ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 71

ยา?

ทุกคนมองหน้ากันไปมา พวกเขาไม่เคยส่งยาอะไรให้พระชายาเลยสักครั้ง

แต่ทางฝั่งพระชายา ดูเหมือนในมือของนางจะมีทุกอย่าง ทุกครั้งที่บ่าวรับใช้ได้รับบาดเจ็บหรือเจ็บป่วย นางก็สามารถหยิบยามารักษาได้

กู้โม่หานอุ้มหยุนอี่ว์โหรวไว้ แล้วเดินออกจากเรือนเซียงหลินอย่างรวดเร็ว

ทุกคนมองไปทางหนานหว่านเยียนกลัวว่านางจะโกรธเพราะเรื่องนี้

หนานหว่านเยียนเข้าใจความหมายแฝงในสายตาของพวกเขา แล้วยิ้มเยาะออกมา

นางไม่มีอารมณ์โกรธแต่อย่างใด ถึงอย่างไรคนที่บาดเจ็บก็ไม่ใช่นาง คนที่ปวดใจก็ไม่ใช่นาง แล้วนางจะต้องโกรธเพื่อเหตุใด

แค่รู้สึกว่าอารมณ์ที่กำลังดีๆ ต้องถูกสองคนนี้ทำลายลง

แต่ผลลัพธ์ที่ได้นางพอใจมาก พูดได้คำเดียว——

สะใจมาก!

หลังจากคิดได้เช่นนี้ นางก็บิดตัวอย่างเกียจคร้าน

“โอ๊ย!เจ็บเจ็บเจ็บ—”

หนานหว่านเยียนลงโทษหยุนอี่ว์โหรวเสร็จ ในใจกำลังสะใจ แต่กลับลืมไปว่าตนเองก็บาดเจ็บ ตอนนี้พอผ่อนคลายความเครียดลง แผ่นหลังของนางก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา

หนานหว่านเยียนสูดหายใจเข้าลึก แต่โชคยังดีที่ไม่ได้ขยับตัวแรงเกินไป ดังนั้นผ่านไปสักพักก็ไม่เจ็บแล้ว

นางปิดประตู ถอดรองเท้าออก แล้วอ่านนิยายต่ออย่างเพลิดเพลินต่อ

ผิดกับเรือนเซียงหลินที่ครึกครื้น ภายในเรือนจู๋หลาน หยุนอี่ว์โหรวที่ถูกกู้โม่หานส่งกลับมาก็ “ได้สติ” ทันทีที่เข้ามาในห้อง

สีหน้าของนางซีดเซียว ริมฝีปากของนางซีดเผือด ก่อนจะพูดด้วยเสียงที่อ่อนแรง “ท่านอ๋อง นี่โหรวเอ๋อร์เป็นอะไรไป”

กู้โม่หานคิดไม่ถึงว่านางจะฟื้นขึ้นมาเร็วขนาดนี้ และพูดอย่างเป็นห่วง “เจ้าเป็นลมหมดสติไป ข้าก็เลยพาเจ้ากลับมา พ่อบ้านกาวได้ส่งคนไปเรียกท่านหมอแล้ว อีกเดี๋ยวคงมาถึง เจ้านอนพักก่อน”

หยุนอี่ว์โหรวพูดเสียงอ่อนหวาน “หม่อนฉันขอบคุณท่านอ๋องมากเพคะ ข้าเพิ่งเข้ามาจวนวันแรก ก็สร้างปัญหาให้กับท่านอ๋อง แล้วยังทำให้พระชายากับท่านอ๋องเกิดความขัดแย้งกัน เป็นความผิดของโหรวเอ๋อร์คนเดียว”

ดวงตาของกู้โม่หานเคร่งขรึมลงทันที “หนานหว่านเยียนหญิงนางนี้ สามวันไม่ถูกลงโทษ ก็ก่อเรื่องขึ้นมาไม่หยุด ดูท่าข้าคงลงโทษนางเบาเกินไป! นางถึงได้กล้าก่อเรื่องวุ่นวายเช่นนี้”

จากนั้น เขาก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าห่วงใย “เป็นอย่างไรบ้าง นิ้วยังเจ็บอยู่หรือไม่”

ตอนนี้นิ้วนางไม่เจ็บแล้ว ก่อนหน้านี้เจ็บแทบตาย ไม่รู้ว่าหนานหว่านเยียนผู้หญิงคนนั้นทำอะไรกับนางกันแน่!

หยุนอี่ว์โหรวระงับความเกลียดชังไว้ในใจ แล้วส่ายหน้าเบาๆ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความสุข “มีท่านอ๋องคอยห่วงใย โหรวเอ๋อร์ก็ไม่รู้สึกเจ็บแล้วเพคะ แต่วันนี้ทำให้ท่านอ๋องต้องเห็นเรื่องขายหน้าแล้ว”

หลังจากพูดจบ แก้มของหยุนอี่ว์โหรวก็แดงขึ้นมาอย่างเขินอาย นางรีบหันหน้าหนี

กู้โม่หานตระหนักได้ว่านางกำลังพูดถึงการมีระดู จึงกระแอมออกมา และกระดากอายจึงไม่พูดอะไรมาก

ในเวลานี้เอง ท่านหมอประจำจวนก็เดินเข้ามาด้วยท่าทางนอบน้อม ก่อนจะทำความเคารพกู้โม่หาน กับหยุนอี่ว์โหรว จากนั้นก็ทำความสะอาดบาดแผลบนนิ้วมือของหยุนอี่ว์โหรว และช่วยพันแผลให้หยุนอี่ว์โหรว

จากนั้น ท่านหมอประจำจวนก็หยิบผ้าไหมผืนเล็กออกมา แล้ววางไว้บนข้อมือของหยุนอี่ว์โหรวอย่างระมัดระวัง และช่วยนางตรวจชีพจร

“ท่านอ๋อง พระชายารองหยุนเป็นเช่นนี้เพราะระดูมาก่อนกำหนด ประกอบกับร่างกายที่อ่อนแอและไอเย็นเข้าสู่ร่างกาย ถึงทำให้หมดสติไป”

พอได้ยินเช่นนี้ กู้โม่หานก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “แล้วต้องระวังอะไรบ้าง”

“พระชายารองหยุนต้องบำรุงร่างกายพ่ะย่ะค่ะ ทานอาหารที่มีประโยชน์ต่อร่างกาย อย่าแตะของเย็นหรือรับลมเย็น พักรักษาตัวสักระยะ ร่างกายก็จะหายเป็นปกติ”