ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 699

หยุนอี่ว์โหรวไม่รู้เรื่องทั้งหมดนี้ ยังคงเดินไปข้างหน้าอย่างใจเย็น

ในเวลาเดียวกัน ที่หน้าประตูหลักของตำหนักหย่างซิน เนื่องจากกู้โม่หานปิดประตูไม่รับแขกมาโดยตลอด เหล่าขุนนางคนสำคัญกำลังโต้เถียงกันต่างคนต่างแย่งกันพูด มีคนที่คุ้นเคยอยู่ในฝูงชนด้วย

สีหน้าท่าทางของหยุนเหิงโศกเศร้าสุดจะพรรณนา ทำอะไรไม่ถูก ไม่ก็ประหม่า เมื่อมองไปที่เหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่ที่พูดคุยกันอยู่รอบๆ ตัวเขา ในใจก็บ่นพึมพำ

เช้าตรู่วันนี้ หลิวช่างชูได้ส่งคนไปเคาะประตูจวนแม่ทัพน้อย จากนั้นเขายังไม่ตื่นเต็มที่ ก็ถูกพาตัวเข้ามาในวังแล้ว

บอกว่าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับไป๋จื่อ พวกเขาทั้งหมดรู้เรื่องนี้แล้ว ปล่อยให้เขาทำใจให้สบาย วันนี้จะต้องขอคำชี้แจงจากฮ่องเต้ได้อย่างแน่นอน

แม้ว่าเขาจะกังวลเกี่ยวกับฮองเฮาเหนียงเหนียง ต้องการพาฮองเฮาเหนียงเหนียงออกจากวังโดยเร็วที่สุด แต่ไม่คาดคิดจริงๆ ว่าเรื่องนี้จะรู้ไปถึงหูของทุกคน

ในขณะนี้ หลิวช่างชูได้เป่าเคราพลางจ้องมองไปยังประตูที่ปิดสนิทของตำหนักหย่างซินพร้อมกับถอนหายใจ “ดูเหมือนว่าฮ่องเต้จะเลอะเลือน แม้แต่พวกข้าก็ไม่ยินดีพบ”

พูดจบ เหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่หลายคนก็พูดเสริมกันหลายประโยค

“ใช่แล้ว ตอนนี้ฮ่องเต้ปิดประตูไม่พบใคร แสดงให้เห็นว่าไม่ต้องการแก้ปัญหานี้ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปผลลัพธ์จะเป็นเช่นไร!”

“ใช่แล้ว วันนี้แม่ทัพน้อยหยุนก็มาแล้ว เราจะเดินทางเสียเที่ยวไม่ได้นะ?”

ทุกคนร้อนใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ท้ายที่สุดแล้วนิสัยของกู้โม่หานนั้นพวกเขารู้ดี ไม่มีใครอยากรบกวนกู้โม่หานหรอก

แต่เรื่องนี้มันสำคัญ พวกเขาไม่สามารถมองดูกู้โม่หานทำผิดพลาดครั้งใหญ่อยู่เฉยๆ ได้ ด้วยการแย่งภรรยาของขุนนางไปเป็นของตัวเอง!

หากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป มันจะกลายเป็นเรื่องตลกระดับชาติทีเดียว!

หลิวช่างชูถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ช่างมันเถอะ ในเมื่อฮ่องเต้ไม่ต้องการที่จะพูดคุยในวันนี้ พวกข้าก็กลับไปก่อนแล้วค่อยมาใหม่วันพรุ่งนี้

เสียงดังเอะอะอยู่เป็นเวลานาน ไม่เชื่อว่าฮ่องเต้จะยังปิดประตูไม่รับแขก

หลิวช่างชูประกาศออกมาแล้ว คนอื่นๆ ก็ไม่มีใครวางแผนที่จะอยู่ต่อ เขาดึงหยุนเหิงเตรียมตัวออกไป

หยุนเหิงกลับชำเลืองมองตำหนักหย่างซิน ภายในดวงตาดูซับซ้อนและวิตกกังวล

ไม่รู้ว่าตอนนี้ฮองเฮาเหนียงเหนียงเป็นอย่างไรบ้าง

ทุกคนออกจากตำหนักหย่างซินได้ไม่ถึงร้อยเมตร หยุนอี่ว์โหรวและปี้หยุนก็รีบตามมาทัน

หลิวช่างชูและหยุนเหิงเดินนำหน้า เห็นหยุนอี่ว์โหรวที่กำลังถือน้ำแกง หยุนเหิงหันไปด้วยสีหน้าเย็นชา ในขณะที่หลิวช่างชูเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ

ทุกคนให้ของขวัญหยุนอี่ว์โหรวตามประเพณี แม้ว่านางจะไม่มีชื่อเสียง แต่ไทเฮาก็มอบให้พระชายาโหรว นางตั้งครรภ์ทายาทมังกร ก็ควรจะได้ของขวัญ

หยุนอี่ว์โหรวกลับยังคงสง่างามและอ่อนโยนมาก โน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ขมวดคิ้วพร้อมรอยยิ้ม มีกลิ่นอายของสตรีจากตระกูลร่ำรวย

“ข้าเป็นเพียงบุคคลที่ยังไม่ได้รับการสถาปนาอย่างเป็นทางการ ทุกท่านสุภาพเกินไปแล้ว”

“ได้ยินมาว่าช่วงนี้ฮ่องเต้มีปัญหาในการนอนและรับประทานอาหาร ข้าจึงทำน้ำแกงมาให้ อยากถวายให้กับฮ่องเต้ ไม่ทราบว่าทำไมทุกท่านถึงออกไปอย่างเร่งรีบ?”

ท่าทางจิตใจบริสุทธิ์ของนางทำให้ทุกคนพอใจมาก มีแต่หยุนเหิงที่ทำเสียงเหยียดหยาม แล้วเดินออกไปอีกด้านหนึ่ง

ตั้งแต่ได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของหยุนอี่ว์โหรว เขาก็ไม่อยากมองผู้หญิงหน้าซื่อใจคดคนนี้แม้แต่แวบเดียว

หลิวช่างชูมองหยุนอี่ว์โหรวอย่างสุภาพ แต่ใบหน้ากลับดูอึดอัด “ฮ่องเต้ไม่ยินดีพบขุนนาง ไม่มีทางเลือก ขุนนางต้องกลับไปก่อน”