ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 723

สิ่งที่แตกต่างจากที่ผ่านมา ก็คือกู้โม่หานดื่มสุราไปประมาณหนึ่ง จึงค่อนข้างสะลึมสะลือ แววตาท่วมท้นไปด้วยความแข็งกร้าวที่พร้อมจะจู่โจมได้ทุกเมื่อ

หนานหว่านเยียนที่พยายามดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของเขาก็ไม่ค่อยกล้าออกแรงมากเท่าไหร่นัก เพราะกลัวว่าจะทำให้เกี๊ยวน้อยตื่น และก็กลัวว่าจะกระทบต่อเด็กในครรภ์

นางหัวเราะอย่างเย็นชา “พระองค์ฝันต่อไปเถิด หม่อมฉันจะไม่ตอบสนองใดๆ ทั้งสิ้น!”

ปรนนิบัติ? ก็ลองเขาทำซี้ซั้วดูสิ

เข้ามาแนวตั้ง นางจะให้กลับไปแบบแนวนอนเลยเชียว!

ชายหนุ่มฉีกยิ้มด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน จากนั้นก็เชยคางนางขึ้น บังคับให้นางสบตากับเขา ดวงตาคู่สวยซุกซ่อนไปด้วยทางช้างเผือกที่ระยิบระยับเป็นประกาย ทำให้เขาไม่อาจละสายตาได้

“เจ้าดุขนาดนี้ แต่ข้าก็ยังชอบเจ้าอยู่ดี หว่านเยียนสองเดือนมานี้ เจ้าไม่เคยคิดถึงข้าเลยหรือ?”

ก่อนหน้านี้เพราะเขาไม่กล้าที่จะเข้าใกล้นางจนเกินไป ทั้งๆ ที่เขาคิดถึงนางประหนึ่งน้ำที่แทบจะปริ่มล้นอยู่แล้ว แต่เขากลับต้องหักห้ามใจและระมัดระวังอยู่เสมอ เพราะกลัวว่าหนานหว่านเยียนจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมา

แต่ตอนนี้เขาอาศัยฤทธิ์สุรา ความคิดถึงและความโหยหาปะทุขึ้นมาราวกับไม่อาจควบคุมได้อย่างไรอย่างนั้น ความปรารถนาค่อยๆ กัดกร่อนประสาทที่เหลืออันน้อยนิดของเขา พลอยทำให้สติของเขาเลอะเลือนไม่ชัดเจน

หนานหว่านเยียนและกู้โม่หานสบตากัน เหตุใดถึงรู้สึกว่าทุกครั้งที่เขาเมาสุรา ก็มักจะติดคนราวกับสุนัขตัวใหญ่ก็ไม่ปาน

หวนนึกถึงตอนกู้โม่หานอยู่ที่จวนอี้อ๋อง กู้โม่หานดื่มสุราแล้วมาอาละวาดที่เรือนของนาง

หนานหว่านเยียนรีบหันหน้าหนีทันควัน นางเอื้อมมือจะไปหยิบยาในช่องว่าง ทว่ากลับถูกฝ่ามือที่หนาใหญ่ของกู้โม่หานคว้าไว้เสียก่อน

นางจึงทำได้เพียงขบฟันแน่น ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยความเย็นชา “กู้โม่หาน หม่อมฉันจะให้เวลาพระองค์สามวินาที ไสหัวออกไปจากเตียงของหม่อมชั้นเดี๋ยวนี้”

กู้โม่หานจ้องมองใบหน้าที่งดงามของหนานหว่านเยียน พลางชะงักไปสามวินาที กรอบตาของเขาค่อยๆ แดงก่ำขึ้นมาด้วยความน้อยใจ

“ข้าไม่ไป ข้าจะนอนกับเจ้า สองเดือนที่ไม่มีเจ้า ข้าไม่เคยหลับสนิทเลยแม้แต่คืนเดียว”

“เจ้าเองก็เคยจับชีพจรของข้ามิใช่หรือ เจ้าคงจะรู้ ว่าหัวใจของข้ากำลังทรมาน รู้สึกจุกแน่น และหายใจไม่ออก”

พูดจบเขาก็จับข้อมือของนางขึ้นมา จากนั้นก็วางมือที่ทั้งขาวและอ่อนนุ่มของนางลงบนแผงอกของเขา

หัวใจของกู้โม่หานเต้นเร็วเป็นอย่างมาก แผงอกของเขาร้อนระอุดั่งไฟเผาก็ไม่ปาน หนานหว่านเยียนตกใจสะดุ้งโหยง พยายามจะดึงมือกลับ แต่ถูกกู้โม่หานกดมือของนางไว้ ไม่ยอมปล่อยเป็นอันขาด

นางขมวดคิ้วแน่น พลางจ้องมองดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของกู้โม่หาน ในใจรู้สึกรำคาญและโมโหเป็นอย่างมาก

“พระองค์ทำตัวเองทั้งนั้น! ปล่อย!”

เรื่องการนอนไม่หลับ ใครๆ ก็เป็นกันทั้งนั้น หญิงตั้งครรภ์เช่นนางยิ่งแล้วใหญ่

กู้โม่หานกลับไม่ได้รู้สึกว่าเขาแส่หาเรื่องเองแต่อย่างใด “คิดถึงคนที่ตนเองชอบ จะขมขื่นแค่ไหนก็ยังหวาน ขอเพียงเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลอีกแล้ว”

เส้นผมที่ดำคลับทิ้งตัวลงมาปกคลุมใบหน้าอันหล่อเหลาทั้งสองข้างของเขา น้ำเสียงที่เย็นชาแฝงความเคว้งคว้างเล็กน้อย ฟังดูเหมือนกำลังบ่นนางพึมพำ ทว่าก็เหมือนกับกำลังแสดงความรู้สึกต่อนาง “ตอนนี้เจ้ากลับมาแล้ว ข้าดีใจเป็นอย่างมาก”

“หว่านเยียน ข้าไม่อยาก...ข้าไม่อยากจะเสียเจ้าไปอีกแล้ว”

ความรู้สึกที่เหมือนมีอะไรบางอย่างขาดหายไปในทุกๆ ครั้งที่เขาลืมตาตื่น ได้ทรมานเขามาร่วมสองเดือนซ้ำไปซ้ำมาครั้งแล้วครั้งเล่า

ในความฝันรอยยิ้มของหนานหว่านเยียนสามารถเยียวยาทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ทุกครั้งที่เขาตื่นขึ้น ในใจก็รู้สึกเคว้งคว้างไปหมด ความรู้สึกแบบนั้นทุกข์ทรมานกว่าการนอนไม่หลับเสียอีก

หนานหว่านเยียนยังไม่ทันจะตั้งตัว ก็รู้สึกว่าแก้มของนางถูกริมฝีปากบางที่อ่อนนุ่มหอมเข้า