ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 684

ปี้หยุนรีบทาบทับมือลงด้านบน พลันแสดงท่าทางประจบสอพลออย่างเต็มพิกัด “เหนียงเหนียงฉลาดหลักแหลม!”

……

หนานหว่านเยียนเดินมุ่งหน้ามายังตำหนักอู๋ขู่ของหยีเฟย ตลอดทาง คู่สองแม่ลูกต่างพูดคุยกันไปมาอย่างไร้ร่องรอย หนานหว่านเยียนพลางพยายามไม่เปิดเผยความคิดถึงบุตรสาวของตนเอง ท่ามกลางสถานการณ์ที่มีอวี๋เฟิงคอยจับตามอง

ในขณะนั้นเอง พลางมีเงาของร่างกายอันคุ้นเคยปรากฏให้เห็นในสายตาของพวกเขา

เจ้าเกี๊ยวน้อยเห็นเหตุการณ์ ใบหน้าเล็กที่ยิ้มแย้มแจ่มใสพลันแสดงความไม่ยินดีออกมาทันที หนานหว่านเยียนจ้องมองหยุนอี่ว์โหรวที่แสดงท่าทางสง่างามหยาดเยิ้ม พลางหรี่ตาลงช้าๆ

หยุนอี่ว์โหรวกับปี้หยุนเดินมาอยู่ด้านหน้าของพวกเขาอย่างนวยนาด นางกวาดตามองหนานหว่านเยียนตั้งแต่หัวจรดเท้า เมื่อวานเคยเห็นแล้ว วันนี้ได้จ้องมองอย่างพินิจพิจารณา กลับรู้สึกว่าไม่มีอะไรตรงไหนพิเศษเลย

ดวงตาโกรธเคืองของปี้หยุนถลึงตาใส่ไป๋จื่อ พลางใช้เสียงแหลมสูงกล่าวตำหนิ “เจอตัวโหรวเฟยเหนียงเหนียง ยังไม่แสดงความเคารพอีก!”

“นี่มันในวัง ไม่ใช่จวนแม่ทัพน้อย!”

หยุนอี่ว์โหรวกลับไม่ห้ามปราม แต่กลับปล่อยให้ปี้หยุนใช้อำนาจอย่างพร่ำเพรื่อ พลางรอให้หนานหว่านเยียนคารวะนางด้วยเหตุผลเช่นนั้นเอง

หนานหว่านเยียนจ้องมองลักษณะท่าทางหยิ่งผยองด้วยท่วงท่าเช่นนี้ พลันมองหยุนอี่ว์โหรวที่จงใจหาเรื่อง พลันสวนกลับอย่างเย็นชา “เอ่ยถึงเรื่องแสดงความเคารพ องค์หญิงใหญ่ยืนอยู่ตรงนี้ เหตุใดพวกเจ้าถึงไม่แสดงความเคารพกันเล่า?!”

หากต้องการให้นางแสดงความเคารพหยุนอี่ว์โหรว รอชาติหน้าเถอะ

เจ้าเกี๊ยวน้อยย่นจมูก “ใช่ๆ พวกเจ้ายังไม่ทำความเคารพข้าเลยเนี่ย!”

เฟิงยางขมวดคิ้ว อวี๋เฟิงก้าวไปทางด้านหน้า พลางจ้องมองหยุนอี่ว์โหรวด้วยหน้าตาขึงขัง “พระชายารองหยุน ฝ่าบาทรับแม่นางไป๋จื่อเข้าวังด้วยตนเอง แล้วฝ่าบาทยังมีคำสั่งกำชับไว้ ให้ปฏิบัติกับแม่นางเฉกเช่นฮองเฮา ฉะนั้นท่านอย่าทำให้นางลำบากใจเลย”

กู้โม่หานให้อวี๋เฟิงปฏิบัติกับนางเฉกเช่นฮองเฮา?!

หยุนอี่ว์โหรวตกตะลึง สีหน้ามืดครึ้มลงทันที

หนานหว่านเยียนเองก็คิดไม่ถึง ในเมื่อว่ากู้โม่หานกลับพูดแบบนี้ออกมา ปรากฏว่ากลับปฏิบัติกับ “ตัวแทน” ได้ดีถึงเพียงนี้

ทว่ามีคนหนุนหลังก็ไม่ต้องขลาดเขลา หนานหว่านเยียนเชิดหน้าสูงขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงพลางเปลี่ยนเป็นเกียจคร้าน ค่อนข้างแสดงความหมายที่อาศัยว่าตนเองเป็นคนโปรดจึงหยิ่งยะโส

“ได้ยินหรือไม่ ข้ากับฮองเฮาอยู่ในระดับเดียวกัน ท่านเป็นเพียงสนม ยังไม่รีบทำความเคารพข้ากับองค์หญิงอีกหรือ?”

