ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 724

กู้โม่หานอดไม่ได้ที่จะจุมพิตไปที่ริมฝีปากของนาง ร่างกายของเขาฮึกเหิมเป็นอย่างมาก ทว่าท้ายที่สุดเขาก็ข่มมันไว้

เขาจ้องมองหว่างคิ้วที่ละมุนของนาง พลางถอดแหวนนิ้วก้อยข้างขวาออกอย่างเบามือ

แหวนนิ้วก้อยสีเงินเป็นประกาย แวววาวเป็นอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าได้รับการขัดอย่างดี ดูเรียบง่ายแต่สวยงามสะดุดตา

ตอนที่หน้าโถงราชโองการ เขายังไม่รู้ถึงความหมายของแหวน เขายุ่งอยู่กับงานทั้งวันทั้งคืน ไม่เคยว่างเว้น แต่เขากลับใส่ใจที่จะถามความคิดเห็นของหนานหว่านเยียน จึงจับเกี๊ยวน้อยมาซักถาม

‘หากพ่อขอแม่ของพวกเจ้าแต่งงานอีกครั้ง พวกเจ้าคิดว่านางจะดีใจหรือไม่’

ตอนนั้นเกี๊ยวน้อยครุ่นคิดพลางกลอกตาไปมา ‘เช่นนั้นก็ต้องดูว่าเสด็จพ่อขอแต่งงานอย่างไรแล้ว เสด็จแม่ชอบความหวานซึ้ง หากเสด็จพ่อขอแต่งงานเฉกเช่นผู้คนทั่วๆ ไป เสด็จแม่คงจะไม่ซึ้งใจอย่างแน่นอน’

เขาเลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยความอยากรู้ ‘เช่นนั้น เจ้าว่าควรจะทำอย่างไรดี?’

เกี๊ยวน้อยรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที นางรีบกวักมือเรียกเสด็จพ่อของเขามากระซิบข้างหู ‘ลูกจะบอกให้ แต่เสด็จพ่ออย่าได้บอกเสด็จแม่เชียวนะเพคะ’

‘ก่อนหน้านี้ลูกเคยอ่านหนังสือของเสด็จแม่ เวลาชายหญิงแต่งงาน จะต้องแลกเปลี่ยนแหวนกัน มัน...มันมีลักษณะกลมๆ สามารถสวมลงบนนิ้วได้’

‘ขอเพียงแค่มีแหวนแต่งงาน ฝ่ายชายสวมให้ฝ่ายหญิง สวมลงบนนิ้วนางข้างขวา เป็นการแสดงให้เห็นว่านางได้เป็นของเขาแล้ว ความสัมพันธ์ของทั้งสองจึงจะยืนยาวตลอดไปเพคะ’

เมื่อเกี๊ยวน้อยพูดจบ นางก็หันไปสังเกตสีหน้าของเขาอย่างมีเลศนัย อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าเบาๆ พลางโบกมือขอตัวลา ‘ช่างเถิด พูดไปเสด็จพ่อก็ไม่เข้าใจอยู่ดี’

จริงๆ แล้วกู้โม่หานไม่เข้าใจเรื่องแหวนแต่งงานที่เกี๊ยวน้อยพูดถึงแต่อย่างใด

แต่เขาพอจะรู้คร่าวๆ ว่าหน้าตาของแหวนมีลักษณะอย่างไร

ก่อนหน้านี้เขาไม่เชื่อว่าความรักของคนสองคนจะอาศัยแหวนวงเล็กๆ มาผูกมัด ยิ่งไม่เคยคิดว่าสิ่งสิ่งนี้จะสามารถทำให้หนานหว่านเยียนอยู่เคียงข้างเขาตลอดชีวิต

เขาเชื่อเสมอมา ว่าสิ่งที่ตนอยากได้ จะต้องอาศัยตนเองไปต่อสู้ดิ้นรนเพื่อที่จะได้มันมาเท่านั้น

ดังนั้นเขาจึงไม่เก็บเอาไปคิดแต่อย่างใด อีกอย่างตอนนั้นเพิ่งจะสถาปนาจักรพรรดิองค์ใหม่ ค่อนข้างยุ่งเป็นอย่างมาก จึงไม่มีเวลานึกถึงเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย

จวบจนวันที่มีการระเบิดในพิธีเฉลิมฉลอง หนานหว่านเยียนและซาลาเปาน้อยหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เขาจึงเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา

จะว่าไปก็น่าขำสิ้นดี นิสัยเหี้ยมโหดและใจร้อนมันฝังอยู่ในกระดูกของเขาอยู่แล้ว ไม่มีเรื่องอะไรให้เขาต้องเกรงกลัว ทว่าเขากลับกังวล หวาดกลัวและคอยยับยั้งชั่งใจในทุกๆ เรื่องที่เกี่ยวข้องกับหนานหว่านเยียนและเกี๊ยวน้อย

ดังนั้นในเวลาต่อมา เขาจึงใช้ปิ่นหงส์ที่ไหม้ไปแล้วครึ่งหนึ่งมาหล่อหลอม ตีเป็นแหวนตามจินตนาการของเขาและขนาดนิ้วของนาง