ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 710

อะไรนะ?!

ฮองเฮาเหนียงเหนียงก็คือไป๋จื่อนั่นเอง?!

เสียงร่ำไห้ของเซียงอวี้หยุดชะงักลงแล้วในชั่วพริบตา  มองดูหนานหว่านเยียนอย่างตะลึงงัน

หนานหว่านเยียนหาได้โต้แย้งไม่  เพียงแต่ยิ้มกับนางแล้วคราหนึ่ง

สีหน้าของเซียงอวี้เปลี่ยนเป็นแดงก่ำไปทันใดเหมือนกับมะเขือเทศ  แทบจะพวยพุ่งเป็นควันแล้ว  นางอ้าปากมือไม้ทำอะไรมิถูก  คำพูดก็ยังสับสนตะกุกตะกักอยู่บ้างแล้ว  “ท่าน   ฮองเฮาเหนียงเหนียง  ไป๋จื่อ  เรื่องนี้  เรื่องนี้……บ่าวสมควรตาย!  ขอฮองเฮาเหนียงเหนียงโปรดลงโทษด้วย!”

พูดพลาง  นางก็คุกเข่าลงไปแล้ว  กล่าวขอโทษต่อหนานหว่านเยียนด้วยความเคารพ!

ถึงอย่างไรนางก็คิดมิถึงว่าไป๋จื่อจะเป็นหนานหว่านเยียนไปได้  เมื่อครู่นี้ยังคิดจะ “สั่งสอน” ไป๋จื่อด้วยซ้ำ  ยังดีที่มิได้กระทำ  มิฉะนั้นก็จะก่อปัญหาขึ้นมาแล้ว

เซียงเหลียนก็กระพริบตาอย่างตะลึงงันแล้วเช่นกัน  มิเข้าใจเป็นฮองเฮาเหนียงเหนียงอยู่ดีๆ  ไฉนต้องเปลี่ยนไปกลายเป็นไป๋จื่อด้วยเล่า?

เป็นสองคนอย่างเห็นได้ชัด

แต่ไท่เฟยจะต้องมิพูดปดเด็ดขาด  นึกถึงเมื่อครู่นี้ตนและน้องสาววิพากษ์วิจารณ์ไป๋จื่ออย่างเปิดเผย  พลันก็รู้สึกเคอะเขินอับอายแทบแทรกแผ่นดินหนีขึ้นมาทันใด

นางก็คุกเข่าลงไปแล้วเช่นกัน  “บ่าวขอน้อมพบฮองเฮาเหนียงเหนียง  บ่าวพูดจาวิจารณ์เหนียงเหนียงลับหลัง  ขอเหนียงเหนียงโปรดลงโทษด้วย”

พี่น้องสาวคู่นี้สุดแสนภักดีต่อนาง  ต่อให้นาง “ตาย” แล้ว  ก็ยังปกป้องสุดกำลังเช่นกัน  หนานหว่านเยียนขอบคุณแทบมิทันด้วยซ้ำ  ไหนเลยจะสามารถตัดใจลงโทษได้

นางย่อตัวลงไปช่วยประคองพวกนาง  “ข้าเคยลงโทษพวกเจ้าตั้งแต่เมื่อไรกัน  ล้วนลุกขึ้นมาเถอะ  แต่พวกเจ้าสามารถดื้อรั้นอวดดีตอนอยู่ต่อหน้าข้าเท่านั้น  ตอนอยู่ต่อหน้าผู้อื่นก็มิสามารถจะทำเช่นนั้นแล้ว  จะได้มิต้องถูกข่มเหงรังแก  ทราบแล้วหรือไม่?”

เซียงอวี้และเซียงเหลียนพยักหน้า  พากันลุกขึ้นยืนช้าๆ  เซียงอวี้เช็ดน้ำตาที่อยู่บนใบหน้า  แล้วมองดูหนานหว่านเยียน  “ฮองเฮาเหนียงเหนียง  ท่าน  ท่านหลบหนีออกมาจากอัคคีภัยครั้งใหญ่ได้อย่างไร?”

“นอกจากนี้ยังมี  แล้วท่านไฉนจึงเปลี่ยนกลายเป็นไป๋จื่อไปแล้ว  และยังกลายเป็นคู่หมั้นหมายของขุนพลน้อยหยุนไปแล้ว?”

หนานหว่านเยียนยื่นมือไปตบไหล่ของเซียงอวี้พูดว่า  “เรื่องราวเหล่านี้  ข้าจะหาเวลาอธิบายให้พวกเจ้าฟังในภายหลัง  เจ้าก็อย่าได้ร้องไห้แล้ว  ข้าทราบว่าตอนที่ข้าไม่อยู่นั้นพวกเจ้าพี่น้องสองคน  ดูแลเอาใจใส่เกี๊ยวน้อยเป็นอย่างดี  ขอบคุณพวกเจ้าแล้ว”

ดวงตาของเซียงอวี้และเซียงเหลียนแดงก่ำขึ้นมาแล้วพร้อมกัน  ต่างล้วนสะอื้นไห้อยู่บ้างเล็กน้อย

“ฮองเฮาเหนียงเหนียง……”

หนานหว่านเยียนพูดว่า  “พวกเจ้าไปพักผ่อนให้ดีๆ สักครู่หนึ่งก่อน  ข้าต้องการสนทนากับไท่เฟยเหนียงเหนียงเป็นการส่วนตัว”

ไท่เฟยมาหานางตามลำพัง  จะต้องมีคำพูดบางอย่างที่ต้องการพูดอย่างแน่นอน

“เจ้าค่ะ  เหนียงเหนียง”  ทั้งสองพยักหน้าทันที  แล้วถอยออกไปด้วยความเคารพ

หนานหว่านเยียนหันมองไปทางไท่เฟย  “เสด็จแม่”

ไท่เฟยจ้องมองนาง  ดวงตาแดงอยู่บ้างเล็กน้อย  ทั้งสองเดินเคียงไหล่เข้าไปในตำหนักหยูซิน  แล้วนั่งลงบนเก้าอี้

หวางหมัวมัวคอยเฝ้าอยู่ตรงประตูทางเข้า  ภายในตำหนักจึงมีเพียงไท่เฟยและหนานหว่านเยียนสองคนแล้ว