ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 705

หัวใจของหนานหว่านเยียนสั่นไปเล็กน้อย  นางทราบความสำคัญของคำอธิบายเหล่านี้ดียิ่งกว่าใคร

แต่กล่าวถึงที่สุดแล้วเรื่องราวเกิดขึ้นอย่างกระทันหัน  ถึงอย่างไรนางก็คิดมิถึงว่ากู้โม่หานจะล่วงรู้ศักดิ์ฐานะของนางแต่แรกแล้ว  และก็ได้ฉีกหน้ากากของนางออกต่อหน้าทุกคนโดยตรง  นอกจากนี้ขุนนางใหญ่เหล่านี้แต่ละคนต่างล้วนปากคอเราะรายทั้งสิ้น  ยามนี้มิทันได้มีเวลาคิดเพื่อการตอบโต้แต่อย่างไร

นางมองดูหยุนเหิงยังมีไท่เฟยแล้วคราหนึ่ง  คิดต้องการเคลื่อนไหวทำการถูไถให้ผ่านพ้นไป  บริเวณบั้นเอวก็แน่นขึ้นวูบทันใด  นางถูกกู้โม่หานโอบกอดเข้าไปอยู่ในอ้อมแขน  จากนั้นข้างหูก็ได้ยินน้ำเสียงทุ้มต่ำทรงพลังดังขึ้นตามมา

“การระเบิดเมื่อสองเดือนก่อนนั้นเป็นฝีมือของแคว้นศัตรู  แคว้นศัตรูได้เตรียมการวางแผนลอบสังหารฮองเฮาแต่แรกแล้ว  ตอนนั้นสถานการณ์วิกฤตคับขันยิ่ง  ข้าถูกบีบบังคับกระทั่งอับจนปัญญาจึงได้ให้หยุนเหิงช่วยปิดบังซ่อนตัวฮองเฮาไว้  ดูแลให้นางอยู่นอกวังไปก่อน  รอคอยโอกาสที่เหมาะสมจึงค่อยส่งนางกลับมาอย่างปลอดภัย”

“พูดขึ้นมาแล้ว  ข้ายังต้องขอบคุณแม่ทัพน้อยหยุน  ที่คอยช่วยปกป้องฮองเฮาให้ปลอดภัยในระยะเวลาสองเดือนนี้  ทำให้นางมิต้องได้รับความลำบาก”

พูดพลาง  เขาหยีตาลงครึ่งแล้วตวัดมองหยุนเหิงคราหนึ่ง

หน้าผากหยุนเหิงหลั่งเหงื่อเย็นเยียบมากยิ่งขึ้นแล้ว  แต่มิกล้าเอ่ยปากพูดอะไร

หนานหว่านเยียนจ้องมองใบหน้าด้านข้างอันสดใสของกู้โม่หาน  ที่ยังคงพูดจามิเร็วหรือช้าไปเรื่อยๆ  แอบลอบกำหมัดจนแน่นแล้ว

ทันใดนั้น  กู้โม่หานพยักหน้าเล็กน้อย  เขาหันมามองทางหนานหว่านเยียน  แล้วมุมปากเผยรอยยิ้มอย่างมีความหมายลึกซึ้งขึ้นคราหนึ่ง  พูดด้วยน้ำเสียงคุกคามอย่างเลือนรางอยู่บ้างว่า  “ฮองเฮา  ช่วงระยะเวลานี้ลำบากเจ้าแล้ว  กล่าวขอบคุณแม่ทัพน้อยหยุนสักคำเถอะนะ?”

หนานหว่านเยียนกัดฟันกรอด  นางทราบว่ากู้โม่หานทำเช่นนี้กำลังบีบบังคับให้ตนพูดตอบ

เรื่องราวมาถึงขั้นนี้แล้ว  แม้ว่านางจะโกรธเคืองมีเพลิงโทสะอยู่เต็มหัวอก  แต่ใบหน้าแท้จริงได้ถูกเปิดเผย  ดิ้นรนต่อไปอีกก็ไร้ความหมายแล้ว

แม้ว่าคำพูดของกู้โม่หานจะมีช่องโหว่อยู่มากเกินไป  แต่กล่าวถึงที่สุดแล้วสามารถช่วยคลี่คลายปัญหาความสัมพันธ์ของหยุนเหิงได้  ก็เป็นเรื่องที่ประเสริฐเช่นกัน

สายตาสดใสของนางมองไปทางหยุนเหิงพูดว่า  “มิผิด  ต้องขอบคุณที่รบกวนแม่ทัพน้อยหยุนแล้ว  ข้าจึงสามารถอยู่อย่างปลอดภัยไร้เรื่องราวเป็นเวลาเนิ่นนานเพียงนี้”

“ตอนนั้นสถานการณ์เร่งด่วนฉุกเฉิน  หากมิใช่ฮ่องเต้มีการเตรียมการไว้ก่อนละก็  เกรงว่าตอนนี้ข้าคงสิ้นชีวิตในทะเลเปลวเพลิงไปแล้วจริงๆ”

หยุนอี่ว์โหรวมองดูสถานการณ์นี้ด้วยสีหน้าอันเย็นชา  เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยเชื่อคำพูดของหนานหว่านเยียนและกู้โม่หานนัก  แต่นางมิได้แสดงออกทางเปลือกนอกแม้แต่น้อยนิด  สงบนิ่งรอคอยดูการเปลี่ยนแปลงต่อไป

หยุนเหิงจ้องมองดูหนานหว่านเยียน  ขยับมุมปากฝืนเผยรอยยิ้มซึ่งน่าเกลียดยิ่งกว่าร่ำไห้ออกมา  มิอาจไม่ก้าวลงตามขั้นบันไดของหนานหว่านเยียนและกู้โม่หาน