ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 722

หนานหว่านเยียนไม่ได้สังเกตเห็นอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของกู้โม่หานแต่อย่างใด นางจดจ่ออยู่กับการสอนหนังสือให้กับบุตรสาวเท่านั้น

ในตอนแรกเกี๊ยวน้อยยังตั้งอกตั้งใจเรียนหนังสือ แต่พอนานเข้า หนังตาก็เริ่มคล้อยลงเรื่อยๆ

อักษรเหล่านี้ราวกับดาราศาสตร์ก็ไม่ปาน เหตุใดถึงจำไม่เข้าหัวสักที ยิ่งพูดก็ยิ่งง่วง

หัวของนางสัปหงกราวกับลูกไก่ที่กำลังจิกเมล็ดข้าว ปากท่องพึมพำไม่เป็นประสา “อ๋อ อืม ใช่ ลูกเข้าใจแล้ว...”

หนานหว่านเยียนเห็นว่าบุตรสาวง่วงนอนแล้ว ก็เอื้อมมือลูบศีรษะของนางเบาๆ อดไม่ได้ที่จะถอนลมหายใจออกมา “ง่วงแล้วหรือ เช่นนั้นวันนี้ก็พอแค่นี้ก่อน ไปนอนหลับได้แล้ว”

เกี๊ยวน้อยไม่ชอบเรียนหนังสือตำรา เรียนไปเพียงเดี๋ยวเดียวก็ง่วงนอนเสียแล้ว ตั้งแต่เล็กจนโตนางก็เป็นแบบนี้เสมอมา

“เพคะ...เพคะ...” เกี๊ยวน้อยที่กำลังง่วงนอนพยายามฝืนลืมตา หนานหว่านเยียนลุกขึ้นเตรียมจะอุ้มเกี๊ยวน้อยไปนอนที่เตียง

แต่ทว่าจู่ๆ กู้โม่หานกลับเข้ามาอุ้มเสียก่อน แขนที่แข็งแรงของเขาอุ้มเกี๊ยวน้อยไว้ในอ้อมกอดอย่างเบามือ

ใบหน้าที่ใสหมดจดของกู้โม่หานเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เขาจ้องมองหนานหว่านเยียนด้วยแววตาที่รุ่มร้อน พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า “เจ้าเองก็เหนื่อยมากแล้ว รีบเข้านอนเถิด”

หนานหว่านเยียนเห็นว่ากู้โม่หานยังอยู่ นางก็หน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้นมาทันที แต่เพราะมีบุตรสาวอยู่ด้วย นางจึงลดเสียงให้อ่อนลง “เหตุใดฝ่าบาทถึงยังไม่ไปเสียที?”

กู้โม่หานไม่ได้สนใจความฉุนเฉียวของหนานหว่านเยียน เขาอุ้มเกี๊ยวน้อยพลางเดินไปที่ขอบเตียง “พวกเจ้าอยู่นี่กันหมด ข้าย่อมต้องนอนค้างที่นี่อยู่แล้ว”

จากนั้น เขาก็ก้มมองเกี๊ยวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ทะนุถนอม “อานผิง เจ้าว่าอย่างไร”

เกี๊ยวน้อยหาวพร้อมกับตบปากไปพลาง จากนั้นก็จ้องมองเขาด้วยความงัวเงีย “ดีเพคะ”

“เสด็จแม่ ให้เสด็จพ่อนอนกับพวกข้าหนึ่งคืนเถิดนะเพคะ?”

ครั้นจะช่วยก็ต้องช่วยจวนจบ นี่เป็นเรื่องสุดท้ายในค่ำคืนนี้ที่นางจะช่วยเสด็จพ่อ

อีกอย่าง นางเองก็ยังไม่เคยนอนกับเสด็จพ่อและเสด็จแม่มาก่อน

จึงรู้สึกสงสัยอย่างบอกไม่ถูก

ในใจหนานหว่านเยียนรู้สึกจุกขึ้นมาทันทีทันใด แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความปรารถนาของเกี๊ยวน้อยแล้ว นางก็พูดอะไรไม่ออก

แต่พอเห็นนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของกู้โม่หาน เห็นได้ชัดว่าเขากำลังยิ้มหน้าระรื่นและภาคภูมิใจแค่ไหน ในใจก็อดโมโหเสียไม่ได้

ไม่ได้เจอกันสองเดือน ความสัมพันธ์ของสองพ่อลูกเปลี่ยนไปขนาดนี้เชียวหรือ?

หากนางบอกว่าไม่ได้ บุตรสาวของนางจะเสียใจหรือไม่?

ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางก็รู้สึกว่าควรรอให้ลูกหลับก่อน แล้วค่อยไล่เขาออกไป

“เกี๊ยวน้อย มานอนใกล้ๆ แม่”

หนานหว่านเยียนขึ้นไปบนเตียง กู้โม่หานวางเกี๊ยวน้อยข้างๆ นาง

หนานหว่านเยียนรีบดึงเกี๊ยวน้อยเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนทันที ทั้งนุ่มนิ่มและหอมอ่อนๆ สองเดือนแล้วที่นางไม่ได้นอนกับเกี๊ยวน้อย หนานหว่านเยียนหอมหน้าผากของนางเบาๆ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความรักและความเอ็นดู ทั้งยังคอยระมัดระวังกู้โม่หานตลอดเวลาด้วย

กู้โม่หานรู้สึกถึงเจตนาร้ายของนางได้อย่างชัดเจน เจตนาร้ายแบบนี้ ไม่เหมือนกับที่ผ่านมา แต่เหมือนกำลังต่อสู้เพื่อแย่งชิงอะไรบางอย่างกับเขาอย่างไรอย่างนั้น

เขาไม่ได้กังวลใจแต่อย่างใด หว่างคิ้วกลับดูผ่อนคลายขึ้นมาก เขาพลิกตัวไปนอนข้างๆ บุตรสาว พลางเอื้อมมือไปห่มผ้าให้กับหนานหว่านเยียนและเกี๊ยวน้อยอย่างเบามือ ตาหงส์หรี่เล็กจ้องมองไปยังเกี๊ยวน้อยด้วยรอยยิ้ม

“พ่อเล่านิทานให้เจ้าฟัง ดีหรือไม่”

เกี๊ยวน้อยกำลังจะตอบกลับ ทว่าหนานหว่านเยียนกับพูดขึ้นเสียก่อน “ก่อนนอนเกี๊ยวน้อยชอบฟังเพลง หม่อมฉันจะร้องเพลงกล่อมนางนอนเอง พระองค์ไม่ต้อง”

นี่คือบุตรสาวของนาง กู้โม่หานอย่ามาคิดใช้วิธีตีสนิท เอาอกเอาใจเสียให้ยาก!