ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 725

เซียงเหลียนหันไปมองเสิ่นอี่ว์ พลางถามขึ้นด้วยความสงสัย “เจ้าหัวเราะอะไร?”

เสิ่นอี่ว์ส่ายหน้าเบาๆ แต่กลับมิอาจซ่อนใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเขาได้ “ไม่มีอะไร ก็แค่ไม่เคยสังเกตมาก่อน ว่าวังหลวงมีดวงจันทร์ที่งดงามถึงเพียงนี้”

เซียงเหลียนหลุบตาลงต่ำ พลางหัวเราะเสียงเบา “ท่าทีโกหกของเจ้า ตบตาข้าไม่ได้หรอก”

เสิ่นอี่ว์ใบหน้าแดงก่ำด้วยความเคอะเขิน จากนั้นก็ยักไหล่พลางพูดความจริง “ข้าก็แค่ได้ตัดสินใจแล้ว ว่าจะแก้แค้นให้กับฮองเฮาเหนียงเหนียง”

“แก้แค้น?” ดูเหมือนเซียงเหลียนจะนึกไม่ถึงเรื่องนี้เลย จู่ๆ นางก็เกิดรู้สึกอยากมีส่วนร่วมขึ้นมา “เจ้าจะใช้วิธีอะไรแก้แค้นให้ฮองเฮาเหนียงเหนียง?”

เสิ่นอี่ว์ไม่กล้าสบตานาง เขายกมือขึ้นมากระแอมเบาๆ “ข้า...ข้าก็แค่รู้สึกว่าหลายปีมานี้ ฮองเฮาเหนียงเหนียงใช้ชีวิตลำบากเป็นอย่างมาก”

“แม้กระทั่งตอนนี้ ทั้งโดนข่มเหงและโดนดูถูก หากอยากจะให้ฮองเฮาเหนียงเหนียงและฮ่องเต้รักใคร่กลมเกลียวกันตลอดไปเหมือนเช่นตอนนี้ พวกข้าที่เป็นบ่าวรับใช้ก็ควรจะต้องออกแรงช่วยไม่มากก็น้อย”

เซียงเหลียนเงยหน้ามองพระจันทร์ที่สว่างไสว ในใจก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโศกเศร้า “ใช่แล้ว เหนียงเหนียงน่าสงสารเป็นอย่างมาก”

“ข้าหวังว่าต่อไปภายภาคหน้า ตำหนักหยูซินจะไม่เงียบสงัดไร้ซึ่งสุ้มเสียงอีก”

นางจ้องมองดวงจันทร์ที่กระจ่างชัด ส่วนเสิ่นอี่ว์ก็จ้องมองนาง แววตาของเขาท่วมท้นไปด้วยความอ่อนโยน “ข้าเชื่อว่าคืนวันแบบนั้นจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีก เหนียงเหนียงจะต้องได้ครองรักกับฮ่องเต้ และแก่ชราไปด้วยกัน”

เขาไม่ได้ทำเพื่อฮองเฮาเหนียงเหนียงคนเดียวเท่านั้น แต่เพื่อเจตนารมณ์ส่วนตัวของเขาด้วย

ขอเพียงแค่กำจัดเสี้ยนหนามของฮ่องเต้และฮองเฮาเหนียงเหนียงทิ้งไป ฮ่องเต้ก็จะไม่ต้องมาแบกรับและพัวพันกับเรื่องการทดแทนบุญคุณอีก ฮ่องเต้และฮองเฮาเหนียงเหนียงก็จะสามารถกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเช่นเมื่อก่อน เซียงเหลียนก็จะได้ไม่ต้อง...เอาแต่หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ตลอดเวลา

บรรยากาศยามค่ำคืนของตำหนักหยูซินงดงามเป็นอย่างมาก ทว่าบรรยากาศของตำหนักกวนโม่กลับแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

หยุนอี่ว์โหรวกำลังอาละวาดอยู่ในตำหนัก ทั้งๆ ที่ถึงเวลาเข้านอนตั้งนานแล้ว แต่ไม่ว่านางจะพยายามหลับแค่ไหน แต่ก็นอนไม่หลับอยู่ดี ก็เลยไปนั่งที่ริมโต๊ะ เวลานี้นางโมโหจนรู้สึกปวดหัวใจลามไปจนถึงครรภ์ของนาง ใบหน้าขาวซีดไปหมด

หยุนอี่ว์โหรวกำหมัดแน่น ดวงตาแดงฉานราวกับว่ากำลังกระหายเลือดอย่างไรอย่างนั้น “หนานหว่านเยียนนังหญิงแพศยา จองหองพองขนทำตัวต่ำทรามเหมือนดอกไม้ได้น้ำ ถึงได้ไม่รู้จักชั่วไม่รู้จักดีเช่นนี้!”

ปี้หยุนที่กำลังปรนนิบัตินางอยู่ก็พูดขึ้นด้วยความไม่พอใจเช่นกัน “เหนียงเหนียง หนานหว่านเยียนคิดว่าพระสวามีรักและโปรดปรานนางที่สุด จึงได้กล้าทำเรื่องเช่นนี้กับฮ่องเต้”

“ได้ยินมาว่า นางโมโหร้ายเป็นอย่างมาก ตอนอยู่ที่ตำหนักหย่างซินและตำหนักหยูซิน นางมักจะชอบดุด่าฮ่องเต้ แต่ฮ่องเต้กลับไม่กล้าเถียงแม้แต่คำเดียว แถมนางยังปฏิเสธความหวังดีจากฮ่องเต้อีกด้วย”

เรื่องพวกนี้นางได้ยินมาจากเหล่าบรรดานางกำนัลและขันที นางจึงรีบบึ่งกลับมาเล่าให้หยุนอี่ว์โหรวที่ตำหนักกวนโม่ฟัง

สายตาของหยุนอี่ว์โหรวเต็มไปด้วยความริษยาและความโกรธแค้น นางกัดฟันแน่นพลางจิกเล็บลงกลางอุ้งมือ

ความรักอันลึกซึ้งของกู้โม่หาน เป็นสิ่งที่นางไม่มีวันจะขอได้ แต่หนานหว่านเยียนกลับทิ้งๆ ขว้างๆ ประหนึ่งรองเท้าสึกที่ไร้ซึ่งประโยชน์ ไม่ชายตามองแม้แต่นิดเดียว

ความแตกต่างเช่นนี้ นางจะทำใจยอมรับได้อย่างไรกัน จะให้นางทนได้อย่างไรกัน!

ทว่าตอนนี้ นางจะไม่ทนก็ไม่ได้