ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 686

เมื่อก่อนนางข่มโทสะไว้ไม่ยุ่งกับหยุนอี่ว์โหรว เพราะกลัวว่ากู้โม่หานจะตามตอแยนางไม่เลิกหลังจากรู้ความจริง

แต่ตอนนี้นาง “ตาย” ไปแล้ว จะต้องข่มอะไรอีก…

หนานหว่านเยียนพาลูกจากไป ในขณะที่หยุนอี่ว์โหรวมีปี้หยุนคอยประคองให้ลุกขึ้น เวลานี้ใบหน้าที่สวยงามเหยเกอย่างถึงที่สุด

ฝ่ามือที่กำแน่นคอยเตือนให้นางนึกถึงความอัปยศอดสูที่เพิ่งประสบมาอยู่ตลอดเวลา

ปี้หยุนยิ่งด่าหนักกว่าเดิม “ถุย! ก็แค่หญิงชั่วคนเดียว หยาบคายกับเหนียงเหนียงเพียงเพราะความหลงใหลชั่วครู่ชั่วยาม!”

“ในความเห็นของบ่าว ไป๋จื่อผู้นี้ควรถูกกำจัดโดยเร็วที่สุด เพื่อป้องกันไม่ให้นางครองอำนาจต่อไป!”

หยุนอี่ว์โหรวจะไม่เคยคิดอยากฆ่าได้อย่างไร สองตาของนางกระหายเลือดแดงฉาน แต่ก็ยังคงครองสติอยู่ “ปล่อยนางไว้ไม่ได้ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ และข้าทำเองคนเดียวไม่ได้ด้วย”

ปี้หยุนขมวดคิ้วด้วยความสับสน “บ่าวไม่เข้าใจ เหตุใดเหนียงเหนียงถึงพูดเช่นนี้?”

หยุนอี่ว์โหรวมองจิกใส่ปี้หยุนอย่างผิดหวัง “ขอโทษที่ข้าเคยบอกว่าเจ้ามีพัฒนาการ สุดท้ายก็ยังไม่ชอบใช้สมองอยู่ดี”

“ตอนนี้นางเป็นคนโปรดคนใหม่ของฮ่องเต้ ไทเฮาย่อมจับตาดูเป็นธรรมดา เมื่อครู่ข้ามีความขัดแย้งกับไป๋จื่อ บางทีอาจถูกจับตามองแล้ว”

“หากอยู่ดีๆ ไป๋จื่อตาย ใครจะน่าสงสัยที่สุด มองปราดเดียวก็รู้ เมื่อถึงเวลานั้นฮ่องเต้จะโกรธแค้นข้า แล้วข้าจะยังเป็นที่โปรดปรานได้ยังไง?”

ปี้หยุนประหนึ่งได้ตรัสรู้ “เช่นนี้นี่เอง บ่าวสมองทึบ ไม่มีความคิดรอบคอบเหมือนเหนียงเหนียง”

“แต่ว่า พวกข้าจะนั่งงอมืองอเท้าอยู่เฉยๆ คอยดูไป๋จื่อวางอำนาจบาตรใหญ่ต่อหน้าพวกข้างั้นหรือ?”

หยุนอี่ว์โหรวหัวเราะเยาะและพูดว่า “ตอนนี้ฮ่องเต้แค่เอาไป๋จื่อมาเป็นตัวแทนฮองเฮาเท่านั้น หุ่นเชิดที่เป็นตัวแทนจะอยู่ได้นานได้ยังไง?”

“เมื่อฮ่องเต้เบื่อ เขาก็ย่อมทิ้งไป๋จื่อเหมือนรองเท้าเก่าอยู่แล้ว เมื่อถึงตอนนั้น ข้าก็ไม่จำเป็นต้องลงมือเองด้วยซ้ำ”

ไป๋จื่อนั่น แม้ว่าจะดูคล้ายกับหนานหว่านเยียนมากจริงๆ แต่ก็ไม่สามารถเป็นหนานหว่านเยียนได้แน่นอน

การระเบิดในพิธีใหญ่นั้นเป็นกระแสที่รุนแรงมาก หนานหว่านเยียนก็ไม่ใช่แขนเหล็กหัวทองแดง จะยังรอดชีวิตมาได้อย่างไร!

ปี้หยุนพยักหน้าหงึกๆ กล่าวเสริมอย่างสอพลอ “คำพูดของเหนียงเหนียงมีเหตุผล เฮ้อ บ่าวไม่เข้าใจ ไป๋จื่อผู้นี้เป็นภรรยาของแม่ทัพน้อย ฮ่องเต้คิดจะพานางเข้าไปปรนเปรอกันในวังได้ยังไง”

คำพูดของปี้หยุนได้เตือนหยุนอี่ว์โหรว นางหลับตาลง ความโหดเหี้ยมส่องประกายในดวงตา

“ตอนนี้ฮ่องเต้กำลังแย่งชิงคู่หมั้นของขุนนางอย่างเปิดเผย ไม่ทราบว่าเหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่คร่ำครึอนุรักษนิยมเหล่านั้นจะเห็นด้วยหรือไม่ วังหลัง...ฮ่าๆ นางอยู่ได้ไม่นานหรอก”

คอยดูเถอะ นางล้มลุกคลุกคลานมาตลอดทาง แล้วยังยืนหยัดมาจนถึงตอนนี้ ไม่เชื่อว่าจะไม่สามารถเข้าไปในหัวใจของกู้โม่หาน สู้ตัวแทนคนเดียวยังไม่ได้ …

ในอีกด้านหนึ่ง หนานหว่านเยียนกับเกี๊ยวน้อยมาถึงตำหนักอู๋ขู่แล้ว แต่ไม่พบอะไรเลย

หน้าประตูตำหนัก สาวใช้ในวังอธิบายอย่างลำบากใจ

“องค์หญิงอานผิงไม่ได้มาโดยบังเอิญ เช้าตรู่วันนี้ เท่เฟยเหนียงเหนียงออกนอกวังไปไหว้พระกับไทเฮา เกรงว่าอาจจะต้องค้างคืนก่อนกลับวัง”

ตอนนี้หนานหว่านเยียนกลายเป็น “คนนอก” แล้ว เรื่องแบบนี้นางไม่สะดวกตอบเอง ทำได้เพียงขยิบตาให้เกี๊ยวน้อย

เกี๊ยวน้อยเข้าใจในทันที ใบหน้าน้อยนุ่มนวลเต็มไปด้วยรอยยิ้มหวาน “ขอบคุณพี่สาว งั้นข้าค่อยมาหาเสด็จย่าทวดใหม่ในภายหลัง!”

หนานหว่านเยียนพยักหน้าทักทายสาวใช้ แล้วหันหลังเดินตามเกี๊ยวน้อยกลับไปตามทางเดิม

อวี๋เฟิงและเฟิงยางเดินตามหลัง อวี๋เฟิงเงยหน้าขึ้นมองพิจารณาหนานหว่านเยียนเป็นครั้งคราว แม้จะไม่รู้ว่าองค์หญิงอานผิงมาตามหาหยีเฟยทำไม แต่เขาก็จดจำไว้ในใจอย่างเงียบๆ

เกี๊ยวน้อยส่งเสียงเจื้อยแจ้วอยู่ข้างกายหนานหว่านเยียน พูดคุยเคล้าเสียงหัวเราะตลอดทางด้วยความตื่นเต้นดีใจ