อวี๋เฟิงรู้สึกตะลึง ในความทรงจำของเขา นิสัยของไป๋จื่อน่าจะเป็นสตรีที่มีนิสัยนิ่งเฉย เหตุใดเมื่อหลังจากได้ยินว่าฝ่าบาทให้ปฏิบัตินางเฉกเช่นฮองเฮา ก็จองหองขึ้นมาแบบนี้ได้เล่า?

ที่แท้ สตรีเหล่านี้ยึดติดกับอำนาจ ยังดีไม่เท่าหนึ่งในหมื่นความดีของฮองเฮาเหนียงเหนียงสักนิด

หยุนอี่ว์โหรวมองเห็นสีหน้าไป๋จื่อเปลี่ยนแปลงได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้ ท่าทางยั่วให้โมโห ทำให้นางกัดริมฝีปากอย่างอดใจไม่อยู่ พลางทำหน้าดำหน้าแดง

ทว่าทำให้นางแสดงความเคารพให้คนชนชั้นต่ำคนหนึ่ง งั้นถือว่าเป็นเรื่องตลกอย่างยิ่ง

ปี้หยุนระเบิดความโกรธมากกว่าเดิม ในดวงตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความโกรธแค้นและดูแคลน “เป็นตัวอะไร ถึงคู่ควรให้เหนียงเหยียงของข้า...”

ยังพูดไม่ทันจบ เฟิงยางง้างมือขึ้น พลางตบหน้าปี้หยุนฉาดใหญ่ อย่างเต็มแรง “พูดจาดีๆ หน่อย”

นัยน์ตาความเย็นเฉียบยังแสดงเจตนาอาฆาตออกมาอยู่บ้าง ซึ่งในคำพูดมีคำตักเตือน “หากให้ข้าได้ยินเจ้าด่าถึงจวิ้นจู่สักคำ คราวหน้าที่จะทำร้าย คงไม่ใช่ใบหน้าของเจ้าอีกแล้ว”

“ยังไม่รีบคารวะจวิ้นจู่อีก!”

เจ้าเกี๊ยวน้อยชำเลืองมองเฟิงยางด้วยอาการอ้าปากค้างด้วยความตกใจ สีหน้าแววตายกย่องและชื่นชม

พี่เฟิงยางเก่งมาก! ต่อไปเมื่อนางเติบโตขึ้น ก็จะต้องเหมือนแบบพี่เฟิงยาง ทั้งเล่นวนยุทธ์ได้อีกทั้งสุขุมนุ่มลึก ประเด็นที่สำคัญที่สุดคือ ยังสามารถปกป้องท่านแม่ได้ด้วย!

ปี้หยุนตกใจกับเฟิงยาง ความพิฆาตที่อยู่บนตัวเฟิงยางแรงมาก นางตกตะลึงจนไม่ได้พูดอะไรออกมา ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความเจ็บปวด พลางกุมใบหน้าด้วยความอัปยศ พลางถอยไปแนบชิดตัวหยุนอี่ว์โหรว “นะ เหนียงเหนียง...”

หยุนอี่ว์โหรวกัดฟันกรามส่งเสียงกรอดกรอด พลันกำหมัดจนแดงแจ๋ ความเจ็บปวดกลับเตือนสตินาง คำพูดของกู้โม่หานเป็นคำสั่งเหมือนสวรรค์ นางไม่สามารถฝ่าฝืนกู้โม่หาน มิเช่นนั้นจะเอือมระอาจนโดนเขี่ยทิ้ง

ไป๋จื่อคนนี้เป็นคนชนชั้นต่ำจริงๆ ไม่มีความพอดี แถมยังหยาบคายปากจัดถึงเพียงนี้ หากให้นางเข้าวังหลังจริงๆ …..

นางอดกลั้นความโกรธเคืองสุมทรวง พลันทำความเคารพแก่หนานหว่านเยียนอย่างเข้มงวด “อี่ว์โหรวคารวะแม่นางไป๋จื่อ แม่นางไป๋จื่อทรงพระเจริญหมื่นปี คารวะองค์หญิงอานผิง องค์หญิงทรงพระเจริญพันปีพันพันปี”