้นพลันยกนิ้วหัวแม่มือให้กับเกี๊ยวน้อย

เพื่อแสดงความหมาย “ไม่ผิด ตอนนี้พวกข้าเตรียมจะไปหาเสด็จย่าของลูก”

การเข้าวังในครั้งนี้ นางพยายามติดต่อหยีเฟยให้เร็วที่สุด เผื่อทำการวางแผนจะพาเกี๊ยวน้อยออกจากวัง

เกี๊ยวน้อยเห็นหนานหว่านเยียนเข้าใจความหมายของตนเอง พลันชูกำปั้นไปมาอย่างดีใจ